Ο βασικός λόγος της ύπαρξης του κράτους είναι για να υπερασπίζεται την ύπαρξη του ελληνικού έθνους, όχι για να υποδέχεται τουρίστες. Ο τουρισμός αποτελεί ένα σημαντικό έσοδο για τη χώρα μας, αλλά δεν μπορεί να θεωρηθεί απόλυτη προτεραιότητα. Δεν είναι σωστό να προσανατολίζονται τα πάντα στη στέγαση, στη σίτιση, στις ανέσεις και στην άνευ όρων και ορίων εξυπηρέτηση των ξένων, που θέλουν να επισκεφθούν την Ελλάδα και να περάσουν κάποιο χρονικό διάστημα στην πατρίδα μας.
Ο τουρισμός, αν ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο σημείο, μπορεί να μετατραπεί σε απειλή. Τα παραπάνω γράφονται με αφορμή την έκθεση του ευρωπαϊκού πολιτισμικού οργανισμού Europa Nostra, η οποία αναφέρει ότι η Σίφνος, η Σέριφος και η Φολέγανδρος είναι νησιά των οποίων κινδυνεύει με αλλοίωση το πολιτισμικό προφίλ τους.
Μεταξύ άλλων, στην έκθεση αναφέρεται ότι ο τουρισμός στις Κυκλάδες συνεισφέρει στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά ταυτόχρονα προκύπτουν εξαιτίας του «μια σειρά από περιβαλλοντικά, πολιτιστικά και κοινωνικά ζητήματα, όπως η υποβάθμιση των φυσικών πόρων, η υπονόμευση της πολιτιστικής και φυσικής κληρονομιάς, η λειψυδρία, τα προβλήματα διαχείρισης απορριμμάτων και οι κοινωνικοοικονομικές ανισότητες». Επίσης, στο ίδιο κείμενο αναφέρεται ότι τα νησιά «κινδυνεύουν να χάσουν τον μοναδικό και αυθεντικό χαρακτήρα τους», αφού η αυξανόμενη οικοδόμηση τουριστικών καταλυμάτων «απειλεί να επισκιάσει την εγγενή γοητεία τους».
Τα παραπάνω ισχύουν και για τη Σίφνο, τη Σέριφο και τη Φολέγανδρο, αλλά και για το σύνολο του νησιωτικού αρχιπελάγους, το οποίο δέχεται τεράστια πίεση από τα τουριστικά ρεύματα.
Εάν οι τοπικές κοινωνίες υποκύψουν στον πειρασμό της άμετρης οικοδόμησης τουριστικών καταλυμάτων και στην τσιμεντοποίηση των νησιών, τότε θα υπονομεύσουν στρατηγικά τον τρόπο ζωής τους. Αν ένας ειδυλλιακός προορισμός καταντήσει σαν τσιμεντούπολη, που τυχαίνει να περιβάλλεται από θάλασσα, τότε οι ίδιοι οι πολίτες θα έχουν υποβαθμίσει τη ζωή τους και οι τουρίστες δεν θα έχουν πλέον λόγο να επισκέπτονται τα νησιά μας.
Και ο τουρισμός, όπως όλα τα πράγματα στον ανθρώπινο βίο, πρέπει να έχει μέτρο. Και το μέτρο μπορεί να το θέσει το κράτος, αλλά πρέπει να το τηρούν οι κοινωνίες.
Μ.Η.Τ. 232120