➥ «Πέθανε ο Μαραντόνα» λέει η είδηση. «Πεθαίνουν οι θεοί;» είναι η αυθόρμητη, βλάσφημη μεν, αλλά ειλικρινής απορία πολλών που τον παρακολουθούσαμε να μετουσιώνει ένα αθλητικό γεγονός σε μυστηριακή τελετή, σε όργιο φαντασίας, σε επίδειξη θείας χάριτος, σε φιέστα εθνικής υπερηφάνειας.
➥ «Πεθαίνουν άραγε οι θεοί;» αναρωτιούνται οι Αργεντινοί, οι οποίοι εκδικήθηκαν έναν ολόκληρο χαμένο πόλεμο εναντίον των δόλιων Εγγλέζων στα νησιά Φόκλαντ (Μαλβίνες τα λέει η πατρίδα του Ντιέγκο) με το «χέρι του Θεού» (στα προημιτελικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου Ποδοσφαίρου του 1986 στο Μεξικό, όπου η Αργεντινή επικράτησε της Αγγλίας με 2-1).
➥ «Πεθαίνουν άραγε οι θεοί;» αναρωτιούνται και φτωχόπαιδα από όλον τον κόσμο, που στο πρόσωπό του είδαν ένα πρότυπο, έναν χαρισματικό αγωνιστή που έχει τόσο ταλέντο, τρέλα και πάθος ώστε καίγεται σαν μετεωρίτης που μπαίνει στην ατμόσφαιρα της Γης.
➥ Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ακόμα κι αν δεν το ήθελε, ήταν πολιτικός παράγοντας, ιδεολογικό σημείο αναφοράς, πρότυπο. Είχε πολλές κακές έξεις και συνήθειες, αλλά το πλεονάζον ταλέντο, η ευφυΐα, η αποκοτιά, το πάθος και η μαγεία του τα μετουσίωναν όλα σε τέχνη.
➥ Πόσο χλομά, ανήμπορα και τετριμμένα φαντάζουν και ηχούν τα λόγια όταν στους αιθέρες δεσπόζει η λάμψη αυτού του διάττοντος αστέρος.
➥ Αιώνια θα είναι η μνήμη αυτού του τεράστιου ανθρώπου, του διονυσιασμένου αθλητή, του οποίου η ιερή μανία μάς έμαθε να αγαπήσουμε την μπάλα.
π
Μ.Η.Τ. 232120