Αυτό που έγινε φέτος με την Παναγία Σουμελά και τους Τούρκους δεν έχει κυριολεκτικά προηγούμενο. Ακόμη και πέρυσι, που υποτίθεται ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις δεν είχαν γνωρίσει τη μετέπειτα «βελτίωση», η αντιμετώπιση ήταν εντελώς διαφορετική…
Αρχικά, τέτοιες ημέρες το 2023, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών είχε απορρίψει το πρώτο αίτημα που κατέθεσε το Οικουμενικό Πατριαρχείο για την τέλεση πατριαρχικής θείας λειτουργίας στην Παναγία Σουμελά, στις 15 Αυγούστου. Ομως ύστερα από τέσσερις ημέρες η απόφαση αυτή άλλαξε και, αφού μεσολάβησε μια δημόσια «διαλλακτική» ομιλία του Ερντογάν, δόθηκε η πολυπόθητη άδεια.
Τακτική «μαστιγίου και καρότου» είχε ακολουθήσει σε αυτή την περίπτωση η Αγκυρα, αλλά έναν χρόνο αργότερα, αντί να υπάρξει από πλευράς της καλύτερη στάση -ανάλογη και με τα διαφημιζόμενα «ήρεμα νερά» στις σχέσεις των δύο χωρών-, το καψώνι απέναντι στην Ελλάδα είναι σκληρότερο και πιο προσβλητικό.
Ηδη, όπως ανακοινώθηκε, οι τουρκικές Αρχές δεν έδωσαν άδεια για την τέλεση της θείας λειτουργίας ανήμερα στην εορτή της Παναγίας, αύριο 15 Αυγούστου, αλλά η (μόνη) εναλλακτική επιλογή που δόθηκε ήταν για τα εννιάμερα της Παναγίας, τη μεθεπόμενη Παρασκευή 23 Αυγούστου.
Το αξιοσημείωτο μάλιστα είναι ότι πέρυσι, ύστερα από την αρχική άρνηση, είχε εκδηλωθεί αντίδραση από το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών, το οποίο φέτος επέδειξε απόλυτη αφωνία. Και γενικά το τουρκικό καψώνι έγινε πλήρως αποδεκτό, δι’ υποκύψεως, από τους δικούς μας εκκλησιαστικούς και πολιτικούς παράγοντες, άνευ της παραμικρής -έστω και προσχηματικής- διαμαρτυρίας.
Το συμπεράσματα είναι πολύ απλά και επιβεβαιώνουν στο ακέραιο την τουρκική πρακτική και συμπεριφορά, που είναι απολύτως σταθερές και αμετάβλητες. Ο,τι κι αν πλασάρεται για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους περί δήθεν «win win» βελτίωσης των ελληνοτουρκικών σχέσεων, η Αγκυρα ακολουθεί και εφαρμόζει σταθερά την τακτική «τα δικά μου δικά μου και τα δικά σου δικά μου». Και η Αθήνα διαρκώς υποχωρεί ολοένα περισσότερο σε όλα τα πεδία και τα μέτωπα.
Το νέο κρούσμα με την Παναγία Σουμελά, πέρα από τη θρησκευτική και την εκκλησιαστική διάσταση, έχει και μια κρίσιμη σημειολογία για όλο το εύρος των σχέσεων και διαπραγματεύσεων ανάμεσα στις δύο πλευρές. Προοιωνίζεται μάλιστα απόλυτα, και ίσως με τον πιο παραστατικό τρόπο, τη συνέχεια, η οποία μόνο πρόσθετη ανησυχία και προβληματισμό μπορεί να προκαλεί όσον αφορά τα συμφέροντα της χώρας μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, η παθητική στάση των δικών μας αρχόντων δεν είναι απλώς απαράδεκτη και καταδικαστέα. Καθίσταται και εντελώς επικίνδυνη, διότι επιβεβαιώνει ότι είναι έτοιμοι «να τα παραδώσουν όλα» για να μη δυσαρεστήσουν τον «σουλτάνο» και τις ηγεσίες της Δύσης, που κάνουν τα δικά τους παιχνίδια πάνω στη διεθνή γεωπολιτική σκακιέρα.
Εστω και τώρα πρέπει να μπει ένα φρένο σε αυτόν τον κατήφορο για να μην έρθουν τα χειρότερα. Και ναι μεν με την πολιτική αναισθησία που χαρακτηρίζει στα πάντα τούς κυβερνώντες δεν περιμένουμε πια να αναλάβει κάποιος αρμόδιος τις ευθύνες του και να παραιτηθεί, αλλά τουλάχιστον ας σηκώσουν λίγο το ανάστημά τους.
Μ.Η.Τ. 232120