Ανατριχιαστική ομιλία της χαροκαμένης μάνας των Τεμπών σε εκδήλωση στον Βόλο
Το αμφιθέατρο του ΤΕΕ Μαγνησίας κατάμεστο. Εκατοντάδες Βολιώτες συνωστισμένοι στην ασφυκτικά γεμάτη αίθουσα, χιλιάδες απέξω. Ολοι τους συγκινημένοι. Οταν εμφανίστηκε η Μαρία Καρυστιανού μαζί με τους άλλους γονείς, τα χειροκροτήματα ήταν εκκωφαντικά. Οσο και τα δάκρυα, όταν λίγο μετά η χαροκαμένη μάνα των Τεμπών θα εξαπέλυε βόμβες απευθείας στην καρδιά του συστήματος Μητσοτάκη και προσωπικά του πρωθυπουργού.
- Από τον Βασίλη Γαλούπη
Πέρυσι τον Φεβρουάριο, η Μαρία Καρυστιανού έγινε σύμβολο του πόνου. Σήμερα είναι το σύμβολο δύναμης. Εμπνέει κάθε Ελληνα και Ελληνίδα, είναι ο μοναδικός άνθρωπος με δημόσιο λόγο που καταφέρνει να αγγίζει κάθε πολίτη αυτού του τόπου. Γι’ αυτό και αντιμετωπίζεται ως «εχθρός» από το Μαξίμου, από υπουργούς και βουλευτές της Ν.Δ., από μητσοτακικούς «δημοσιογράφους» και από πληρωμένα ανώνυμα τρολ.
Γενναιότητα
Η προχθεσινή ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού είναι ένα μανιφέστο. Η συγκρότηση και η γενναιότητα αυτής της γυναίκας δίνουν κουράγιο και νόημα σ’ όλη την κοινωνία. Αντί η κοινωνία να τη στηρίζει, είναι η Καρυστιανού που σηκώνει το ανάστημα όλων όσοι την ακούν. Των μη βολεμένων, των αδικημένων, αυτών που νιώθουν ότι η ζωή τους δεν αξίζει πια τίποτα. Επειδή είδαν τα Τέμπη, επειδή βλέπουν το ΕΣΥ, τη δολοφονία της Κυριακής στους Αγίους Αναργύρους, επειδή κοιτάζουν καθημερινά όσα γίνονται εις βάρος τους.
Σήμερα, η «δημοκρατία» παρουσιάζει όλη την ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού, που μίλησε απευθυνόμενη στον πρωθυπουργό για την «αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από τη θέση που εκ γενετής με προόρισαν», κατηγορώντας την κυβέρνηση ότι «θάβουμε τους νεκρούς μας και βλέπουμε σε βίντεο τη συγκάλυψη του εγκλήματος και της λαθρεμπορίας απ’ τους κυβερνώντες σαν να παρακολουθούμε ταινία τρόμου και όχι την ίδια την πραγματικότητα».
Λίγο μετά, στις δηλώσεις της στους δημοσιογράφους, χαρακτήρισε εξοργιστική την κατηγορία σε βαθμό πλημμελήματος για τον τέως περιφερειάρχη Κώστα Αγοραστό και ντροπή για τη Δικαιοσύνη την πρώτη απόφαση αρχειοθέτησης της μήνυσης των γονέων. «Οπου κι αν έκρυψαν στοιχεία, όπου κι αν τα πέταξαν, εμείς θα τα βρούμε για να γίνει σωστή δίκη» υποσχέθηκε στους ενορχηστρωτές της συγκάλυψης.
Ολη η ομιλία της Μαρίας Καρυστιανού από τον Βόλο: «Στις 28 Φεβρουαρίου 2023 άλλαξε η ζωή όλων μας. Με διαφορετικό τρόπο για τον καθέναν. Η κοινωνία δεν θα είναι ποτέ ξανά η ίδια, αλλά ούτε και η εξουσία, όσον αφορά τη δημόσια εικόνα της. Ενα φρικτό έγκλημα γίνεται η αιτία για να φανερωθεί όλη η διεφθαρμένη πραγματικότητα, απόρροια χρόνιας κρατικής ασυδοσίας και ατιμωρησίας. Παθογένεια το χαρακτηρίζουν οι ειδικοί. Χρόνια παθογένεια το ονοματίζουν οι πραγματικοί ένοχοι και υπεύθυνοι. Στη συνέχεια νίπτουν τας χείρας τους και συνεχίζουν την κανονικότητά τους, διατηρώντας αυτή την εγκληματική παθογένεια, επιδεικνύοντας πως το θέμα δεν τους αφορά. Λες και δεν είναι στις υποχρεώσεις τους η θεραπεία και η λύση των προβλημάτων που ταλανίζουν την κοινωνία. Δεν τους αγγίζουν καν αυτές οι απόψεις.
Και ψέματα. Αδιανόητα, ξεδιάντροπα ψέματα, γεμάτα ειρωνεία και αλαζονεία. Η αλαζονεία της σιγουριάς πως είμαι ανώτερος όλων των άλλων και κανείς δεν μπορεί να με κουνήσει από τη θέση που εκ γενετής με προόρισαν. Δυνατή προπαγάνδα. Προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο από αυτό που βιώνουμε. Μα, είναι δυνατόν; Μάθαμε να μην πιστεύουμε στα μάτια και τα αυτιά μας; Συνηθίσαμε στην κακοποίηση; Πιστέψαμε ότι δεν μας αξίζει τίποτα καλό και ότι έτσι θα είναι πάντα η ζωή μας; Αβέβαιοι; Αυτό θεωρούν κανονικό; Αυτό τους εξασφαλίζει. Αυτό τους κινεί. Η αβάσταχτη βεβαιότητα του Εγώ.
Μας απαντούν με γελοίο κυνισμό και αυθάδεια, παρακάμπτοντας το συμβάν: “Ετσι λειτουργούσαμε πάντα, γιατί τώρα να αλλάξουμε; Τόσα χρόνια ήσασταν υπομονετικοί και άβουλοι, υποταγμένοι στην κακοποίησή σας. Αποδεχόμενοι πειθήνια τα κρατικά εγκλήματα το ένα μετά το άλλο. Ηταν η κακή η ώρα, ήταν οι κακές οι ώρες. Σας επιτρέπαμε μερικές στιγμές διαμαρτυρίας, που γρήγορα τις σβήναμε, ίσα ίσα για να ξεθυμάνετε”. Από δω και στο εξής θα πασχίζουν να σβήνουν τις διαμαρτυρίες μας όλο και πιο γρήγορα. Με απαξίωση, με πρόστιμα, με καπνογόνα, με ό,τι περνά απ’ το γεμάτο εξουσία χέρι τους. Οχι. Αρκετά! Και το “όχι” μας είναι “όχι”. Και γι’ αυτό το έγκλημα, το έγκλημα των Τεμπών, πιστεύουν πως θα μείνουν χωρίς τιμωρία, γιατί αυτοί που το τέλεσαν βρίσκονται στην εξουσία και έχουν τη νομιμοποιημένη αλαζονεία να αποφασίζουν οι ίδιοι αν θα οδηγηθούν στη Δικαιοσύνη ή όχι.
Ασύλληπτο ακόμα κι ως ιδέα, αδιανόητη ακόμη και η αναφορά τους σε μία πρόταση. Ομως, αυτό το βιώνουμε. Δούλεψε καλά η μεθοδική χρόνια πλύση εγκεφάλου. Και, χωρίς ουσιώδη αντίδραση, φτάσαμε πλέον εδώ. Θάβουμε τους νεκρούς μας και βλέπουμε σε βίντεο τη συγκάλυψη του εγκλήματος και της λαθρεμπορίας απ’ τους κυβερνώντες σαν να παρακολουθούμε ταινία τρόμου και όχι την ίδια την πραγματικότητα. Σε επιτήρηση απ’ την Ευρωπαϊκή Ενωση για την κατάλυση του κράτους δικαίου σε μια κατά τα άλλα δημοκρατική χώρα. Συνηθίσαμε να μην απαιτούμε, να μη διεκδικούμε, να μην πιστεύουμε ότι αξίζουμε το καλύτερο».
«Προσπαθούν να μας γονατίσουν. Είμαστε περισσότεροι από τους καλοβολεμένους»
«Εμείς, οι ορφανοί γονείς, μαζί με την κοινωνία επιζητούμε την οριστική ίαση των παθογενειών, τη θεραπευτική επάνοδο του κράτους δικαίου μέσα από την παραδειγματική τιμωρία των ενόχων, των διεφθαρμένων, των μόνιμα καλοβολεμένων εις βάρος όλων μας. Είναι ευτελιστική και γελοία η εικόνα όσων τρέμουν μη χάσουν τα προνόμια και τη θέση τους. Οποία κατάντια!
Ο σκοταδισμός και η τυραννία ενδύονται το φιλελεύθερο λαμπερό δημοκρατικό καθεστώς μέσα από τηλεοπτικές δηλώσεις υπόλογων πολιτικών, υποστηρικτικών τους δημοσιογράφων. Ανθρωποειδή, που φέρουν μεν πτυχίο δημοσιογραφίας αλλά το έχουν μετατρέψει σε κίτρινη και κατάπτυστη φυλλάδα. Αντί να τιμούν το δικαίωμα της ενημέρωσης, σκορπίζουν τρόμο και παραπλάνηση. Οι ίδιοι στη συνέχεια συστρατεύονται πολιτικά μαζί τους. Ολα σβήνουν στον βωμό της διαφθοράς και της εξουσίας.
«Παίζουν με το μυαλό μας»
Παραπλάνηση και πλύση εγκεφάλου. Στις πλήρως ελεγχόμενες ειδήσεις, αντί να ακούμε “δεύτερη χώρα στη διαφθορά η Ελλάδα και προτελευταία σε μισθούς”, ακούμε πόσο τυχεροί είμαστε. Πόσο σπουδαίοι είναι οι κυβερνώντες και πόσο ασφαλείς και σταθεροί προχωράμε ανοδικά. Αλήθεια, εσείς έτσι αισθάνεστε; Μα, σε ποιους απευθύνονται; Για ποια χώρα μιλάνε; Σίγουρα όχι για την Ελλάδα που ζούμε εμείς. Παίζουν με το μυαλό μας».
«Δεν είδα κανέναν πολιτικό ηγέτη να λέει για τα άδικα του συστήματος και πώς θα αλλάξουν υπέρ του πολίτη. Δεν σχολιάσατε καν. Ταυτοχρόνως, όμως, αλλάζουν τους νόμους και τις διατάξεις κατά το πώς τους βολεύει. Ασταμάτητα. Προσπαθούν ακόμα να γονατίσουν οικονομικά και εμάς τους γονείς με παράλογες “φωτογραφικές” ξαφνικές τροποποιήσεις. Παρανομούν απροκάλυπτα και κανείς δεν ασχολείται.
Αυτό το σάπιο πολιτικό σύστημα, όμως, μήπως τελικά εξυπηρετεί αρκετούς που βρίσκονται εντός του; Κάποιοι φωνάζουν, αλλά “τόσο όσο”. Κάποιοι μπαίνουν ήδη σε κρυφές συμφωνίες, κρυφά ανταλλάγματα. Δημοσίως διαφωνούν, αλλά τι γίνεται κεκλεισμένων των θυρών; Αλλοι αλλάζουν με μεγάλη ευκολία κόμματα, εγκαταλείποντας την ιδεολογία που κάποτε υιοθέτησαν, γιατί προφανώς δεν βρέθηκαν εκεί κινούμενοι από αυτήν, αλλά μόνο για την καρέκλα. Δεν αισθάνονται καμία ντροπή να κατηγορούν ένα κόμμα και στη συνέχεια να πολιτεύονται με αυτό. Το πολιτικό μας σύστημα στηρίζεται σε σκοτεινά deals με μοναδικό κίνητρο το χρήμα. Η τύχη της ζωής των παιδιών μας και της χώρας κρίθηκε και κρίνεται από τέτοιες σκοτεινές συμφωνίες. Καταχειροκροτούμενες, μάλιστα».
«Για εμάς υπάρχει ένα όραμα. Ακόμα κι αν θάψαμε σε κομμάτια ό,τι πιο ιερό γεννήσαμε, υπάρχουν μέσα μας το φως και η ανάσταση. Αν κανείς δεν νοιάζεται για εμάς, θα φροντίσουμε εμείς. Εμείς κι όλοι οι φωτεινοί άνθρωποι θα νοιαστούμε για τη ζωή μας, για τα παιδιά μας. Οπου κι αν βρίσκονται. Δεν είναι κομματικό ζητούμενο η αξιοπρέπεια και η ευζωία. Είναι ανθρώπινο δικαίωμα, που απαιτούμε να επανέλθει άμεσα. Θα φωνάζουμε γι’ αυτό. Η οργή μας θα μεταμορφώνεται σε δύναμη. Διακρίνουμε πια τις σειρήνες της παραπλάνησης. Αυτές που υπονομεύουν και υποβαθμίζουν την πίστη μας. Γιατί εμείς δεν είμαστε σαν αυτούς. Δεν κινούμαστε από σκοπιμότητες. Λαχταρούμε να βγούμε από τον βούρκο και να αναπνεύσουμε ελεύθερα.
Εχουμε ξαναβγεί από δυσκολίες με σύντροφο τον πόνο. Είμαστε πολύ περισσότεροι από τους καλοβολεμένους. Για τα παιδιά μας, τα νεκρά και τα ζωντανά, το οφείλουμε. Θα το κάνουμε. Ολα πλέον είναι ξεκάθαρα στο φως της αλήθειας που μας οδηγεί. Οι ρωγμές στο σύστημα έγιναν. Και είναι μεγάλες. Τίποτε δεν μας σταματά! Ολα θα αλλάξουν από εμάς. Από την κοινωνία. Από την ένωση των δίκαιων ψυχών. Η δικιά μας λύτρωση θα είναι αυτό που ήδη συμβαίνει. Ας λείπουν τα παιδιά μας – τα αγαπάμε πιότερο ακόμη κι από πριν, που τα είχαμε στην αγκαλιά μας. Τότε που κοιμούνταν ακόμη στα κρεβάτια τους, ασφαλή, γεμάτα όνειρα και ελπίδα. Αγαπημένα μας παιδιά, μακάρι να γνωρίζαμε από πριν πόσο μεγαλώνει η καρδιά μας για να σας φτάσει. Σας ευχαριστώ».
«Εβαλαν ένα φέρετρο πάνω στις ράγες κι έλεγαν ότι ήταν ασφαλές»
Ο Διονύσης Γεωργιάδης είχε επιλέξει τον δρόμο του βουβού πόνου για τον γιο του. Από τη μαύρη μέρα των Τεμπών δεν είχε μιλήσει. Προχθές «έσπασε». Η λαοθάλασσα στην πόλη του, τον Βόλο, τον «υποχρέωσε» να ανοίξει για πρώτη φορά την καρδιά του για όσα περνά έναν χρόνο τώρα δίπλα στο παιδί του, τον Γεράσιμο-Ιάσονα, τον μοναδικό επιζώντα του πρώτου βαγονιού, που δίνει καθημερινά υπεράνθρωπο αγώνα στη Βοστόνη για να κερδίσει τη μάχη για τη ζωή.
Ο Διονύσης Γεωργιάδης, που έχει προσφέρει όλη του τη ζωή στον τόπο ως πιλότος F-16 στην Πολεμική Αεροπορία, δεν ήταν προετοιμασμένος να μιλήσει. Εβγαλε έναν λόγο από στήθους, συγκινώντας τους πάντες:
«Ονομάζομαι Διονύσης Γεωργιάδης κι έχω την ευλογία να έχω τρία παιδιά, τον Γιώργο, τον Κωνσταντίνο και τον Γεράσιμο, που είχε την κακή στιγμή στη ζωή του να βρίσκεται πάνω σε αυτό το τρένο. Ο λόγος που βρίσκομαι εδώ, παρότι δεν είχα καμιά διάθεση να μιλήσω, είναι να ευχαριστήσω τους καθηγητές και τους μαθητές του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας. Εχω να πω λίγα λόγια σαν πατέρας γι’ αυτό που συνέβη στο παιδί μου. Είναι πολύ δύσκολο να εκφράσω συναισθήματα.
Ο Γεράσιμος εκείνη τη νύχτα πήγαινε στο πανεπιστήμιο, όπου σπουδάζει στο Τμήμα Μηχανολόγων – Μηχανικών του Αριστοτελείου. Επί 416 ημέρες δίνει τη μάχη της ζωής του, άλλες φορές μέρα μέρα, άλλες φορές ένα πεντάλεπτο, άλλες φορές ένα λεπτό. Το ότι είναι μαζί μας ο Γεράσιμος, λίγες χιλιάδες μίλια μακριά, είμαι σίγουρος ότι είναι θέλημα Τριαδικού Θεού».
Και συνέχισε ο Διονύσης Γεωργιάδης: «Οι γιατροί που τον παρέλαβαν δεν πίστευαν τις εκτεταμένες βλάβες που είχε υποστεί ο εγκέφαλός του. Επί οκτώμισι μήνες στη Λάρισα έτυχε μιας μοναδικής ιατρικής φροντίδας, και η Πολιτεία έδρασε τόσο γρήγορα σε δύσκολα φάρμακα που έπρεπε να πάρει και σε μηχανισμούς που μπήκαν στο σώμα του. Από τις 18 Νοεμβρίου νοσηλεύεται στο Massachusetts General Hospital της Βοστόνης, όπου εκεί οι γιατροί δίνουν τιτάνια μάχη. Οπως είπαν και οι γιατροί στη Λάρισα, είναι στα χέρια της Παναγιάς.
Σαν πατέρας θέλω να πω ένα τεράστιο “ευχαριστώ” στο Θεό, στους ανθρώπους, στους γιατρούς, σε καθέναν που βοήθησε να φτάσει το παιδί ως εδώ. Ενα τεράστιο επίσης “ευχαριστώ” στην οικογένειά μου. Ενα μεγάλο “ευχαριστώ” και στην Πολιτεία. Για το προδιαγεγραμμένο όμως έγκλημα, που έστειλε στον ουρανό 57 ανθρώπους, για τις οικογένειές τους που κάποιοι είναι “ζωντανοί νεκροί”, πιστεύω κι ελπίζω ότι η ελληνική Δικαιοσύνη θα κάνει αυτό για το οποίο έχει δώσει όρκο. Με πνίγουν πολλά “γιατί”. Το μεγαλύτερο είναι πως το υπουργείο Μεταφορών επέτρεπε να υπάρχει αυτός ο φορέας σε λειτουργία. Γιατί αυτό δεν ήταν μέσο ασφαλούς μεταφοράς, ήταν ένα φέρετρο πάνω σε ράγες».
Και κατέληξε: «Αυτό περιμένω σαν Ελληνας πολίτης – δικαιοσύνη. Να τους τιμωρήσει όλους, μέχρι τον πιο υψηλό κρίκο που θα μπορούσε να σπάσει την αλυσίδα του ατυχήματος. Γιατί με αδιαφορία επέτρεπαν και στήριζαν τη λειτουργία, χωρίς καμιά διορθωτική ενέργεια. Λίγες μέρες πριν, όταν ρωτήθηκε, ειπώθηκε ένα τεράστιο ψέμα, ότι υπάρχει μέγιστη ασφάλεια. Αυτό σαν Ελληνας πολίτης δεν μπορώ να το δεχτώ. Αυτό το ψέμα περιμένω να το δικάσει η ελληνική Δικαιοσύνη. Η αδιαφορία που έλαβε χώρα με ενσυναίσθηση, γιατί γνώριζαν, όταν εμπλέκονται ανθρώπινες ζωές λέγεται εκτέλεση. Εκτέλεση σε παιδιά την ώρα που γελούσαν και σχεδίαζαν το αύριο».
Μ.Η.Τ. 232120