Oπως ενός κακού μύρια έπονται, έτσι και οι υποχωρήσεις της κυβέρνησης απέναντι στις προκλήσεις της Τουρκίας διαδέχονται η μία την άλλη, προκαλώντας εύλογα ερωτήματα για το εάν και πού πρόκειται, τελικώς, να σταματήσουν.
Δεν πρόλαβε να συμπληρωθεί ένας μήνας από την προηγούμενη «πολιορκία» της Κάσου από πέντε τουρκικά πολεμικά πλοία, που έφτασαν ανενόχλητα στα 6 ναυτικά μίλια, και χθες σημειώθηκαν υποτροπή και μια νέα μίνι κρίση. Μόλις το ιταλικό σκάφος «IEVOLI RELUME» πήγε στην περιοχή για την πόντιση καλωδίων, τουρκική φρεγάτα έκανε αμέσως την απειλητική εμφάνισή της, με αποτέλεσμα να αρχίσει ένα νέο θρίλερ μέσα στην ελληνική ΑΟΖ.
Δεν στερείται σημασίας το γεγονός ότι η Τουρκία προχωρά σε αυτήν την «επικαιροποιημένη» επίδειξη ισχύος ένα μόλις εικοσιτετράωρο ύστερα από τη γνωστοποίηση της νέας συμφωνίας που έκανε η Αγκυρα με το καθεστώς της Λιβύης, για να «εμβαθύνουν» κι άλλο τη «συνεργασία» τους, στο πλαίσιο του γνωστού τουρκολιβυκού συμφώνου του 2019.
Γιατί αυτή η «σύμπτωση» κάθε άλλο παρά μόνο χρονική μπορεί να θεωρηθεί; Οταν εκδηλώθηκε το προηγούμενο περιστατικό, η τουρκική κυβέρνηση (από την οποία ολοένα συχνότερα μαθαίνουμε, δυστυχώς, τι συμφωνείται στα παρασκήνια με τους κ. Μητσοτάκη και Γεραπετρίτη), άφησε να διαρρεύσει ότι η Αθήνα είχε αναγνωρίσει πως η θαλάσσια περιοχή γύρω από την Κάσο ανήκει στην τουρκική υφαλοκρηπίδα, ζητώντας άδεια για τις εργασίες.
Οσο κι αν ο Ελληνας υπουργός Εξωτερικών ψέλλισε κάτι ως διαψεύσεις, η Αγκυρα πανηγυρίζει έκτοτε ότι με αυτή την κίνηση η Αθήνα αποδέχθηκε το (παράνομο) τουρκολιβυκό μνημόνιο, φροντίζοντας με την εκ νέου αποστολή της φρεγάτας της στην περιοχή να επικυρώσει το διαμορφωμένο στα δικά της μέτρα και σταθμά status. Και με δεδομένο ότι το ιταλικό σκάφος κινείται αυστηρά εντός των ελληνικών χωρικών υδάτων χωρίς να «παραβιάζει» τα «όρια» του τουρκολιβυκού συμφώνου, προφανώς οι Τούρκοι ξέρουν τι λένε…
Εάν απαριθμήσει παράλληλα κανείς τις (μικρότερες ή μεγαλύτερες) προκλήσεις της Τουρκίας το τελευταίο διάστημα, θα μπορούσε να γράψει, ενδεχομένως, έναν τόμο ολόκληρο. Ακόμα και η απαγόρευση για την τέλεση της θείας λειτουργίας στην Ιερά Μονή της Παναγίας Σουμελά ανήμερα τον Δεκαπενταύγουστο -που, σύμφωνα με νεότερες πληροφορίες, μάλιστα, θα έχει και μόνιμο χαρακτήρα- έχει τη δική της συγκλονιστική σημειολογία.
Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος επαΐων ή ειδικός αναλυτής για ν’ αναρωτηθεί πώς γίνεται να μας μιλούν από τη μία πλευρά για «ήρεμα νερά» κι από την άλλη να συμβαίνουν και να κλιμακώνονται όλα αυτά. Η απάντηση είναι ότι αυτά τα λεγόμενα «ήρεμα νερά» δεν στηρίζονται καν σε ισότιμη βάση. Και η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι το τίμημα που καλείται να καταβάλει η Ελλάδα γι’ αυτά είναι οι διαρκείς υποχωρήσεις, που αγγίζουν ολοένα πιο πολύ τον πυρήνα της κυριαρχίας μας. Για εθνικό ναυάγιο πρόκειται, επομένως, το οποίο, ό,τι και να μεθοδεύσουν, δεν θα μείνει ατιμώρητο…
Μ.Η.Τ. 232120