Η αναξιοπιστία των πολιτικών

Ο Ανδρέας Λοβέρδος παραιτήθηκε από το ΠΑΣΟΚ, λίγες ημέρες μετά τις εκλογές στις οποίες απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής. Είναι εύλογη η απορία τι θα είχε συμβεί αν ο κ. Λοβέρδος είχε κατορθώσει να εισέλθει στο Κοινοβούλιο. Θα ανακάλυπτε τότε τις διαφορές του με το ΠΑΣΟΚ; Μήπως η ατμόσφαιρα της Βουλής θα τον έκανε να λησμονήσει όσα τον χωρίζουν με το κόμμα του Νίκου Ανδρουλάκη και θα τον υποχρέωνε να σκεφτεί όσα τον ενώνουν με αυτό;

Στη δημοσιογραφία λέγεται ότι το σημαντικότερο σχόλιο είναι η ίδια η είδηση – και σε αυτήν την είδηση εντοπίζεται μεγάλο μέρος της παθογένειας της ελληνικής πολιτικής σκηνής. Οι εκλογείς έχουν συνηθίσει τις τελευταίες δεκαετίες διάφοροι πολιτικοί να αλλάζουν κόμματα σαν τα πουκάμισα, να μεταβάλλουν απόψεις ανάλογα με τα κέφια, τα συμφέροντα, τις συμφωνίες που έχει κάνει ο αρχηγός τους με ισχυρούς παράγοντες του εσωτερικού και του εξωτερικού, και γενικά να συμπεριφέρονται σαν να μην υπάρχει καμία αξία στον κόσμο -πλην της επανεκλογής τους- για την οποία αξίζει να θυσιάσουν την καλοπέρασή τους, τα προνόμιά τους και όλα όσα απορρέουν από τη συμμετοχή στο πάρτι της εξουσίας.

Μάλιστα, θεωρείται σύνηθες οι βουλευτές να ακούν αδιαμαρτύρητα από τα κόμματά τους ότι σε μερικές ψηφοφορίες στη Βουλή τούς επιτρέπεται να ασκήσουν το εκλογικό τους δικαίωμα κατά συνείδηση· κάτι που σημαίνει ότι σε όλες τις άλλες περιπτώσεις παραβιάζουν ό,τι τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, υποτασσόμενοι στην παράταξη που τους έκανε βουλευτές.

Μπορεί όλα τα παραπάνω να φαντάζουν κωμικά, όμως προκαλούν θλίψη στους πολίτες. Η ουσία της πολιτικής δεν είναι η εκλογή ούτε η επικράτηση έναντι των ιδεολογικών αντιπάλων. Ο πολιτικός οφείλει να αγωνίζεται για το καλό της πατρίδας και του λαού – κι αυτό δεν μπορεί να γίνει από ανθρώπους που θέτουν τον εαυτό τους πάνω από αυτές τις αρχές, τις έννοιες και τις αξίες. Είναι προφανές ότι οι κομματικοί γυρολόγοι και τα πολιτικά ανεμούρια δεν υιοθετούν αυτή τη συμπεριφορά λόγω ασταθών πεποιθήσεων, αλλά εξαιτίας της σταθερής προσήλωσής τους στο ατομικό τους συμφέρον. Γι’ αυτό θεωρούνται αναξιόπιστοι.