Η Ελλάδα μας έχει υποστεί μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές των τελευταίων δεκαετιών και πολιτικοί, που υποτίθεται ότι επιθυμούν να εκφράσουν τον πατριωτικό χώρο, ξεκατινιάζονται σαν άνθρωποι που έχουν χάσει το μέτρο και τυφλώνονται από την εμπάθεια ή από κοντόφθαλμους προσωπικούς σχεδιασμούς, που οδηγούν στο πουθενά.
Ο λόγος, ασφαλώς, γίνεται για το κόμμα «Σπαρτιάτες» και τις τραγελαφικές εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνιστούν ο πρόεδρος, βουλευτές και προβεβλημένα στελέχη του. Ο μεν αποκηρύσσει και διαγράφει τους δε και η αντίπερα όχθη του ιδίου κόμματος καταγγέλλει τον πρόεδρο για εξάρτηση από το κατεστημένο και τυραννικό τρόπο άσκησης των εξουσιών που έχει στο κόμμα – και όλα αυτά την ίδια στιγμή που η Ελλάδα καίγεται και αποτεφρώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και ο Εβρος μένει «γυμνός» από την κάλυψη που προσέφερε απλόχερα η φύση στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού.
Είναι στ’ αλήθεια αξιοθρήνητη η εικόνα ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως «πατριωτικό – εθνικιστικό» να… τρώγεται την ώρα μιας εθνικής καταστροφής και το ένα μέλος να εκτοξεύει κατηγορίες εναντίον του άλλου. Ο πρόεδρος των «Σπαρτιατών» Βασίλειος Στίγκας… ανακαλύπτει και καταγγέλλει «μαφιόζικες μεθοδεύσεις» στο κόμμα του και οι πρώην συναγωνιστές και νυν αντίπαλοί του διαπιστώνουν, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, ότι ο κ. Στίγκας είναι κομμάτι του συστήματος και τον δαχτυλοδείχνουν σαν βαλτό.
Τα προαναφερθέντα είναι αμάχητα τεκμήρια της παθογένειας της πολιτικής στην Ελλάδα και της τεράστιας διαφοράς που υπάρχει με τα αντίστοιχα των «Σπαρτιατών» αντισυστημικά εγχειρήματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι είναι άτοπο να περιμένει κάποιος ουσιαστικές πολιτικές πρωτοβουλίες και προτάσεις λύσεων από πρόσωπα που εκτίουν ποινές καθείρξεως σε σωφρονιστικά καταστήματα. Ο φυλακισμένος το μόνο που έχει ως προτεραιότητα είναι η αποφυλάκισή του. Οι έγκλειστοι επιδιώκουν την ελευθερία τους, δεν είναι κατάλληλοι να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικά προγράμματα ανατάξεως του συλλογικού βίου σε κάποια χώρα.
Τούτα τα αυτονόητα κάποιοι, μάλλον, τα έχουν λησμονήσει ή επιλέγουν να μην τα λαμβάνουν υπ’ όψιν.Η Ελλάδα μας έχει υποστεί μια από τις μεγαλύτερες καταστροφές των τελευταίων δεκαετιών και πολιτικοί, που υποτίθεται ότι επιθυμούν να εκφράσουν τον πατριωτικό χώρο, ξεκατινιάζονται σαν άνθρωποι που έχουν χάσει το μέτρο και τυφλώνονται από την εμπάθεια ή από κοντόφθαλμους προσωπικούς σχεδιασμούς, που οδηγούν στο πουθενά.
Ο λόγος, ασφαλώς, γίνεται για το κόμμα «Σπαρτιάτες» και τις τραγελαφικές εξελίξεις στις οποίες πρωταγωνιστούν ο πρόεδρος, βουλευτές και προβεβλημένα στελέχη του. Ο μεν αποκηρύσσει και διαγράφει τους δε και η αντίπερα όχθη του ιδίου κόμματος καταγγέλλει τον πρόεδρο για εξάρτηση από το κατεστημένο και τυραννικό τρόπο άσκησης των εξουσιών που έχει στο κόμμα – και όλα αυτά την ίδια στιγμή που η Ελλάδα καίγεται και αποτεφρώνονται εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα δασικών εκτάσεων και ο Εβρος μένει «γυμνός» από την κάλυψη που προσέφερε απλόχερα η φύση στις δυνάμεις του Ελληνικού Στρατού.
Είναι στ’ αλήθεια αξιοθρήνητη η εικόνα ενός κόμματος που αυτοπροσδιορίζεται ως «πατριωτικό – εθνικιστικό» να… τρώγεται την ώρα μιας εθνικής καταστροφής και το ένα μέλος να εκτοξεύει κατηγορίες εναντίον του άλλου. Ο πρόεδρος των «Σπαρτιατών» Βασίλειος Στίγκας… ανακαλύπτει και καταγγέλλει «μαφιόζικες μεθοδεύσεις» στο κόμμα του και οι πρώην συναγωνιστές και νυν αντίπαλοί του διαπιστώνουν, με χαρακτηριστική καθυστέρηση, ότι ο κ. Στίγκας είναι κομμάτι του συστήματος και τον δαχτυλοδείχνουν σαν βαλτό.
Τα προαναφερθέντα είναι αμάχητα τεκμήρια της παθογένειας της πολιτικής στην Ελλάδα και της τεράστιας διαφοράς που υπάρχει με τα αντίστοιχα των «Σπαρτιατών» αντισυστημικά εγχειρήματα σε Ευρώπη και ΗΠΑ.
Τέλος, πρέπει να σημειωθεί ότι είναι άτοπο να περιμένει κάποιος ουσιαστικές πολιτικές πρωτοβουλίες και προτάσεις λύσεων από πρόσωπα που εκτίουν ποινές καθείρξεως σε σωφρονιστικά καταστήματα. Ο φυλακισμένος το μόνο που έχει ως προτεραιότητα είναι η αποφυλάκισή του. Οι έγκλειστοι επιδιώκουν την ελευθερία τους, δεν είναι κατάλληλοι να σχεδιάζουν και να υλοποιούν πολιτικά προγράμματα ανατάξεως του συλλογικού βίου σε κάποια χώρα.
Τούτα τα αυτονόητα κάποιοι, μάλλον, τα έχουν λησμονήσει ή επιλέγουν να μην τα λαμβάνουν υπ’ όψιν.
Μ.Η.Τ. 232120