Συμπληρώνονται 202 χρόνια από μια μάχη που καθόρισε την πορεία του έθνους μας αλλά και γενικότερα τις γεωπολιτικές εξελίξεις στην περιοχή της χερσονήσου του Αίμου. Η μάχη των Δερβενακίων και η καταστροφή της στρατιάς του Δράμαλη ήταν μια λαμπρή στιγμή της νεότερης ελληνικής Ιστορίας και έφερε τη σφραγίδα της στρατιωτικής ευφυίας του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και της πολεμικής αρετής προσωπικοτήτων όπως ο Νικηταράς ο Τουρκοφάγος, ο Παπαφλέσσας, ο Δημήτριος Υψηλάντης και άλλοι, που συμμετείχαν στα γεγονότα.
Το πολυάριθμο τουρκικό ασκέρι κατατροπώθηκε από υποπολλαπλάσιο ελληνικό σώμα επειδή υπήρχε και παλικαριά από την πλευρά των επαναστατημένων Ελλήνων και εμπνευσμένο σχέδιο και ηγεσία από τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη και συνεργατικό πνεύμα από την πλευρά άλλων οπλαρχηγών. Αξίζει να σημειωθεί ότι σε εκείνο το χρονικό σημείο η προέλαση του Δράμαλη στην Πελοπόννησο είχε θέσει εν κινδύνω την Επανάσταση και η μάχη στα Δερβενάκια λειτούργησε σαν μια λαμπρή επανεκκίνηση της πολεμικής προσπάθειας του λαού μας.
Ο Δράμαλης, ταπεινωμένος στο πεδίο της μάχης και έντρομος για τις συνέπειες της ήττας του και την οργή του Σουλτάνου, πέθανε (σύμφωνα με ορισμένες πηγές από τη στενοχώρια του) στην Κόρινθο, λίγες εβδομάδες αργότερα, τον Οκτώβριο του 1822.
Πολιτική ηγεσία και καθοδήγηση, τότε, δεν υπήρχαν. Οι πολιτικές κινήσεις γίνονταν με τα όπλα των παλικαριών και τις πράξεις και τα λόγια των οπλαρχηγών. Κι όσο έμειναν μακριά η πολιτική και οι άκαιρες και καταστροφικές έριδές της από την Επανάσταση άλλο τόσο έρχονταν τα θετικά αποτελέσματα, οι νίκες για το Γένος.
Γεγονότα όπως η νίλα του Δράμαλη πρέπει να τα θυμόμαστε, να τα μνημονεύουμε, να τιμούμε τα πρόσωπα που τα προκάλεσαν και να τα έχουμε ως οδηγούς για όσα πρόκειται να συμβούν στο άμεσο ή απώτερο μέλλον. Καλό θα είναι να τα θυμούνται και οι Τούρκοι, που έχουν την εντύπωση ότι θα βρίσκουν πάντοτε απέναντί τους Νενέκους και κάθε τόσο εκπλήσσονται διότι συναντούν Νικηταράδες, Παπαφλέσσες και Κολοκοτρώνηδες.
Μ.Η.Τ. 232120