ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ πρέπει να βρίσκονται απέναντι στην εξουσία! Την εκάστοτε! Μόνον έτσι μπορούν να υποστηρίξουν τον ρόλο τους και να επιτελέσουν το καθήκον τους! Αυτό διδάσκεται στους πρωτοετείς των δημοσιογραφικών σχολών σε όλο τον κόσμο…
ΕΙΝΑΙ αδιανόητο οι εφημερίδες να αποδίδουν εύσημα σε δημόσιους λειτουργούς (υπουργοί κ.λπ.) επειδή έπραξαν το αυτονόητο, τη δουλειά δηλαδή που τους ανέθεσε το κράτος. Θα πεις «μπράβο» στον γενικό γραμματέα Συγκοινωνιών, επειδή φτάνουν στην ώρα τους τα λεωφορεία στις στάσεις; Θα συγχαρείς τον αρχηγό της Αστυνομίας επειδή συνελήφθη ένας καταζητούμενος;
ΟΙ ΕΦΗΜΕΡΙΔΕΣ επιβάλλεται να ξεχειλίζουν από γκρίνια -ακόμα και εν υπερβολή-, για να πιέζουν ασφυκτικά τους κυβερνώντες (σε όλα τα επίπεδα) να πράττουν το σωστό υπέρ του κοινωνικού συνόλου! Από τη στιγμή, όμως, που οι ιδιοκτήτες και οι λειτουργοί του Τύπου άρχισαν τα πάρε-δώσε και τα γεύματα με τους κρατούντες (πολιτικοί, μεγαλοεπιχειρηματίες, άρχοντες της Τοπικής Αυτοδιοίκησης), χάθηκε η μπάλα.
ΜΕΛΕΤΩ κάθε πρωί στο γραφείο μου το «σώμα» (όπως το λέμε εμείς οι παλαιότεροι) των εφημερίδων και εκπλήσσομαι! Πάνω από τις μισές τα βρίσκουν όλα ωραία και διαχειρίσιμα αυτά που συμβαίνουν στην ισοπεδωμένη από το «λάθος φάρμακο» πατρίδα! Των 3.000.000 ανέργων και των 4.000.000 νεόπτωχων!
ΑΠΕΛΠΙΣΙΑ και πονοκέφαλος από την υπερπροσπάθεια να φανεί το άσπρο μαύρο! Μα θα μου πείτε -και δικαίως- «το σωστό είναι να έχουν όλοι την ίδια άποψη;». Οχι, φυσικά! Αλλά αυτό που «βλέπουν» κάποιοι ως άμαξα με τέσσερα άλογα δεν μπορεί (δεν… γίνεται!) να το «βλέπουν» οι άλλοι ως κατακόκκινη αστραφτερή Ferrari!
M’ ΑΥΤΑ και μ’ αυτά ο κόσμος σιχάθηκε τον εαυτό του! Κραταιά φύλλα (με συγκροτήματα πίσω τους), που κάποτε πούλαγαν 150.000 και 200.000 την ημέρα πανελλαδικά, με το ζόρι «δίνουν» σήμερα 16.000 (και αν…). Επαιξαν και έχασαν, κερδίζοντας την πλήρη απαξίωση της κοινωνίας, που άλλα ζούσε (και ζει) και άλλα διαβάζει (εντελώς τα αντίθετα).
ΕΙΝΑΙ πολύ μεγάλη αυτή η συζήτηση και δεν εξαντλείται εδώ σίγουρα! Το πρόβλημα έχει εξελιχθεί ήδη σε χιονοστιβάδα και είναι τόσο σύνθετο που κανείς δεν μπορεί να προτείνει ΜΙΑ λύση. Το ζήτημα είναι αν θα σηκώσουμε (όλοι οι ενδιαφερόμενοι) τα χέρια ψηλά ή θα προσπαθήσουμε (με όλες μας τις δυνάμεις) να αλλάξουμε τη ροή των πραγμάτων.
ΟΠΩΣ τότε, ως νεαροί -άμισθοι ακόμα συντάκτες- σε κακοφωτισμένα γραφεία (χωρίς ανέσεις και τηλέφωνα) ονειρευόμασταν ξενυχτώντας να αλλάξουμε τον κόσμο…
Χ.
Μ.Η.Τ. 232120