Αχαλίνωτα μεγαλομανής, μας απειλεί ανοιχτά με πόλεμο!

Ο Ερντογάν όχι μόνο καθυβρίζει τους «άπιστους» Έλληνες, αλλά ορκίζει τους οπαδούς του να μας πετάξουν στη θάλασσα

Ρεπορτάζ Γιώργος Χατζηδημητρίου

«Aπό τον κακό χρόνο γλιτώνεις. Από τον κακό γείτονα δεν γλιτώνεις» λέει μια σοφή παροιμία της Ανατολής, που ταιριάζει γάντι στην ελληνική περίπτωση. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50, όταν χάρη στις άοκνες προσπάθειες των Αγγλων αναδύθηκε με φόρα στην επιφάνεια το Κυπριακό, η Ελλάδα αντιμετωπίζει τις συνεχείς επιθέσεις και τις απειλές της εχθρικής Τουρκίας, η οποία, εφαρμόζοντας με συνέπεια και επαγγελματικούς όρους μια ιμπεριαλιστική πολιτική που εφάπτεται σε πολλά σημεία με τις μεθόδους του Γ΄ Ράιχ, επιδιώκει να επιστρέψουν τα σύνορα της χώρας στη Μελούνα.

Η πολιτική αυτή κλιμακώθηκε κατακόρυφα και θεαματικά από τον Αύγουστο του 2014, όταν στην προεδρία της (κατ’ επίφαση) Δημοκρατίας αναρριχήθηκε ο Ταγίπ Ερντογάν, ένας αχαλίνωτα μεγαλομανής και αρχομανής πολιτικός, χωρίς ηθικές αρχές, ο οποίος τελεί σε κατάσταση μόνιμης υστερίας, που τον οδηγεί στη διαρκή επινόηση συνήθως αόρατων και φανταστικών εχθρών. Στόχος του κάθε φορά, να βγαίνει από τη δύσκολη θέση και να σώζει το σαρκίο του μπροστά στον φτωχό και δυστυχισμένο λαό του, που έχει βυθιστεί εξαιτίας του στην απόγνωση, ενώ ο ίδιος ζει προκλητικά και αδιάφορα για τις έγνοιες των ανθρώπων σε ένα χρυσοποίκιλτο σαράι 1.056 δωματίων!

Με παραληρηματικό και εμπύρετο λόγο και καταφεύγοντας συστηματικά στην εμπρηστική ρητορική του ισλαμοφασιστικού μίσους -ειδικά εναντίον των Ελλήνων, τους οποίους απειλεί ιταμά και συστηματικά με τον πιο άθλιο και χυδαίο τρόπο-, ο Ερντογάν έχει προλάβει στα χρόνια της ανεκδιήγητης παρουσίας του να προσβάλει τον μισό πλανήτη. Ο ίδιος θεωρεί μέσα στην ηγεμονική του αυταρέσκεια ότι βρίσκεται στο απυρόβλητο, πέρα από κάθε κριτική, και ότι απολαμβάνει μια προνομιακή ασυλία. Όμως τον έχουν πάρει προ καιρού χαμπάρι. Μπορεί να έχει τα -φανερά σε όλους πλέον- προβλήματά του, αλλά, κανείς δεν του χαρίζει το ακαταλόγιστο… «Ανθρωπος της εκλεπτυσμένης διπλωματίας δεν υπήρξε ποτέ» γράφει γι’ αυτόν το ειδησεογραφικό NTV της Γερμανίας, της χώρας που από τη σύστασή της στέκεται σταθερά στο πλευρό της Τουρκίας, εμποδίζοντας πεισματικά την επιβολή κυρώσεων, και προσθέτει: «Δημόσιες ομιλίες του καταλήγουν συνήθως σε υβρεολόγιο. {…} Σήμερα όμως στη διένεξη με την Ελλάδα, πρόκειται για κάτι άλλο. Ο Τούρκος πρόεδρος δεν μένει μόνο στις γνωστές του ύβρεις, αλλά απειλεί ανοιχτά με πόλεμο. Ορκίζει τους οπαδούς του να αγωνιστούν κατά των «φιλάργυρων και ανίκανων» πρωθυπουργών στο Παρίσι και στην Αθήνα. Κάνει λόγο για «εμάς τους μάρτυρες», σαν να εκπροσωπεί 82.000.000 ετοιμοπόλεμους Τούρκους. «Έτσι μοιάζει μια υποψήφια χώρα της Ε.Ε.;» Ηταν η εποχή (Οκτώβριος του 2020) που ο Ερντογάν σε μία από τις ανεξέλεγκτες δημόσιες εκρήξεις του διαπίστωνε από την Καισάρεια ότι ο Γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν «χρειάζεται ψυχιατρικό έλεγχο».

Λίγο νωρίτερα (Σεπτέμβριος του ίδιου έτους) η έγκυρη «Washington Post», παραμερίζοντας το γνώριμο φλέγμα της, έδειχνε την ενόχλησή της γράφοντας ότι «ο Ερντογάν έχει υπερβεί τα όρια στο παιχνίδι ισχύος του στην περιοχή, προσβάλλοντας ακόμα και τον Ντόναλντ Τραμπ». Βεβαίως, η «διπλωματία των γαμπρών» μεταξύ των δύο προέδρων δεν κόστισε στον φιλοχρήματο Ταγίπ. Όμως η εκλογή Μπάιντεν του έφερε δυσάρεστες εκπλήξεις. Η άρνησή του να αποσύρει τους ρωσικούς S-400, που προκάλεσε οργή στην Ουάσινγκτον, και η αναγνώριση της Γενοκτονίας των Αρμενίων από τις ΗΠΑ τον οδήγησαν αυτή τη φορά σε νέο ακατάσχετο υβρεολόγιο, κατηγορώντας τον πρόεδρο των ΗΠΑ ότι «έχει τα χέρια του βαμμένα με αίμα». Στον ίδιο παραληρηματικό κατήφορο και ξεχνώντας ότι μέχρι χθες ήταν σύμμαχοι, περιέλαβε και τον Ισραηλινό πρώην πρωθυπουργό Νετανιάχου, λέγοντας: «Αυτός ο κλέφτης που ηγείται του Ισραήλ ετοιμάζεται να δικαστεί στη χώρα του. Γιατί αυτός και η γυναίκα του δικάζονται; Για κλοπή». Το να κατηγορεί κάποιον ο Ερντογάν για κλοπή δεν μαρτυρά προφανώς έλλειψη αυτογνωσίας. Ούτε και πρόκειται για φτηνή, έστω, επίδειξη χιούμορ. Είναι απλά θράσος.

Για την αντιμετώπισή του θα έπρεπε να είχε συσταθεί μια ειδική υπηρεσία στο ημέτερο ΥΠΕΞ, η οποία δεν θα έκανε άλλη δουλειά παρά να απαντά στο καθημερινό σχεδόν υβρεολόγιο και στα ψευτονταηλίκια από απόσταση, χαρακτηριστικό των θρασύδειλων, απέναντι στη χώρα μας. Τις προάλλες (τον φετινό Φεβρουάριο), αφού απευθύνθηκε ανάρμοστα στον Ελληνα πρωθυπουργό, τον απείλησε προσωπικά ακόμα μια φορά, λέγοντας σε ένα ασυνάρτητο ύφος που καταλαβαίνει μόνο ο ίδιος όταν λήγει η θεραπευτική αγωγή: «Εναποθέτεις την εμπιστοσύνη σου σε ορισμένα βουνά. Λοιπόν, χιόνι έχει πέσει σε αυτά τα βουνά. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να σας βοηθήσει. Όμως εμείς οτιδήποτε το κάνουμε μόνοι μας. Κι έτσι συνεχίζουμε. Γι’ αυτό θα γνωρίσεις καλά τους «τρελούς Τούρκους». Προφανώς κάτι έχει φτάσει και στα δικά του αυτιά για την άποψη που έχει ο υπόλοιπος κόσμος γι’ αυτόν…

Πίσω στο 2018 και απαντώντας στον τέως Πρόεδρο της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπη Παυλόπουλο, που οριοθέτησε με ακρίβεια τις διμερείς (μη) σχέσεις, δήλωσε ανιστόρητα και με αιμοχαρή διάθεση σαν επαρχιακός πεχλιβάνης -θαρρείς και θα φόβιζε κανέναν- «να μάθουν οι Ελληνες πώς σώθηκαν από το να γίνουν παστά ψάρια (στη μάχη του Σαγγάριου) και πώς εγκατέλειψαν (σ.σ.: ο άμαχος πληθυσμός όπου οι Τούρκοι έχουν ειδικότητα…) πέφτοντας στη θάλασσα».

Υπερεξουσίες

Και βέβαια κανείς δεν ξεχνά μεταξύ πολλών άλλων ότι εν όψει του δημοψηφίσματος για τις υπερεξουσίες που απέκτησε το 2017 έμπλεξε και πάλι την Ελλάδα στη μισαλλόδοξη εκστρατεία του, ανακαλώντας έναν υποθετικό «διάλογο» με έναν ξενοδόχο στη Μαρμαρίδα, όπου είχε καταφύγει έντρομος τη νύχτα του πραξικοπήματος. Οταν ο πρώτος προθυμοποιήθηκε να τον περάσει στην Ελλάδα, ο ρίψασπις και λιγόψυχος την ώρα της μάχης Ταγίπ τού απάντησε δήθεν αγέρωχα: «Εγώ δεν θα πάω στους απίστους για να ζήσω εκεί ως αιχμάλωτος». Τόσος είναι…

Μιλάει λοιπόν για προσβολές ο άνθρωπος που διέπραξε τη μεγαλύτερη ύβρι κατά της χριστιανοσύνης, μετατρέποντας μέσα στον παρακμιακό και απόκοσμο οίστρο του την Αγια-Σοφιά σε τζαμί. Επιμένει μάλιστα να συντηρεί το θέμα με χαμηλής ευφυΐας δηλώσεις, ενώ την ίδια στιγμή κάνει θρασύτατα λόγο για παραβίαση των δικαιωμάτων της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη. Θα λάβει, φυσικά, τις απαντήσεις που του αξίζουν. Γιατί στη δημοκρατική Ελλάδα οι δικαστές μετά τη δουλειά επιστρέφουν στο σπίτι τους. Δεν ακούν πίσω τους να κλείνει με σκαιό τρόπο η σιδερένια πόρτα της φυλακής.