Ο Τσίπρας θέλει να μπει στα παπούτσια του Μιτεράν

Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ εμπνέεται από τους Σοσιαλιστές της Γαλλίας, οι οποίοι το 1980 έψαχναν τρόπο να ανέβουν στην εξουσία. Τι γράφουν οι Ιταλοί

Ο Αλέξης Τσίπρας είναι και πάλι εδώ – Θέλει να ενώσει τις δύο Αριστερές, τη σοσιαλδημοκρατική και τη ριζοσπαστική» γράφει η ιταλική «Repubblica». «Δεν πρόκειται για ένα εύκολο εγχείρημα, αλλά ο Τσίπρας δεν φοβήθηκε ποτέ τις προκλήσεις» προσθέτει.

• Από τον Γιώργο Χατζηδημητρίου

Τι ακριβώς σχεδιάζει ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ; Οταν στις 29 Ιουνίου ανακοίνωνε από το Ζάππειο την απόφασή του «να παραμερίσει για να βγει μπροστά το νέο κύμα», αναγνωρίζοντας ουσιαστικά ότι έκλεισε ο ιστορικός κύκλος του ΣΥΡΙΖΑ, είναι βέβαιο ότι δεν είχε στο μυαλό του όσα ακολούθησαν ανοίγοντας έναν κύκλο διασπάσεων, για τις οποίες κανείς δεν μπορεί να βάλει το χέρι του στη φωτιά ότι θα είναι οι τελευταίες. Εξίσου βέβαιο είναι ότι στο «νέο κύμα» δεν περιλάμβανε τους περισσότερους από όσους διεκδίκησαν τη θέση του στην αδιάφορη για την κοινωνία κούρσα της διαδοχής.

Ο ίδιος δεσμεύτηκε ότι θα εγγυηθεί την ομαλή μετάβαση στην επόμενη μέρα, αλλά όσα τραγελαφικά ακολούθησαν υπερέβησαν τις προσδοκίες του. Περιορίστηκε έτσι να παρακολουθεί άπραγος την πορεία του «καραβιού» στην ξέρα. Η αποχώρηση της «Ομπρέλας» υπό τον Ευκλείδη Τσακαλώτο τον άφησε παγερά αδιάφορο, επιβεβαιώνοντας τη χαμηλή εκτίμηση που έτρεφε για έναν ευρύ κύκλο στελεχών (Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης κ.ά.), τα οποία για λόγους ευμετάβλητης ιδιοσυγκρασίας και συναισθηματικών σχέσεων αδυνατούσε να διαγράψει. «Θα πρέπει να ξέρεις ότι ο Ανδρέας, τον οποίο θαυμάζεις, δεν λογάριαζε φιλίες, όταν επρόκειτο να κατεβάσει κάποιον από το τρένο» του είπε σε μια συνεδρίαση ένας πασοκογενής, αλλά, όπως αποδείχθηκε, δεν το άκουσε ποτέ.

Αποφάσισε να παρέμβει, όταν κατάλαβε ότι αποχωρεί από το κόμμα και η «γενιά των σαραντάρηδων». Ηταν όμως, όπως παρατήρησε και μια νυν βουλευτής, «πολύ λίγο, πολύ αργά». Οι συμβολικές συναντήσεις του με τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη και στη συνέχεια με στελέχη όπως ο Νάσος Ηλιόπουλος, η Σία Αναγνωστοπούλου και άλλοι, αλλά όχι και με την Εφη Αχτσιόγλου, κάτι που ενίσχυσε την εκδοχή των κακών αμοιβαία σχέσεων, δεν ήταν δυνατόν να τους μεταπείσουν, ώστε να κάνουν υπομονή τουλάχιστον μέχρι τις ευρωεκλογές, οπότε με ένα νέο αρνητικό αποτέλεσμα θεωρείται βέβαιο ότι θα ξανανοίξει θέμα ηγεσίας και ανακατατάξεων στην Κεντροαριστερά.

Δυσαρέσκεια

Δηλώνει τώρα, μέσω τρίτων, όπως ο Θ. Καρτερός στην «Αυγή», τη δυσαρέσκειά του. Γιατί συνειδητοποιεί ότι σπατάλησε πολύτιμο προσωπικό κεφάλαιο που πήγε στον βρόντο. Τον αγνόησαν όλοι. Ο ρόλος του «μέντορα» που επιφύλασσε, όπως φαίνεται, για τον εαυτό του, έμεινε αφόρετος στην κρεμάστρα… Ασφαλώς, είναι νωρίς για να αποστρατευτεί. Εχει, όπως λένε, μερικά ακόμα καλά χαρτιά στα χέρια του.

«Θεωρώ πως μπορεί την επόμενη μέρα, σε μια επόμενη στροφή, να έχει θετικό ρόλο στις εξελίξεις» δήλωσε μετά τη συνάντησή τους ο Ν. Ηλιόπουλος, μια άποψη με την οποία συμφωνούν πολλά στελέχη. Ποιος ακριβώς θα είναι αυτός; Ο ίδιος δείχνει ξεκάθαρα ότι οι φιλοδοξίες του υπερβαίνουν τα φθίνοντα όρια του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ αλλά και ευρύτερα της προβληματικής κεντροαριστερής γεωγραφίας. «Ο εχθρός δεν βρίσκεται εντός των τειχών» είπε από την Ιταλία, διαμηνύοντας ότι εκεί τα κόμματα δεν τρώγονται μεταξύ τους, όπως στην Ελλάδα, όπου ο μεν ΣΥΡΙΖΑ φυλλορροεί, ο δε Ανδρουλάκης δεν τραβάει, αλλά «εργάζονται με ορίζοντα έναν μελλοντικό εκλογικό συνασπισμό που θα ανατρέψει τη Δεξιά».

Από το γραφείο του στη λεωφόρο Αμαλίας, όπου έχει στα σκαριά τη σύσταση ιδρύματος, εμπνέεται από το ιστορικό προηγούμενο των Σοσιαλιστών της Γαλλίας, οι οποίοι, ύστερα από μια συλλογική πανστρατιά, κατέλαβαν το 1980 την εξουσία. Μπορεί να μην τα κατάφερε να μπει στα παπούτσια του Ανδρέα, αλλά δεν χάνει και τίποτε αν δοκιμάσει να εκτελωνίσει στη χώρα το μοντέλο του Φρανσουά Μιτεράν…