Σε δημοσκόπηση που έγινε στην Τουρκία για τις προεδρικές εκλογές εμφανίζεται να προηγείται του Ερντογάν ο κεμαλιστής Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου και αυτό προκαλεί κύματα ενθουσιασμού σε Ελληνες πολιτικούς και «αναλυτές»!
Τελικά, αυτό που προκαλεί τη μεγαλύτερη ανησυχία σχετικά με τη γειτονική χώρα δεν είναι οι προθέσεις της, οι εσωτερικές αντιφάσεις της, τα εξοπλιστικά προγράμματα και τα νιτερέσα της με τις άλλες χώρες, αλλά η αφελής αντιμετώπισή της από διάφορους Ελληνες, οι οποίοι παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση άποψης και πολιτικής απέναντι στην Τουρκία.
Στην πατρίδα μας, κάθε τόσο, οι οπαδοί του κατευνασμού της Τουρκίας μέσω της εκχώρησης ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε αυτήν βρίσκουν ένα «ίνδαλμα» και εναποθέτουν τις ελπίδες τους σε αυτό. Μετά τον «ευαίσθητο και αριστερό ποιητή» Μπουλέντ Ετσιβίτ, που εισέβαλε στην Κύπρο το 1974, πολλοί ήλπισαν να πρυτανεύσει η ειρηνόφιλος διάθεση προσωπικοτήτων, όπως ο Τουργκούτ Οζάλ, μετά μεσουράνησε το αστέρι του Μεσούτ Γιλμάζ, η Τανσού Τσιλέρ των Ιμίων, ο ισλαμιστής Ερμπακάν που εκτιμάτο πως θα «γλίτωνε» την Ελλάδα από τις επεκτατικές βλέψεις των κεμαλικών, ύστερα ο Νεοοθωμανός Ερντογάν και η λίστα θα εμπλουτίζεται εσαεί.
Αυτό που δεν γίνεται αντιληπτό είναι ότι το πρόβλημα με την Τουρκία δεν είναι προσωπικό ή συγκυριακό, αλλά διαχρονικό πέρα και πάνω από τα πρόσωπα. Το ίδιο το τουρκικό κράτος είναι το πρόβλημα, όχι εκείνοι που το διοικούν. Οι πολιτικές, πνευματικές, οικονομικές και στρατιωτικές ηγεσίες της γείτονος υποτάσσουν τη βούλησή τους σε αυτό που αποκαλείται «τουρκισμός». Ο τρόπος που εκφράζεται ο τουρκισμός είναι ίδιος και απαράλλαχτος από την εποχή της μάχης του Μαντζικέρτ το 1071 μ.Χ. μέχρι σήμερα.
Τουρκισμός σημαίνει επέκταση, αρπαγή, γενοκτονία, περιφρόνηση κάθε έννοιας δικαίου και επίδειξη σεβασμού μόνο στην ισχύ.
Δεν υπάρχει περίπτωση κάποιο πρόσωπο, είτε αυτό ονομάζεται Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου είτε Εκρέμ Ιμάμογλου, να θελήσει και στη συνέχεια να μπορέσει να αλλάξει τη ρότα που ακολουθεί ο τουρκισμός εδώ και περίπου μία χιλιετία.
Οι αυταπάτες είναι πολύ πιο επικίνδυνες κι από τον ίδιο τον εχθρό.
Μ.Η.Τ. 232120