Ο Δ. Αλχατζίδης, δημιουργός του ντοκιμαντέρ «Ονειρεύτηκα το Δέντρο» που θα προβληθεί απόψε στο Open, μιλά στη δημοκρατία
Το πολυβραβευμένο ντοκιμαντέρ «Ονειρεύτηκα το Δέντρο», που θα προβληθεί απόψε στο Οpen στις 10.30, αποτελεί μία ζωντανή μαρτυρία για τους διωγμούς των Ποντίων από τις πατρογονικές εστίες τους και τις βαρβαρότητες που βίωσαν μέχρι την επιστροφή τους στην Ελλάδα. Μέσα από τις αφηγήσεις των ίδιων των πρωταγωνιστών περιγράφονται οι διαδοχικοί διωγμοί που υπέστησαν οι Ελληνες του Πόντου κατά τη διάρκεια του 20ού αιώνα.
Η αγωνία, η πικρία και οι κακουχίες που πέρασαν αποτυπώνονται με τον πιο γλαφυρό τρόπο στο ντοκιμαντέρ του σκηνοθέτη και σεναριογράφου Δημήτρη Αλχατζίδη.
Ο Δημήτρης Αλχατζίδης ζει και εργάζεται εδώ και 11 χρόνια στο Παρίσι για το πανεπιστήμιο της Σορβόνης και έχει λάβει μέρος με ταινίες του σε σειρά φεστιβάλ, ενώ έχει τιμηθεί με διακρίσεις για την ταινία μεγάλου μήκους «The Τree I Dreamt» (1ο βραβείο Φεστιβάλ Χαλκίδας 2016, βραβείο μουσικής Φεστιβάλ Χαλκίδας 2016, επίσημη συμμετοχή στο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης 2016, 3ο βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Ιεράπετρας 2017, 3ο βραβείο Διεθνούς Φεστιβάλ Πίζας 2017).
Κ. Αλχατζίδη, την Πέμπτη 19 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων, το Open με συνέπεια κάθε χρόνο τιμά τον Ποντιακό Ελληνισμό και μέσα από το ντοκιμαντέρ σας «Ονειρεύτηκα το Δέντρο – The Tree I Dreamt» θα μας ταξιδέψει στην Ιστορία και στα τραγικά γεγονότα που έζησαν οι Ελληνες του Πόντου, όταν εκδιώχθηκαν από τον τόπο τους. Τι θα δούμε ακριβώς μέσα από αυτήν την παραγωγή;
Να ξεκινήσω ευχαριστώντας το Open Beyond, τη «δημοκρατία», τη διοίκηση και το δημοσιογραφικό προσωπικό. Eίναι ανεκτίμητη η προσφορά σας σε καιρούς δύσκολους για αυτά τα θέματα, όπως είναι η μάχη μας για τη διεθνή αναγνώριση της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Το ντοκιμαντέρ πραγματεύεται την Ιστορία των Ελλήνων των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών και ειδικά της Ουκρανίας, της Γεωργίας και της Κριμαϊκής Χερσονήσου. Την Ιστορία τεσσάρων διαδοχικών εξοριών – εκτοπίσεων των Ελλήνων. Και είναι τραγικό! Για να το κάνω πιο ευκρινές, ένας άνθρωπος γεννημένος το 1910 θα μπορούσε να έχει ζήσει όλη τη συνέχεια των εξοριών και να έχει στη μνήμη του όλη αυτή την πορεία από τον Πόντο στην Κριμαία ή την Ουκρανία, από εκεί στο Ουζμπεκιστάν τον Ιούνιο του ’44, πάλι πίσω στην Κριμαία τις δεκαετίες 1960 και 1970, και το ’90 στην Ελλάδα. Το ίδιο υποκείμενο! Επιτρέψτε μου να πω, νομίζω μας είναι αδύνατο ακόμα και να προσεγγίσουμε τι βίωσαν αυτοί οι άνθρωποι.
Πόσο καιρό σάς πήρε η έρευνα και η δημιουργία του ντοκιμαντέρ;
Κάποια χρόνια, περιλαμβάνοντας και την πανεπιστημιακή μου έρευνα, αν και πρέπει να πω ότι είχα πολύ καλούς δασκάλους στο πανεπιστήμιο, οι οποίοι και με βοήθησαν. Οι πρωταγωνιστές είναι όλοι σχεδόν Ελληνοπόντιοι των πρώην σοβιετικών δημοκρατιών, νεοπρόσφυγες του 1990-1992. Το ντοκιμαντέρ συνομιλεί με τους δασκάλους των ελληνικών σχολείων της Γεωργίας, με τους Ελληνες της ανατολικής Ουκρανίας, μας οδηγεί μέχρι τους σιτοβολώνες της Κριμαίας για να δείξει μια Ελλάδα μεγάλη, η οποία ακόμα και σήμερα «ανθεί και φέρει κι άλλο» μέσα από τις εκεί ελληνικές κοινότητες, που χρέος μας και ιερή υποχρέωση είναι να στηρίξουμε με κάθε τρόπο σε αυτή την τόσο δύσκολη συγκυρία.
Τι θέλετε να πείτε μέσα από τον τίτλο του ντοκιμαντέρ «Ονειρεύτηκα το δέντρο»; Υπάρχει πάντα η ανάγκη επιστροφής στις ρίζες για τους Ποντίους ή πλέον πατρίδα τους είναι η Ελλάδα;
Δεν το λέω εγώ, η πρωταγωνίστρια το λέει. Είναι το όνειρο που μας αφηγείται μέσα στο φιλμ. Αυτή είχε τη βαθιά ανάγκη να έρθει στην Ελλάδα… να σμίξει με «εκεί που είναι το σπίτι μου».
Το ντοκιμαντέρ αυτό έχει βραβευτεί στο εξωτερικό; Έχει αγκαλιαστεί από τους ξένους; Γιατί δεν έχει αναγνωριστεί ακόμα η Γενοκτονία των Ποντίων από όλη την οικουμένη;
Ναι, έχει πάρει αρκετά βραβεία στην Ελλάδα, έχουν γίνει προβολές σε φεστιβάλ του εξωτερικού με πάρα πολύ καλή ανταπόκριση, σημαντικές ερωτήσεις από το κοινό… Κοιτάξτε, το ζήτημα της Γενοκτονίας είναι πολυεπίπεδο και δεν θα μπορούσαμε να το εξαντλήσουμε εδώ. Αυτό που πρέπει να πούμε είναι ότι η Αρμένικη Γενοκτονία αναγνωρίστηκε επισήμως από τις Ηνωμένες Πολιτείες και αυτόν τον δρόμο πρέπει να ακολουθήσουμε κι εμείς.
Μ.Η.Τ. 232120