Ο συνεδριακός τραγέλαφος του ΣΥΡΙΖΑ, με τις αντεγκλήσεις, τα πισώπλατα μαχαιρώματα, τις… κυβιστήσεις περί εκλογής ή μη νέου αρχηγού και «αναβάπτισης» ή όχι της ισχύος του υπάρχοντος, είναι αποκαλυπτικός. Δείχνει τον βαθμό της ακαταλληλότητας αυτού του ετερόκλητου σχηματισμού να διαχειριστεί πολιτική εξουσία.
Παρακολουθώντας κάποιος τις εργασίες του συνεδρίου του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σε συνδυασμό με τις πρόσφατες εξελίξεις, σίγουρα απορεί με πολλές πτυχές της ιστορίας του ΣΥΡΙΖΑ. Η βασικότερη απορία έχει να κάνει με το πώς αυτό το κόμμα έφτασε στο σημείο να κυβερνήσει, πώς κατόρθωσαν τα πρόσωπα με τόσο ασυνάρτητες θέσεις να σκαρφαλώσουν στην κλίμακα της εξουσίας και να επηρεάσουν την κοινή μοίρα με τις αποφάσεις τους.
Η πορεία αυτού του κομματικού ψηφιδωτού, που ξεκίνησε με συνιστώσες και καταλήγει με πρόσωπα, αρχηγούς και αρχηγίσκους, που λειτουργούν σαν συνιστώσες, δεν είναι άσχετη με τη γενικευμένη και βαθιά παρακμή που περνά ο λαός μας – η οποία είναι αποτέλεσμα των αδυναμιών και της ακαταλληλότητας της πολιτικής τάξης της χώρας. Σε καιρούς μη πτωτικούς, σε περιόδους ακμής και με πολιτισμό ακμαίο και εθνική αυτοπεποίθηση δεν θα δινόταν εμπιστοσύνη σε ένα κόμμα με αριστερίστικες αντιλήψεις και ιδεολογήματα τα οποία εδώ και δεκαετίες αποδείχθηκαν ότι είναι ξεπερασμένα και καταστροφικά.
Ο ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνησε χωρίς να έχει πρόγραμμα, καταρτισμένα στελέχη και αντίληψη της πραγματικότητας επειδή ο λαός μας ήταν παραζαλισμένος και απελπισμένος από την εφιαλτική μνημονιακή εμπειρία και επιθυμούσε από κάπου να πιαστεί. Κι αντί να βρει σωσίβιο, βρήκε το βαρίδι του ΣΥΡΙΖΑ, που μας πόντισε ακόμα πιο βαθιά στην άβυσσο της κρίσης.
Ο ΣΥΡΙΖΑ διαλύεται γιατί δεν έχει πλέον ιστορικό ρόλο να παίξει κι ακολουθεί την πεπατημένη που οδηγεί στον αφανισμό. Το κακό με τούτη την αναμενόμενη εξέλιξη είναι ότι η εξίσου καταστρεπτική για τον λαό και το έθνος κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας δεν έχει απέναντί της μια ισχυρή και -πάνω απ’ όλα- πατριωτική και λογική αντιπολίτευση για να την ελέγχει.
Μ.Η.Τ. 232120