Παλιό, πετυχημένο και εκφράζει ουκ ολίγους: «Απαιτώ λιγότερη διαφθορά ή περισσότερες ευκαιρίες να συμμετέχω».
Πολλές φορές η αντίφαση είναι τόσο έντονη που σε γραπώνει από τον γιακά και σε ταρακουνάει για να τη δεις. Από τη μια όλοι βρίζουν τους πολιτικούς και από την άλλη οι περισσότεροι κατά καιρούς τούς έχουν ψηφίσει, στηρίξει, ανεχτεί. Οσοι δεν συμμετέχουν στα κοινά δεν θα έπρεπε να παραπονούνται, όπως δεν παραπονούνται όσοι δεν πάνε στα καζίνο για το φύλλο που τραβάει ο κρουπιέρης. Η ιδανική εξέλιξη για τους μη μετέχοντες θα ήταν να γίνουν όλοι οι άλλοι άγγελοι και πάνσοφοι, και εκείνοι να έρθουν τελευταίοι για το χειροκρότημα.
Θα μπορούσε κάποιος να τους θυμίσει μια ωραία φράση από τον «Επιτάφιο» του Περικλέους, που κατέγραψε ο Θουκυδίδης: «Τον μηδέν τώνδε μετέχοντα, ουκ απράγμονα, αλλ’ αχρείον νομίζομεν». Δηλαδή, είναι και μια κάποια αχρειότητα να απέχεις από μια διαδικασία και να θέλεις μερτικό από όσα καλά δεν έπραξες και να αποποιείσαι το μερίδιο της ζημιάς για την οποία αδιαφόρησες όταν συνέβαινε.
Σίριαλ
Επίσης, υπάρχει και η άλλη συνομοταξία παραπονουμένων: Εκείνοι που θίγονται ως πολίτες από την προϊούσα παρακμή και την καλπάζουσα διαφθορά, αλλά μόνο όταν αφορά άλλους, όχι τους ιδίους. Πολλοί γκρινιάζουν για τη λατινοαμερικανοποίηση της καθημερινότητάς μας, αλλά μέσα τους νιώθουν σαν Κολομβιανοί «βαρόνοι» και σαν αφεντικά της Γιακούζα εν αναμονή. Μόλις δοθεί η ευκαιρία θα δεις, τον ηθικολόγο να μεταμορφώνεται σε Κορλεόνε και να διατάζει σαν Αμερικανός υπαξιωματικός τους νεοσύλλεκτους πεζοναύτες.
Εκείνοι που απαιτούν τα καλύτερα από τους άλλους και ζουν άνετα με τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού τους συνηθίζουν να λένε τα υπέροχα «άλλο εγώ», «ένας κούκος (δηλαδή εγώ) δεν φέρνει την άνοιξη» κ.λπ.
Η σωτηρία δεν πρόκειται να έρθει από τους έξω αλλά από μέσα μας. Η πιο άγρυπνη και αλάνθαστη αστυνομία είναι η συνείδησή μας. Αν δεν της δώσουμε το ελεύθερο να δουλέψει καταπώς μπορεί, τότε έχουμε να δούμε πολλά περισσότερα επεισόδια από το απαίσιο σίριαλ της κρίσης.
Παναγιώτης Λιάκος
Μ.Η.Τ. 232120