Η συμπλήρωση τεσσάρων χρόνων από την υπογραφή της Συμφωνίας Οριοθέτησης ΑΟΖ με την Αίγυπτο δίνει την ευκαιρία για να γίνει, πέρα από όποιες θεωρητικές θριαμβολογίες από κυβερνητικής πλευράς, ένας ουσιαστικός απολογισμός για το τι έχει συμβεί το διάστημα αυτό και να βγουν τα αναγκαία συμπεράσματα.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι στη χρονική φάση που υπογράφηκε η συμφωνία αυτή, έστω κι αν είχε προηγηθεί η σύναψη του τουρκολιβυκού συμφώνου, ήταν σωστό και θετικό βήμα. Το μεγάλο ερώτημα που γεννάται, όμως, σήμερα είναι τι έχει «απομείνει» από τη συμφωνία με την Αίγυπτο, αν όχι κατά πόσο ίσχυσε και εφαρμόστηκε ποτέ στην πράξη αυτή την τετραετία.
Η οδυνηρή πραγματικότητα είναι ότι όχι μόνο δεν εφαρμόζεται, αλλά μόλις πριν από λίγες ημέρες βιώσαμε ως χώρα και την de facto ακύρωσή της, με την «πολιορκία» της Κάσου από τουρκικά πλοία και την απόλυτη ενδοτικότητα, σε συνδυασμό με τη φοβικότητα με την οποία αντέδρασε η ελληνική πλευρά.
Δυστυχώς, παρά τις διακηρύξεις και τα λόγια, η εξωτερική πολιτική της χώρας παραμένει δέσμια της «σχολής ΕΛΙΑΜΕΠ», με αποτέλεσμα ακόμα και η συγκεκριμένη συμφωνία με την Αίγυπτο να είναι κενό γράμμα, αντί να αποτελεί την αφετηρία για μια μεγάλη αντεπίθεση της χώρας μας σε διπλωματικό επίπεδο και τη συγκρότηση μιας νέας στρατηγικής ανακατεύθυνσης προς την υπεράσπιση και την κατοχύρωση των εθνικών μας συμφερόντων σε αυτή την τόσο ρευστή και κρίσιμη ιστορική συγκυρία.
Στο μεταξύ, η Αγκυρα δεν άφησε τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος, κάνοντας τα δικά της ανοίγματα και διπλωματικά αλισβερίσια με το Κάιρο.
Διαπιστώσαμε μόλις προ ημερών ότι, ενώ η συμφωνία άνοιγε τον δρόμο για την κατοχύρωση της πλήρους επήρειας των ελληνικών νησιών, της άσκησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων και της επαφής της ελληνικής και της κυπριακής ΑΟΖ, ήρθαν ο κ. Μητσοτάκης και ο κ. Γεραπετρίτης και τα μετέτρεψαν σε κουρελόχαρτο, υποκύπτοντας εν κατακλείδι στον τουρκικό τραμπουκισμό της παραβίασης ακόμα και των 6 ν.μ. και της άρον άρον απόσυρσης του ιταλικού ερευνητικού.
Ολα αυτά πρέπει να συνδυαστούν με τις υποχωρήσεις και στα άλλα εθνικά μέτωπα, προσποιούμενοι οι κυβερνώντες ότι «είμαστε στη σωστή πλευρά της Ιστορίας», έστω κι αν αυτό στην πράξη αποδεικνύεται καθημερινά μύθος. Φτάσαμε μάλιστα στο σημείο να ακούμε τον υπουργό Εξωτερικών Γ. Γεραπετρίτη να εγκαλεί ανερυθρίαστα και απροσχημάτιστα τις μέχρι σήμερα ηγεσίες της Κύπρου για «ακινησία και αδράνεια», καθώς και για «έλλειψη πολιτικής γενναιότητας». Κι αν λάβει κανείς υπόψη ότι αυτό λέγεται ενώ υπάρχει κινητικότητα για τη σύγκληση νέας τριμερούς υπό τον ΟΗΕ και με την Τουρκία να διακηρύσσει σε ολοένα πιο υψηλούς τόνους ότι δεν αποδέχεται άλλη λύση πλην εκείνης των «δύο κρατών και της κυριαρχικής ισότητας», αντιλαμβάνεται ότι η απειλή αποδοχής ενός νέου εθνικού ακρωτηριασμού βρίσκεται προ των πυλών…
Μ.Η.Τ. 232120