Ο Αγ. Γεώργιος των Φιλικών στη Ζάκυνθο χτίστηκε το 1664. Ηταν η αγαπημένη εκκλησία του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη, καθώς εκεί είχε βαφτίσει όσα από τα παιδιά του γεννήθηκαν στο νησί
Στην Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου στη Ζάκυνθο -κρυμμένη μέσα στην πλούσια βλάστηση του Ψηλώματος και κάτω από το Βενετσιάνικο Κάστρο στην Μπόχαλη- χτυπά εδώ και αιώνες η καρδιά της Ιστορίας, κρατώντας ζωντανές τις μνήμες του Ελληνισμού. Πρόκειται για την Εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Φιλικών, η οποία χτίστηκε το 1664 από τον Γεώργιο Λατίνο και αποτελούσε για μεγάλο χρονικό διάστημα ιδιοκτησία αυτής της αρχοντικής οικογένειας του νησιού. Ο ιερός αυτός χώρος συνιστά ένα από τα πολυτιμότερα μνημεία της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας, αφού εκεί έγινε η μύηση των αγωνιστών πριν από την έναρξη της Ελληνικής Επανάστασης.
Ο Άγιος Γεώργιος ήταν η αγαπημένη εκκλησία του Κολοκοτρώνη. Σε αυτήν είχε βαπτίσει όσα από τα παιδιά του γεννήθηκαν στη Ζάκυνθο και εκεί είχε κάνει με φίλους και συγγενείς πολλά γλέντια. Στον αύλειο χώρο έχει τοποθετηθεί η προτομή του Κολοκοτρώνη.
Ο επισκέπτης, σε όποιο σημείο του ναού και αν περπατήσει, έχει τη δυνατότητα να νιώσει ότι συμμετέχει στα ιστορικά γεγονότα και να αφεθεί στην αναπόληση πράξεων ηρωικών, που χαρακτηρίζονταν από την αφοσίωση σε έναν υπέρτατο σκοπό. Στο κελί ακριβώς δίπλα από την εκκλησία, το οποίο έστεκε σε εκείνο το σημείο έως τους σεισμούς του 1953, γινόταν η μύηση των αγωνιστών της Εθνεγερσίας από μια εξέχουσα μορφή του Αγώνα, τον ιερέα Άνθιμο Αργυρόπουλο (1768-1847), ο οποίος συνήθιζε να υπογράφει ως «ιερομόναχος και πνευματικός πατήρ». Ο Άνθιμος καταγόταν από την Αρτα και το 1793 είχε ιδρύσει στο ορεινό και απροσπέλαστο χωριό των Θεοδωριάνων ένα μοναστήρι και ένα σχολείο, προκειμένου να μορφώνονται τα παιδιά του χωριού. Όταν ο Αλή Πασάς κατάφερε έπειτα από αλλεπάλληλες πολιορκίες να υποτάξει το ηρωικό Σούλι, πολλοί αγωνιστές αναζήτησαν καταφύγιο στο μοναστήρι του Αργυρόπουλου. Το γεγονός αυτό εξόργισε τον Αλή Πασά, ο οποίος διέταξε να τον συλλάβουν και να τον φυλακίσουν.
Όταν ο Αργυρόπουλος απελευθερώθηκε έπειτα από 18 χρόνια, κατέφυγε πρώτα στην Κέρκυρα και κατόπιν στη Ζάκυνθο. Ο Άνθιμος Αργυρόπουλος μυήθηκε στη Φιλική Εταιρεία από τον Παναγιώτη Παπαγεωργίου (Αναγνωσταρά) στη Ζάκυνθο, τον Ιανουάριο του 1819. Από εκείνο το σημείο και έπειτα αρχίζει να στρατολογεί και να ορκίζει σημαντικές μορφές του επαναστατικού αγώνα, όπως ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης, ο οποίος είχε καταφύγει στη Ζάκυνθο κυνηγημένος από τους Τούρκους. Ανέλαβε, επίσης, να μυήσει στη Φιλική Εταιρεία τον Διονύσιο Σολωμό, τον Νικηταρά, τον Πετμεζά, τον Πλαπούτα, τον Φωτομάρα, τον Ρώμα, τον Δραγώνα, τον Στεφάνου κ.ά. Ο όρκος δινόταν σε μια εικόνα στην οποία εικονίζεται ο Χριστός καθισμένος στον θρόνο του Παντοκράτορα, έχοντας αριστερά του τον Άγιο Ιωάννη τον Πρόδρομο και δεξιά του την Υπεραγία Θεοτόκο και τον Άγιο Γεώργιο. Η εικόνα αυτή ονομάζεται «Τρίμορφο» και διατηρείται έως σήμερα, σωστά συντηρημένη, εντός της εκκλησίας.
Ο Αργυρόπουλος όμως δεν αρκούνταν να υποδέχεται και να μυεί στα μυστικά του Αγώνα όσους εθελούσια προσέρχονταν για να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους για την αποτίναξη του τουρκικού ζυγού. Αναλάμβανε συγχρόνως και άλλες δράσεις -συνεπικουρούμενος από τους Διονύσιο Ρώμα και Αντώνιο Μαρτελάο-, φροντίζοντας όμως να περνά απαρατήρητος από τις μυστικές υπηρεσίες των Άγγλων, οι οποίοι είχαν τότε υπό την κατοχή τους τα Επτάνησα. Σύμφωνα με τις αναφορές των ιστορικών του νησιού Παναγιώτη Χιώτη και Σπυρίδωνος Δεβιάζη, κατά την περίοδο εκείνη οι ευρισκόμενοι στη Ζάκυνθο Έλληνες οπλαρχηγοί προσέτρεχαν στον φλογερό εκείνο ιερέα, προκειμένου να λάβουν τις συμβουλές και τη βοήθειά του σχετικά με τις επιχειρήσεις που επρόκειτο να αναληφθούν στις περιοχές της δυτικής Ελλάδας εναντίον των Τούρκων.
Επίσης, ο Αργυρόπουλος, όντας πνεύμα οργανωτικό και μαχητικό -παρά τα προβλήματα της υγείας του-, δεν έχανε καθόλου χρόνο, αφού φρόντιζε να διατηρεί ανοιχτή την επικοινωνία ανάμεσα στους Έλληνες της Ζακύνθου και στους επικεφαλής των επαναστατικών ομάδων στην Ήπειρο. Ο Αργυρόπουλος πέθανε τυφλός στις 20 Ιανουαρίου 1847 στη Ζάκυνθο, χωρίς να προλάβει να δει την ιδιαίτερη πατρίδα του, την Αρτα, ελεύθερη.
Μ.Η.Τ. 232120