Δύο βήματα εμπρός και ένα πίσω

Στη διπλωματία -και όχι μόνο- είναι συνηθισμένη τακτική το «δύο βήματα εμπρός και ένα πίσω». Η μέθοδος αυτή εφαρμόζεται αφενός για να τεστάρονται και να καταγράφονται οι αντιδράσεις και αφετέρου για να προετοιμάζεται σταδιακά το κλίμα για τα επερχόμενα.

Μια σαφή γεύση πήραμε σε διεθνές επίπεδο τα προηγούμενα εικοσιτετράωρα με τη δήλωση που έκανε το δεξί χέρι του Στόλτενμπεργκ, ότι η Ουκρανία θα πρέπει να παραχωρήσει εδάφη στη Ρωσία για να μπει στο ΝΑΤΟ. Η… ετεροχρονισμένη θεωρούμενη «ανάκληση» της δήλωσης ήταν απλώς το ένα βήμα πίσω, για να απομείνει το νόημα ότι έναν τέτοιο «συμβιβασμό» θα πρέπει να τον αποφασίσει η ίδια η Ουκρανία…

Υπό το πρίσμα αυτό πρέπει να προσεγγιστεί και η είδηση που μεταδόθηκε για τη δημιουργία ισχυρής στρατιωτικής βάσης από την Τουρκία στη Λιβύη. Αυτό μάλιστα που προβάλλεται ως διάψευση από πλευράς της λιβυκής κυβέρνησης είναι η αρκούντως προσεκτική διατύπωση του εκπροσώπου της ότι «οι συγκεκριμένες αναφορές δεν είναι αληθινές»…

Μεγαλύτερη σημασία κι ενδιαφέρον ακόμη και από αυτό το λεκτικό παιχνίδι έχει το γεγονός ότι η είδηση βγήκε στον αέρα από φιλοκυβερνητικά δίκτυα στην Αγκυρα. Είναι επομένως προφανής η πηγή της πληροφόρησης, όπως εύλογη μπορεί να θεωρηθεί και η σκοπιμότητα αυτής της λιβυκής «ημιδιάψευσης». Οσο κι αν είναι επίσης δυσάρεστο, αποτελεί γεγονός ότι ουκ ολίγες φορές -αν όχι πάντοτε- από την Τουρκία πληροφορούμαστε το περιεχόμενο της «μυστικής διπλωματίας» που διεξάγουν με το καθεστώς Ερντογάν ο κ. Μητσοτάκης και οι υπουργοί του.

Αλλωστε είναι απαραίτητο να βλέπουμε πάντοτε και τη μεγάλη εικόνα. Κι αυτή είναι που επιβεβαιώνει ότι κυρίως στο πεδίο των εθνικών μας υποθέσεων πίσω από τον καπνό υπάρχει και φωτιά. Υστερα μάλιστα από την υπογραφή του τουρκολιβυκού συμφώνου το 2020 η σύσφιξη των σχέσεων της Αγκυρας με την κυβέρνηση της Τρίπολης της Λιβύης έχει προχωρήσει με πολύ γοργό και ανησυχητικό ρυθμό.

Μόνο όποιος εθελοτυφλεί δεν καταλαβαίνει ότι ο «σουλτάνος» -ακόμη κι όταν φοράει τη «λεοντή» του ειρηνόφιλου- συνεχίζει και κλιμακώνει την πλήρη στρατηγική περικύκλωση της Ελλάδας. Αυτό υποδηλώνουν και οι νέες ψηφίδες που μπαίνουν στο παζλ, με τις κινήσεις στη Λιβύη. Και ο μεν Ερντογάν τη «δουλειά» του κάνει. Εμείς ως χώρα γιατί πρέπει, αντιθέτως, να έχουμε υιοθετήσει και επισήμως πλέον -κατά τη δήλωση του ίδιου του κ. Μητσοτάκη- την πολιτική των «υποχωρήσεων»;