Ανύπαρκτη η Ε.Ε. στην υπόθεση της Συρίας

Οι χριστιανοί της Συρίας σφάζονται από τους τζιχαντιστές και οι νομιζόμενες ως χριστιανικές χώρες της Δύσης σφυρίζουν αδιάφορα, ενθαρρύνοντας με την αδράνειά τους τη γενοκτονική εκστρατεία που πραγματοποιεί η «αντιπολίτευση» στην κυβέρνηση Ασαντ.

Η επιχείρηση αφανισμού των χριστιανικών πληθυσμών στη Συρία έχει ξεκινήσει εδώ και χρόνια, από το ξέσπασμα της Αραβικής Ανοιξης, που έφερε έναν βαρύ ισλαμικό χειμώνα σε μεγάλο τμήμα της Βόρειας Αφρικής και της Μέσης Ανατολής.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, που τάχα ενδιαφέρεται για τα ανθρώπινα δικαιώματα και το Διεθνές Δίκαιο, τηρεί ίσες αποστάσεις ανάμεσα στους θύτες και στα θύματα. Μάλιστα, πριν από λίγες ημέρες, ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για Θέματα Εξωτερικών Υποθέσεων Ανουάρ Ελ Ανουνί σε γραπτή ανακοίνωσή του είπε ότι η Ε.Ε… παρακολουθεί στενά τις εξελίξεις στη Συρία και πρότεινε σε όλες τις πλευρές «να αποκλιμακώσουν και να διασφαλίσουν την προστασία των αμάχων και των αστικών υποδομών, καθώς και την απρόσκοπτη ανθρωπιστική πρόσβαση, σύμφωνα με το Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο».

Στην υπόθεση της Συρίας έχουν εμπλακεί οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Τουρκία (μια χώρα που ειδικεύεται στις γενοκτονίες χριστιανών), το Κατάρ, το Ιράν, οι πάντες πλην της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η οποία δεν κάνει τίποτε άλλο πλην… συστάσεων.

Ακόμα πιο ηχηρή είναι η απουσία της Ελλάδας. Η κυβέρνηση της χώρας προσπαθεί να ικανοποιήσει χωρίς αντιρρήσεις τις επιδιώξεις των ΗΠΑ στην περιοχή και με τη στάση της διευκολύνει την αποστολή των φανατικών ισλαμιστών να μην αφήσουν ούτε ρουθούνι χριστιανού στη Συρία, στην οποία υπάρχει μεγάλη ελληνορθόδοξη κοινότητα. Μάλιστα, το υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδας, με μια ανακοίνωση που υποτιμά τη νοημοσύνη των πολιτών και προσβάλλει τον Ελληνισμό, ισχυρίστηκε ότι στο Χαλέπι υπάρχουν μόλις 50 οικογένειες ομογενών μας.

Σε συγκρούσεις, όπως αυτή που συγκλονίζει τη Συρία, κάθε κυβέρνηση που έχει αξιοπρέπεια και συνείδηση της αποστολής της δρα με γνώμονα μόνο το εθνικό συμφέρον και όχι με βάση τι θέλουν τρίτες χώρες. Δυστυχώς, η ελληνική κυβέρνηση αποδεικνύεται ξανά κατώτερη των περιστάσεων.