Παγκόσμια συγκίνηση προκαλούν τα τελευταία 24ωρα οι ιστορίες των ανθρώπων που κρατούνταν όμηροι από την τρομοκρατική οργάνωση της Χαμάς στη Λωρίδα της Γάζας και τώρα, αφού απελευθερώθηκαν, συνάντησαν και πάλι τους δικούς τους ανθρώπους.
Ειδικότερα η ιστορία της 9χρονης Εμιλι Χαντ, που θεωρούνταν νεκρή από την επίθεση της Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου, τράβηξε την προσοχή όλων. Η πρώτη αγκαλιά με τον πατέρα της «ταξίδεψε» μέσω των social media σε ολόκληρο τον κόσμο. «Δεν βρίσκουμε λέξεις για να περιγράψουμε τα συναισθήματά μας έπειτα από 50 δύσκολες και περίπλοκες ημέρες» δήλωσε ο Τόμας Χαντ, τονίζοντας συγχρόνως: «Είμαστε ενθουσιασμένοι που ξαναβρίσκουμε την Εμιλι, αλλά παράλληλα σκεφτόμαστε (…) όλους τους ομήρους που δεν έχουν επιστρέψει ακόμη σπίτια τους».
Η απελευθέρωση της μικρής Εμιλι με τις ιρλανδικές ρίζες προκάλεσε και διπλωματικό επεισόδιο. Εκφράζοντας τα συναισθήματά του για την απελευθέρωση του κοριτσιού, ο Ιρλανδός πρωθυπουργός Λίο Βαράντκαρ έκανε λόγο για «μια ημέρα τεράστιας χαράς και ανακούφισης» προσθέτοντας ότι «ένα αθώο παιδί που είχε χαθεί τώρα βρέθηκε». Η τελευταία φράση προκάλεσε την έντονη αντίδραση υπουργών και στελεχών της ισραηλινής κυβέρνησης. «Φαίνεται ότι έχετε χάσει την ηθική σας πυξίδα και χρειάζεται να έρθετε σε επαφή με την πραγματικότητα!» δήλωνε οργισμένος ο Ελι Κοέν, ο Ισραηλινός υπουργός Εξωτερικών, προσθέτοντας πως «η Εμιλι Χαντ δεν “χάθηκε”, την απήγαγε μια τρομοκρατική οργάνωση χειρότερη από το Ισλαμικό Κράτος που δολοφόνησε τη μητριά της».
Συγκίνηση προκάλεσε και η επανένωση του 9χρονου Οχάντ με την οικογένειά του, του παιδιού που έτρεξε στην αγκαλιά του πατέρα του, με τους δυο τους να ξεσπούν σε δάκρυα χαράς. Μαζί με τον μικρό ελεύθερη ήταν πια και η μητέρα του, αλλά και η γιαγιά του.
Μεγάλο ήταν το ενδιαφέρον των μέσων ενημέρωσης και για τις συνθήκες κράτησης των ομήρων. «Νομίζαμε ότι μας πάνε για εκτέλεση, μέχρι που είδαμε τα λεωφορεία του Ερυθρού Σταυρού έξω από τα τούνελ της Γάζας. Μας κρατούσαν σε καθεστώς τρόμου μέχρι το τέλος» είπε η 72χρονη Αντίνα Μόσε, αφού βρέθηκε ξανά με τους δικούς της, ενώ, όπως τόνισε η Κέρεν Μούντερ, στη διάρκεια της κράτησής τους έτρωγαν κυρίως ρύζι και ψωμί, και κοιμούνταν σε σειρές από πλαστικές καρέκλες. Οταν μάλιστα ήθελαν να χρησιμοποιήσουν την τουαλέτα χτυπούσαν την πόρτα και μερικές φορές έπρεπε να περιμένουν μιάμιση ώρα μέχρι να μπορέσουν να πάνε.
Μ.Η.Τ. 232120