Από τη Μαρία Παναγιώτου
Δαιδαλώδες παρασκήνιο και μεθοδεύσεις που ξεπερνούν κάθε φαντασία φαίνεται πως κρύβονται πίσω από την παράδοση των δύο εκ διαμέτρου αντίθετων πορισμάτων από τους αντεισαγγελείς του Αρείου Πάγου, Ευάγγελο Ζαχαρή και Λάμπρο Σοφουλάκη, για τυχόν ποινικές ευθύνες της εισαγγελέως κατά της Διαφθοράς Ελένης Τουλουπάκη, σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς της στο σκάνδαλο Novartis. Και καθώς, με βεβαιότητα πλέον, μεταδίδεται η πληροφορία πως ο ένας αντεισαγγελέας ζήτησε την άσκηση δίωξης κατά της κυρίας Τουλουπάκη κι ο άλλος την αρχειοθέτηση της υπόθεσης, τα δημοσιεύματα γύρω από το πρόσωπό τους πληθαίνουν και μαζί πληθαίνουν και τα ερωτήματα για τις ενέργειες, τις αποφάσεις τους αλλά και τους ίδιους.
Το περασμένο Σάββατο, περιθωριακή εφημερίδα που λειτουργεί περισσότερο ως γραφείο Τύπου του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά υπενθύμισε στο κοινό μία ιστορία με πρωταγωνιστή τον κ. Ζαχαρή, που μόνον οι παλαιότεροι λειτουργοί της Θέμιδος θα μπορούσαν να θυμούνται. Ανέφερε χαρακτηριστικά πως ο κ. Ζαχαρής είχε μία «πειθαρχική εμπλοκή» προ 20ετίας με «ροζ περιεχόμενο», εξαιτίας της οποίας «ετέθη σε αργία», όμως τελικά δεν τιμωρήθηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο με την «ποινή της απόταξης», με ψήφους 8-7.
Είναι προφανές, πως για να φτάσει το συμβούλιο ένα βήμα πριν από την απόταξη του κ. Ζαχαρή, η… ροζ καταγγελία θα πρέπει να ήταν σοβαρή. Ωστόσο, δεν είναι αυτό που έχει σήμερα μεγάλη σημασία. Εκείνο που έχει μεγαλύτερη είναι ότι το δημοσίευμα συνέχιζε λέγοντας πως ο κ. Ζαχαρής δεν συμμετείχε τελικά ιδιαιτέρως στην έρευνα που πραγματοποιήθηκε στον Αρειο Πάγο για τους εισαγγελείς κατά της Διαφθοράς και το σκάνδαλο Novartis, προφασιζόμενος λόγους υγείας, επειδή εκβιάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, με όχημα αυτή την παλιά ιστορία.
Εάν κρίνει κάποιος, ωστόσο, από το αποτέλεσμα, μοιάζει αδύνατον να έχει εκβιαστεί ο κ. Ζαχαρής από την αξιωματική αντιπολίτευση, αφού στο πόρισμά του κατέληξε στο συμπέρασμα πως πρέπει να ασκηθούν διώξεις στην κυρία Τουλουπάκη, επομένως πώς ευσταθεί το σενάριο της πολιτικής σκευωρίας; Δεν είναι δυνατόν να εκβιάστηκε από τον ΣΥΡΙΖΑ, ο εκβιασμός να έπιασε, να μη συμμετείχε στην έρευνα και τελικά να έβγαλε ένα πόρισμα αντίθετο από τα όσα υποστηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ.
Αυτό που έχει αξία να κρατήσουμε από το συγκεκριμένο δημοσίευμα δεν είναι το σενάριο που υποστηρίζεται, αλλά η πληροφορία πως ο κ. Ζαχαρής είναι ευάλωτος σε εκβιασμούς. Αληθεύει αυτό; Γιατί επανέφερε αυτή την παλιά, ροζ… ιστορία, η εφημερίδα που απηχεί τις απόψεις του κ. Σαμαρά; Εκβιάστηκε τελικά ο κ. Ζαχαρής για να βγάλει το συγκεκριμένο πόρισμα; Από ποιον; Και γιατί απείχε επί μακρόν από την έρευνα ο παθιασμένος με τον Ολυμπιακό αντιεισαγγελέας, ο οποίος παρακολουθεί συχνά τα παιχνίδια της ομάδας του από τις σουίτες του «Γεώργιος Καραϊσκάκης»; Γιατί έλαβε καταθέσεις από τον κ. Αβραμόπουλο, τον κ. Σαμαρά, τον κ. Βενιζέλο και τον κ. Αγγελή και στη συνέχεια ανέθεσε την έρευνα στον Λάμπρο Σοφουλάκη; Κι εφόσον δεν συμμετείχε, πώς τελικά κρίνεται αξιόπιστο το πόρισμά του;
Αντίστοιχα, βέβαια, ερωτήματα έχουν γεννηθεί και για τον κ. Σοφουλάκη, από όσα είδαν το προηγούμενο διάστημα το φως της δημοσιότητας. Ο αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου, ο οποίος κατηγορείται από συμπολιτευόμενες εφημερίδες πως προήχθη επί των ημερών του ΣΥΡΙΖΑ, γι’ αυτό και στο πόρισμά του ζητά να αρχειοθετηθεί το ποινικό σκέλος της υπόθεσης κατά της κυρίας Τουλουπάκη, ήταν αυτός που δέχτηκε να επιστρέψει η Ελένη Ράικου στο γραφείο του για να καταθέσει, την ίδια μέρα, χωρίς προφανή λόγο, αφού η πρώην εισαγγελέας κατά της Διαφθοράς δεν προσέθεσε κάτι που δεν μπορούσε να ξέρει στη διάρκεια της πρώτης της κατάθεσης.
Αυτή η δεύτερη κατάθεση της κυρίας Ράικου, όμως, ήταν που έβαλε στο πλάνο τον επιχειρηματία Σάμπυ Μιωνή και οδήγησε στη διεύρυνση του κατηγορητηρίου. Κανείς δεν μπορεί να εξηγήσει γιατί ο κ. Σοφουλάκης, ο οποίος περιγράφεται από δικαστικούς κύκλους να κινείται ιδεολογικά μακριά από αριστερές πεποιθήσεις, δέχτηκε να σηκώσει μόνος του την έρευνα, δέχτηκε μία επιπλέον κατάθεση από την κυρία Ράικου και εν συνεχεία οδηγήθηκε σε ένα διπλό πόρισμα χωρίς προηγούμενο, ενώ ο έτερος αντεισαγγελέας με τον οποίον θα έπρεπε να συνεργάζεται ήταν ουσιαστικά απών. Σε κάθε περίπτωση, η ίδια η παράδοση δύο πορισμάτων αποτελεί πρωτοφανές γεγονός στα εισαγγελικά χρονικά, προσκρούει σε κενό νόμου και τελικά ενισχύει την άποψη εξύφανσης παρασκηνιακών μεθοδεύσεων. Αλλά και η διαβίβαση των δύο πορισμάτων από δύο ανώτερους εισαγγελικούς λειτουργούς στην Εισαγγελία του Πρωτοδικείου Αθηνών, δηλαδή σε μία Εισαγγελία κατώτερης βαθμίδας, ενισχύει αυτή την άποψη, καθώς θα είχε νόημα μόνο στην περίπτωση έκδοσης μιας πορισματικής αναφοράς, η οποία θα ζητούσε την άσκηση ποινικών διώξεων κατά της κυρίας Τουλουπάκη, από τη στιγμή που ο Άρειος Πάγος δεν ασκεί διώξεις.
Η περίπτωση της διχογνωμίας, εφόσον αποτελεί μοναδικό δικονομικό περιστατικό, έπρεπε να αντιμετωπιστεί από τον εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Βασίλη Πλιώτα, ο οποίος αποτελεί την πλέον… ηχηρή απουσία στον δημόσιο διάλογο που ξεδιπλώνεται τις τελευταίες μέρες για το θέμα. Γιατί; Και τα ερωτηματικά συνεχίζουν να πληθαίνουν…
Μ.Η.Τ. 232120