Ακρως τρελό κι απόρρητο

«Να ‘χε ο Θεός τηλέφωνο, να του τηλεφωνούσα, να βάλει τάξη στη μαγκιά θα τον παρακαλούσα». Στίχοι από άσμα του Τάκη Μουσαφίρη

Η επικαιρότητα δύο πράγματα προσφέρει: Εμπνευση στους δημιουργούς και φόρους σε δημιουργούς και μη. Οπότε, έχοντας λάβει την απαραίτητη δόση εμπνεύσεως από τα τρέχοντα ιλαροτραγικά περιστατικά του δημοσίου βίου και των ιδιωτικών συνδιαλέξεων για το δημόσιο χρέος, παραθέτομεν έναν διάλογο που δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Πρωταγωνιστούν ο Δανός αστέρας της δυσκοιλιότητας Πολ Τόμσεν και η Ρουμάνα βαμπ του οικονομικού βαμπιρισμού Ντέλια Βελκουλέσκου.

Πολ: Ντέλια, εσύ;
Ντέλια: Οχι. Είμαι ο Ντάνουτ Λούπου. Μα, φυσικά εγώ είμαι, ρε Πολ. Με κοροϊδεύεις ή απλά έχεις κι εσύ αυτό το λεκτικό τικ των κρετίνων να ρωτάς ποιος είναι αυτός που κάλεσες. Εμένα πήρες τηλέφωνο.
Πολ: Συγχώρα με, καλή μου. Μη μου θυμώνεις μάτια μου. Να, είναι αυτή η υπόθεση της Ελλάδας που δεν με αφήνει να κλείσω μάτι.
Ντέλια: Δεν είναι η Ελλάδα. Είναι που παρατρώς. Ενα ταψί γεμιστά για βραδινό χωνεύεται πιο δύσκολα κι απ’ τον Τζήμερο.
Πολ: Κι όμως, αστέρι μου. Την Ελλάδα έχω στον λογισμό μου κι αγρυπνώ.

Γεμιστά

Ντέλια: Τι συνέβη; Πες μου, Δανέ ντελικανή, τι έπαθε η αγαπημένη μας χώρα, που την έχουμε στα όπα όπα και καθημερινά ιδροκοπάμε, χολοσκάμε και πλαντάζουμε στο κλάμα από αγωνία να μη λείψει τίποτα από αυτή τη λατρεμένη χώρα, που ήρθαμε κι εμείς από τα ξένα για να τη σώσουμε από τους κακούς κατοίκους της, που τη χρεοκοπήσανε.
Πολ: Καλά, εγώ μπορεί να τα τσακίζω τα γεμιστά (μόνο ντομάτες και πιπεριές, οι μελιτζάνες και τα κολοκύθια δεν μου πολυκάνουν), αλλά εσύ κάτι άλλο πρέπει να παίρνεις και λες τέτοιες παπαριές.
Ντέλια: Ξέρεις τι παίρνω, πονηρέ. Από 4% έως 7% επιτόκιο από κάθε κατεστραμμένη χώρα, αλλά ας μην τα λέμε αυτά τέτοια ώρα. Μ’ ανάβεις και δεν είναι εδώ κάνας μανάβης για ν’ αγοράσω τίποτε δροσιστικό.
Πολ: Ντέλια, κι εγώ είμαι ξαναμμένος, αλλά είναι τα ρημάδια τα γεμιστά. Η ταβέρνα στην Πλάκα πρέπει να τα ‘φτιαξε με σπορέλαιο από τηγανισμένες πατάτες. Θέλω να σου πω όμως…

Η συναρπαστική συνέχεια, αύριο…

Παναγιώτης Λιάκος