Κυβέρνηση των «ψεκασμένων» με ψέματα και γελοιότητες!

Όλες οι παρανοϊκές και ευφάνταστες δικαιολογίες, που ξεπερνούν ακόμα και τους πιο γραφικούς της πολιτικής ζωής

Από τον Βασίλη Γαλούπη

Οι πολιτικοί λένε ψέματα όλη την ώρα. Όμως, η απόκρυψη της αλήθειας, η διαστρέβλωσή της και η σκόπιμη παραπλάνηση με fake news για ζητήματα εθνικής ασφαλείας και για γκρίζες παρακολουθήσεις ξεπερνούν κατά πολύ τα πολιτικά αλλά και συνταγματικά εσκαμμένα. Από την πρώτη ώρα που «έσκασε» το σκάνδαλο υποκλοπών, το Μαξίμου επιδίδεται σε ένα πολύ επικίνδυνο παιχνίδι, για την ίδια την κυβέρνηση, τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες, τη δημοκρατία και την κοινωνία.

Είναι η πρώτη φορά που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δείχνει τόσο παγιδευμένη, αλλά και απελπισμένη. Σε βαθμό που να γαντζώνεται χθες από τα κορδόνια ενός ποδοσφαιριστή μήπως και αποπροσανατολίσει λίγο την κουβέντα από τις υποκλοπές. Είναι κατάντια να έχουμε κυβέρνηση της οποίας ο αντιπρόεδρος ζυγίζει την αξία της χώρας από μια μεταγραφή ενός παίκτη. Στόχος του Μαξίμου είναι να ξεφύγει από το σκάνδαλο με κάθε τρόπο. Γι’ αυτό και το μότο των φίλα προσκείμενων ΜΜΕ τις τελευταίες εβδομάδες είναι να γίνει «εδώ και τώρα ένα βήμα μπροστά». Γι’ αυτό το… βήμα απεμπλοκής επιστρατεύονται η ΔΕΘ, τα επιδόματα, η τρομοκρατία για τον χειμώνα που έρχεται. Ακόμα και ο… Μαρσέλο του Ολυμπιακού!

Η μεταγραφή

Είναι η πρώτη φορά, ίσως και στα παγκόσμια χρονικά, που ένας υπουργός, στην προκειμένη ο Αδωνις Γεωργιάδης, επιστρατεύει ως «αποστομωτικό» επιχείρημα για το κυβερνητικό έργο τη… μεταγραφή ενός ποδοσφαιριστή σε μια ελληνική ανώνυμη εταιρία. Κι όλα αυτά για να πείσει, όποιον μπορεί να πειστεί τέλος πάντων, ότι η κυβέρνηση πάει την Ελλάδα μπροστά. Ο δουλοπρεπής λαϊκισμός και η πολιτική φτώχεια σε όλο τους το μεγαλείο. Μια δήλωση «φτύσιμο» στην αξιοπρέπεια κάθε Ελληνα που, κατά τον Γεωργιάδη, θα πρέπει να νιώθει ότι η ζωή του προοδεύει επειδή μας καταδέχτηκε ένας επαγγελματίας που κλοτσά τόπι.

Η επιπέδου Δελφιναρίου τοποθέτηση του υπουργού Ανάπτυξης ότι «αν ήταν τόπος μπίχλας η Ελλάδα, σιγά μην ερχόταν ο Μαρσέλο, βλέπει μια Ελλάδα που πάει μπροστά και γι’ αυτό ήρθε» αναδεικνύει τη χρεοκοπία από άλλα επιχειρήματα. Την αδυναμία της κυβέρνησης να χρησιμοποιήσει κάποια δική της επιτυχία. Και, κυρίως, την ανικανότητά της να αντιμετωπίσει το σκάνδαλο των υποκλοπών.

Αιχμάλωτη

Η κυβέρνηση έχει παγιδευτεί σε βαθμό που να μην μπορεί να δραπετεύσει. Και είναι αιχμαλωτισμένη από τις ίδιες τις πράξεις της. Πνιγμένη από την αγωνία να τη γλιτώσει με κάθε τρόπο, «πυροβολεί» την κοινή γνώμη με ψεκασμένα σενάρια, ανυπόστατες φημολογίες, προσωπικές επιθέσεις και κραυγαλέα ψέματα επί καθημερινής βάσης. Κάθε κυβέρνηση έχει πιαστεί να λέει ψέματα. Το ίδιο -πολλάκις- και η σημερινή, όπως για παράδειγμα με την έκθεση Τσιόδρα για τις ΜΕΘ, όταν ο πρωθυπουργός επέμενε ότι δεν την έχει διαβάσει, αν και είχε σταλεί στον ίδιο από τον αρχίατρο της πανδημίας. Ή όταν στα μέσα Ιουλίου ο υπουργός Υγείας Πλεύρης διακίνησε την ψεκασμένη θεωρία πως «αυτή τη στιγμή η μετάδοση δεν γίνεται στους κλειστούς χώρους».

Το πρόβλημα του μυωπικού Μαξίμου είναι η ίδια η πραγματικότητα, που συντρίβει κάθε απόπειρα απόδρασης από το σκάνδαλο. Ορδές συνταγματολόγων, σύσσωμη η αντιπολίτευση, η Ε.Ε., αλλά και τα ξένα ΜΜΕ διαπιστώνουν εύκολα ότι η κυβέρνηση αποκρύβει μεθοδικά την αλήθεια για την αδιαφανή υποκλοπή, ενώ κρατά σκόπιμα στο σκοτάδι όλες τις μη βολικές πτυχές του σκανδάλου. Προφανώς επειδή η ουρά του είναι πολύ μεγάλη και θα τη φέρει μπροστά στην ολοκληρωτική κατάρρευση. Με αυτή την τακτική απόκρυψης και παρακώλυσης, όμως, κρατά η ίδια η κυβέρνηση το πόδι της πιασμένο στο δόκανο.

Σήμερα συμπληρώνεται ένας μήνας ακριβώς από τις παραιτήσεις Δημητριάδη και Κοντολέοντος στις 5 Αυγούστου, που άνοιξαν τον ασκό του Αιόλου. Τόσο πριν όσο κι έκτοτε η κυβέρνηση, όπως θα δούμε σήμερα, έχει διοχετεύσει καραμπινάτα ψέματα, έχει διασπείρει ψεκασμένες ιστορίες κι έχει επιτεθεί άδικα σε ανθρώπους όμως, πραγματικά, αυτή τη φορά το Μαξίμου ξεπέρασε τον εαυτό του στη διαστρέβλωση των γεγονότων.

Μια στάση άρνησης που φέρνει τον πανικόβλητο και αποσταθεροποιημένο Μητσοτάκη αντιμέτωπο όχι μόνο με το βαρύ πολιτικό κόστος, αλλά και με τις σοβαρές νομικές διαστάσεις του ζητήματος, όσο αυτό κακοφορμίζει άλυτο. Ο Μητσοτάκης ξηλώνει την πρωθυπουργία του με τα ίδια του τα χέρια. Και, όπως στις τραγωδίες, η παράστασή του είναι αξιολύπητη.