Η χθεσινή εμφάνιση του τέως υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών Κώστα Καραμανλή στην αρμόδια επιτροπή της Βουλής για την τραγωδία των Τεμπών δεν ήταν απλώς κατώτερη των περιστάσεων, ήταν απαράδεκτη, ήταν μία αρνητική έκπληξη.
Η αλήθεια είναι ότι από την πρώτη στιγμή ο κύριος Καραμανλής, παρά την παραίτησή του από το υπουργικό αξίωμα, έδειξε να μην έχει την αναγκαία επαφή με την τραγική πραγματικότητα και ότι οι χειρισμοί του είχαν πρωτίστως επικοινωνιακή στόχευση.
Δυστυχώς στις μέρες που μεσολάβησαν και με όσα ισχυρίστηκε και προέβαλε χθες ενώπιον της εθνικής αντιπροσωπίας αυτό επιβεβαιώθηκε με τον πιο δυσάρεστο τρόπο.
Ο κ. Καραμανλής όλες τις προηγούμενες ημέρες είχε χαθεί από το προσκήνιο και το μόνο που έδειχνε να τον ενδιαφέρει ήταν πώς θα διασφαλίσει την εκ νέου υποψηφιότητά του ως βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας στον νομό των Σερρών κατά τις επερχόμενες εκλογές.
Η εξαφάνισή του αυτή είχε προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων, επιβαρύνοντας κι άλλο τη δημόσια εικόνα του.
Η χθεσινή του εμφάνιση επιβεβαίωσε εκείνους που με τη σχετική κακεντρέχεια έλεγαν ότι θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο να συνεχίσει να κρύβεται. Με την παραίτησή του από το υπουργικό αξίωμα ο κ. Καραμανλής έδειξε προς στιγμήν ότι μέσα σε ένα γενικότερο περιβάλλον πολιτικής αναισθησίας και παχυδερμισμού κάποιος θα μπορούσε να κάνει τη διαφορά.
Η απογοήτευση τώρα είναι λοιπόν διπλή, διότι αυτό που είδαν και άκουσαν όλοι χθες ήταν άλλος ένας πολιτικός που επιχείρησε να φορτώσει και να μετακυλίσει τις ευθύνες σε όλους τους άλλους πλην του ιδίου.
Ενταγμένος σε ένα επικοινωνιακό στείρο σχέδιο, ο κύριος Καραμανλής επανήλθε και αυτός στην αρχική θεωρία του κυρίου Μητσοτάκη αφενός περί προσωπικού λάθους και αφετέρου περί διαχρονικών ευθυνών.
Αναρωτιέται κανείς λοιπόν εάν σε αυτές τις κρίσιμες ώρες η κοινωνία χρειάζεται τέτοια υποδείγματα και τέτοια πρότυπα πολιτικών. Και το ερώτημα αποκτά πρόσθετη αξία διότι, όπως φαίνεται, αμετανόητος ο τέως υπουργός θα ζητήσει σε λίγες εβδομάδες την ανανέωση της εμπιστοσύνης των πολιτών των Σερρών προς το πρόσωπό του, αντί σεμνά και ταπεινά, όπως λέγαμε και παλαιότερα, τουλάχιστον να αποσυρθεί.
Μ.Η.Τ. 232120