Συνήθισαν την ατιμωρησία

Στην Ελλάδα διαπράττουν κακουργήματα, καλύπτονται πίσω από σκανδαλώδεις νόμους, που οι ίδιοι ψηφίζουν, και όταν αποκαλύπτονται τα έργα και οι ημέρες τους, κατηγορούν ως «σκευωρούς», όσους τους ξεσκεπάζουν – όπως συνέβη με το σκάνδαλο Novartis. Στην Ευρώπη αυτό δεν συμβαίνει και αιφνιδιάζονται δυσάρεστα διότι έχουν συνηθίσει να παραμένουν ατιμώρητοι.

Ο λόγος γίνεται για όσους βρίσκονται στο προσκήνιο του πολιτικού βίου και για τη σύλληψη και φυλάκιση της Εύας Καϊλή στο Βέλγιο. Από τη μια πλευρά έχουμε την ασυδοσία που επικρατεί στην Ελλάδα κι από την άλλη τους θεσμούς και τις διαδικασίες μιας ευρωπαϊκής χώρας.

Η ειρωνεία είναι ότι το Βέλγιο, που δεν διστάζει να στείλει την αστυνομία στην οικία μιας αντιπροέδρου του Ευρωκοινοβουλίου για να τη συλλάβει, προβάλλουν ως πρότυπο ακριβώς εκείνοι που τρέμουν ακόμα και στην ιδέα της θεσμοθέτησης ανάλογων διαδικασιών στην Ελλάδα. Δηλώνουν «ευρωπαϊστές» μέχρι να δουν την αστυνομία στην εξώθυρά τους.

Στην Ελλάδα υπάρχουν αναχρονιστικοί νόμοι που ξεχωρίζουν τους πολίτες σε δύο τάξεις: εκείνοι που υπάγονται στη δικαιοδοσία του νόμου και όλοι όσοι βρίσκονται υπεράνω των νόμων και εκτός της εμβέλειας της Δικαιοσύνης. Από τη μια υπάρχουν οι πολλοί, που υπερφορολογούνται και δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα, κι από την άλλη όσοι απολαμβάνουν τους καρπούς του μόχθου των πολλών και νομοθετούν εναντίον της πλειοψηφίας και υπέρ της αυθαιρεσίας της δικής τους ή άλλων μειοψηφιών, που έχουν συνηθίσει να ζουν παρασιτικά.

Ακόμα και για υποθέσεις τροχαίων παραβάσεων και μηνύσεις που γίνονται λόγω οικονομικής διαφοράς, οι βουλευτές καλύπτονται πίσω από τον θεσμό της ασυλίας. Η πλειοψηφία της Βουλής σπάνια ψηφίζει την άρση της ασυλίας για κάποιον εκλεγμένο και όσες δίκες τούς αφορούν βαλτώνουν.

Η Εύα Καϊλή είχε σχηματίσει την εντύπωση ότι παντού είναι σαν την Ελλάδα, όπου επιβραβεύονται ο δόλος και η απάτη, και εφήρμοσε τις πρακτικές που… ανθούν στη χώρα μας. Αυτό το πληρώνει με τη στέρηση της ελευθερίας της και την αμαύρωση του ονόματός της.

Η Ελλάδα πληρώνει την ατιμωρησία των πολιτικών με τη διάλυση του κράτους και τη θέση του έθνους σε θανάσιμο κίνδυνο.