● Ο Κασσελάκης είπε τη φλόμπα της δεκαετίας. Η Αχτσιόγλου τού ζήτησε τηλεοπτικό διάλογο (ντιμπέιτ στη νεοβαρβαρική) κι εκείνος απάντησε:
● «Debate με τον Κ. Μητσοτάκη. Οπως εύστοχα έχει πει ο Ευκλείδης Τσακαλώτος: Εμείς είμαστε σύντροφοι, όχι αντίπαλοι. Με την Εφη η σύγχρονη Αριστερά δεν μας θέλει απέναντι, αλλά μαζί. Το “μαζί” που ζήτησαν 150.000 προοδευτικοί πολίτες στην κάλπη. Την καλώ σε κοινή περιοδεία. Να πάμε ενωμένοι στην κοινωνία».
● Οι ερμηνείες για το παραπάνω πυρότουβλο είναι δύο: είτε ο αμερικανοτραφής (αμερικανοτσολιά τον αποκαλούν ανεύθυνοι αριστεριστές, που υπονομεύουν τη στρατηγική συμμαχία μας με τους ντέμοκρατς) Κασσελάκης έχει νηπιώδη αντίληψη για την πολιτική είτε τρέμει τον διάλογο με την Αχτσιόγλου ακριβώς επειδή έχει νηπιώδη αντίληψη για την πολιτική και δεν σκαμπάζει γρι από την τέχνη.
● Αν έχει μόνο νηπιώδη αντίληψη για την πολιτική, τότε, ναι, τον πιστεύουμε ότι θεωρεί τον πολιτικό διάλογο ένδειξη αντιπαλότητας.
● Ομως εδώ υπάρχει ένα τόσο δα θεωρητικό προβληματάκι. Πάνω στο τρίπτυχο «θέση – αντίθεση – σύνθεση» δεν δόμησε τη φιλοσοφία του ο Μαρξ; Αυτό δεν είναι το θεμέλιο του διαλεκτικού υλισμού; Ειδικά στην Αριστερά τρελαίνονται για κάτι τέτοια κι ο Κασσελάκης τα θεωρεί πολεμικές ενέργειες;
● Αν ισχύει η «κουρτίνα 2», δηλαδή τρέμει τον διάλογο με την Αχτσιόγλου ακριβώς επειδή έχει νηπιώδη αντίληψη για την πολιτική, τότε δίκιο έχει που αποφεύγει την έκθεση σε κίνδυνο ρεζιλέματος από τηλεοράσεως.
● Η Αχτσιόγλου κάτι σκαμπάζει και θα τον κάνει, σε ζωντανή τηλεοπτική μετάδοση, αλοιφή για κάλους. Οπότε ο Κασσελάκης πέταξε ένα αγαπουλίνικο επιχείρημα και (νομίζει ότι) γλιτώνει από την κακοτοπιά του να δείξει πόσο άσχετος με τα πολιτικά -και δη την ελληνική καθημερινότητα- ήταν και παραμένει.
π
Μ.Η.Τ. 232120