Ο Καλλιάνος ξέσπασε κατά δημόσιου νοσοκομείου!

Η συγκλονιστική μαρτυρία του βουλευτή της Ν.Δ. και μετεωρολόγου για την απίστευτη περιπέτεια του πατέρα του που χαροπαλεύει μαρτυρά την πλήρη διάλυση του ΕΣΥ

Οποιος πολίτης είδε χθες το σπαρακτικό βίντεο που ανάρτησε ο βουλευτής της Ν.Δ. Γιάννης Καλλιάνος τρομάζει. Είναι το πιο ακλόνητο ντοκουμέντο ότι δεν έχει μείνει τίποτα όρθιο στο Εθνικό Σύστημα Υγείας. Είναι η ίδια διάλυση που εξοντώνει κάθε μέρα τον απλό και αδύναμο πολίτη, που ζει με την αβεβαιότητα αν θα μπορέσει να βγει όρθιος από τα παρατημένα δημόσια νοσοκομεία, έτσι όπως τα έχουν εξευτελίσει η κυβέρνηση, ο Αδωνις Γεωργιάδης, οι προκάτοχοί του.

• Από τον Βασίλη Γαλούπη

Η ανατριχιαστική μαρτυρία ενός κορυφαίου βουλευτή του κυβερνώντος κόμματος και, μάλιστα, με πολύ υψηλή δημοφιλία λόγω της τηλεοπτικής του παρουσίας ως μετεωρολόγου κλονίζει από τα θεμέλια όλο αυτό το σάπιο οικοδόμημα που υπουργοί και κυβερνήσεις το κατάντησαν τριτοκοσμικό, με τις σαλταδόρικες εφευρέσεις τους ακριβώς με αυτόν τον σκοπό: να διαλύσουν το ΕΣΥ.

Ο Γιάννης Καλλιάνος έκλαιγε χθες, αδύναμος κι αυτός όπως κάθε πολίτης, με αναφιλητά μπροστά στην κάμερα, επειδή ο πατέρας του χαροπαλεύει. Κατηγόρησε ανοιχτά το Νοσοκομείο Αττικόν για «εγκλήματα» και για επίμονη άρνηση ενός κρεβατιού στην Εντατική. Και σόκαρε το πανελλήνιο. Καθένας είδε στον γνωστό πολιτικό τον εαυτό του. Και ο κυβερνητικός βουλευτής, δυστυχώς, ήρθε στη θέση όλων των άλλων που τρέμουν μην μπουν ποτέ σε νοσοκομείο και χρειαστεί να αντιμετωπίσουν το τέρας που λέγεται «ΕΣΥ 2.0».

Το ίδιο απροστάτευτος και μόνος μπροστά στο λεηλατημένο ΕΣΥ. Ο μετεωρολόγος έκανε συμμέτοχο στο μαρτύριό του όλη την κοινωνία. Εκλιπαρούσε κι αυτός για ένα κρεβάτι Εντατικής. Η εξιστόρηση του ίδιου του Καλλιάνου, που ζητάει τις προσευχές όλων, εξοργίζει αλλά και αποκαρδιώνει τους πάντες: «Θέλω να σας πω κάποια πράγματα όχι για να με λυπηθείτε, αλλά για να ξεμπροστιάσω ένα σύστημα συγκεκριμένων ανθρώπων, οι οποίοι με έχουν καταντήσει σ’ αυτό το σημείο. Ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος που πάσχει από πολλά προβλήματα, πάρα πολλά προβλήματα. Κι έχει και ζάχαρο, κάνει και αιμοκάθαρση.

Η εισαγωγή

Πριν από 15 μέρες μπήκε στη Βούλα γιατί μαύρισε ξαφνικά το δάχτυλό του. Εχει διαβητικό πόδι. Του φέρθηκαν πάρα πολύ καλά στη Βούλα, με τη νοσηλεία του. Ομως είπαν ότι τέτοια μεγάλα αγγειοχειρουργικά θέματα δεν γίνεται να το αντιμετωπίσουν στη φάση που θα έπρεπε κι έπρεπε να πάει σε ένα νοσοκομείο που είναι -δεν θα πω το όνομα του νοσοκομείου, θα το πω όταν έρθει η ώρα- επειδή είναι εκεί κάποιος καθηγητής (που δεν θα πω αυτή τη στιγμή το όνομά του, θα το πω πολύ σύντομα), για να πάνε να βοηθήσουν τον πατέρα μου.

Πήγε ο πατέρας μου, νοσηλεύτηκε σ’ αυτό το νοσοκομείο, του έκαναν χειρουργείο την επόμενη μέρα και του ακρωτηρίασαν το μεγάλο δάχτυλο του ποδιού. Τις επόμενες μέρες πήγαινε καλά. Μετά την έκτη μέρα άρχισε να κάνει αποκορεσμό, δηλαδή έπεφτε ο κορεσμός του οξυγόνου κι έκανε δύσπνοια. Ο αδερφός μου είναι γιατρός, ήρθε από την Κύπρο και τον είδε στην κατάσταση αυτή. Τους ζήτησε να μπει στην πλατφόρμα για να μπει σε κάποια ΜΕΘ. Ο γιατρός που τον χειρούργησε μαζί με όλη την ομάδα του νοσοκομείου, που θα βγάλω στον αέρα σε λίγες μέρες και δεν φαντάζεστε τι θα κάνω, μας είπαν “όχι, δεν υπάρχει λόγος, είναι πάρα πολύ καλά ο κ. Καλλιάνος, οι εξετάσεις του καλές κ.λπ. Υπογράφουμε όλοι μας ότι είναι πάρα πολύ καλά, υπογράφουμε όλοι μας”.

Ο αδερφός μου τους παρακάλαγε σαν καρδιολόγος “βάλτε τον σε μια Μονάδα Αυξημένης Φροντίδας, σας παρακαλώ πάρα πολύ, δεν μπορεί έτσι. Δεν έχει οξυγόνο, του πέφτει ο κορεσμός ακόμα και με μάσκες”. Δεν τον βάζανε. “Οχι, είναι καλά”. “Υπογράψτε”, λέω, “σε μια πλατφόρμα να τον βάλουν σε μια Εντατική τον άνθρωπο, δεν είναι καλά, δεν θα προλάβει να ζήσει”. Εβδομήντα οκτώ χρονών, όχι πολύ μεγάλος. Πέντε μέρες τους παρακαλούσαμε, δεν υπέγραφε κανείς. (σ.σ.: βάζει τα κλάματα). Τελικά ο πατέρας μου έκανε αποκορεσμό πάρα πολύ έντονο κι έκανε κι ανακοπή σήμερα, ενώ πήγαινε “πάρα πολύ καλά” γι’ αυτούς. Και τον διασωλήνωσαν επί τόπου και μπήκε στην Εντατική.

Δεν μπορούν να φανταστούν σ’ αυτό το νοσοκομείο που πήγε, δημόσιο νοσοκομείο, κι αυτοί οι γιατροί που τον ανέλαβαν κι αυτός που τον χειρούργησε κι έλεγε ότι “πάει καλά, υπογράφω, σκίζω τα πτυχία μου” τι έχουν να πάθουν από μένα και τον αδερφό μου. Δεν μπορούν να το φανταστούν. Εύχομαι να τα καταφέρει ο πατέρας μου, αν και είναι πολύ δύσκολο πια (σ.σ.: κλαίει με λυγμούς).

Τον επανέφεραν από την ανακοπή πριν από λίγο. Δεν είχε οξυγόνο καθόλου και τον άφηναν έτσι τον άνθρωπο και περνούσε μια νοσοκόμα κάθε 4 ώρες. Πώς θα άντεχε ο πατέρας μου; Και τους λέγαμε εγώ, η μάνα μου, ο αδερφός μου “βοηθήστε”. Και λέγανε “είναι καλά, δεν θα πάθει τίποτα”. Προσευχηθείτε, αν θέλετε. Δεν ξέρω τι άλλο πρέπει να κάνω. Εκανα τα πάντα, έψαχνα στο ΕΚΑΒ, έψαχνα ΜΕΘ, πήρα τους πάντες τηλέφωνο, δεν μπορούσε, δεν κατέστη δυνατό να βοηθηθεί ο πατέρας μου. Και τον πήραν τώρα στο Αττικό, ενώ τους παρακαλάγαμε “βάλτε τον σε μια μονάδα, δεν μπορεί να αναπνεύσει”, και τον πήραν τώρα άρον άρον στο Αττικόν και τρέχουνε τάχα για να δείξουν. Να, μου ξέφυγε και το όνομα του νοσοκομείου. Δεν πειράζει.

Και μόλις πήρα τον γιατρό αυτόν και του είπα “αυτό ήταν που ο πατέρας μου ήταν καλά και υπογράφατε όλοι;” και μου λέει “δεν σας είπα ποτέ κανένα τέτοιο πράγμα”. Στη χώρα αυτή πρέπει όλοι οι άρρωστοι να αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο, με τον τρόπο που τους αξίζει, και να μη φεύγουν 70 χρονών και 78. Δεν τους αξίζει ένα τέτοιο τέλος και μια τέτοια κατάσταση».