• Η πλειοψηφία της Βουλής νομοθέτησε ώστε να μπορεί να μεγαλώνει ένα παιδί σε «οικογένεια» που αντί για ανδρόγυνο υπάρχουν δύο άντρες. Φανταστείτε αυτό το παιδί να διαβάζει το ποίημα του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη με τίτλο «Προς την Μητέρα μου» και να προσπαθεί να καταλάβει το νόημα των στίχων και το συναίσθημα που ενέπνευσε τον δημιουργό να τους γράψει. Ακολουθεί το ποίημα:
Μάννα μου, εγώμαι τ’ άμοιρο, το σκοτεινό τρυγόνι,
οπού το δέρνει ο άνεμος, βροχή που το πληγώνει.
Το δόλιο! όπου κι’ αν στραφή κι’ αφ’ όπου κι’ αν περάση
δε βρίσκει πέτρα να σταθή, κλωνάρι να πλαγιάση.
Εγώ βαρκούλα μοναχή, βαρκούλ’ αποδαρμένη
μέσα σε πέλαγο ανοιχτό, σε θάλασσ’ αφρισμένη,
παλαίβω με τα κύματα χωρίς πανί, τιμόνι
κι’ άλλη δεν έχω άγκουρα πλην την ευχή σου μόνη.
Στην αγκαλιά σου τη γλυκειά, μανούλα μου, ν’ αράξω
μες το βαθύ το πέλαγο αυτό πριχού βουλιάξω.
Μανούλα μου, ήθελα να πάω, να φύγω, να μισέψω,
του ροιζικού μου από μακρυά τη θύρα ν’ αγναντέψω.
Στο θλιβερό βασίλειο της Μοίρας να πατήσω,
κ’ εκεί ναβρώ τη μοίρα μου και να την ερωτήσω.
Να της ειπώ∙ είναι πολλά, σκληρά τα βάσανά μου,
ωσάν το δίχτυ που σφαλνά θάλασσα φύκια κι’ άμμο∙
είναι κ’ η τύχη μου σκληρή, σαν την ψυχή τη μαύρη,
π’ αρνήσθηκε την Παναγιά, κι’ οπώλεος δεν θαύρη.
Κ’ εκείνη μ’ αποκρίθηκε κι’ εκείνη απελογήθη∙
«ήτον ανήλιαστη, άτυχε, η μέρα που γεννήθης∙
άλλοι επήραν τον ανθό και συ τη ρίζα πήρες∙
όντας σε έπλασ’ ο θεός δεν είχεν άλλαις μοίρες».
• Το ποίημα ήταν γραμμένο στο πίσω μέρος μιας επιστολής στον πατέρα του, στις 18 Απριλίου 1874. Υπάρχει στο βιβλίο «Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη Αλληλογραφία», Φιλολογική Επιμέλεια: Ν.Δ. Τριανταφυλλόπουλος, εκδόσεις Δόμος, Αθήνα: 1992, σελ. 38.
π
Μ.Η.Τ. 232120