Τα ήθη ακολουθούν τον νόμο της βαρύτητας. Αφιέμενα εφορμούν προς τα κάτω. Τις τελευταίες δεκαετίες αυτόν τον νόμο τον βλέπουμε να εφαρμόζεται και στην Ελλάδα και στο πολιτισμικό σύνολο το οποίο συνοψίζουμε με τον χαρακτηρισμό Δύση. Η παρακμή και η αποχαλίνωση παρουσιάζονται σαν «δικαιώματα», «κατανόηση της διαφορετικότητας και αποδοχή», και διαλύουν οτιδήποτε κρατά την πατρίδα όρθια και την κοινωνία ενωμένη.
Μία από τις εκδηλώσεις της παρακμιακής κατάστασης, η οποία έχει παγιωθεί και στην Ελλάδα και εξελίσσεται με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, είναι η κακοποίηση των παιδιών. Είναι υπερβολικά πολλές για να θεωρηθούν τυχαίες οι εξωφρενικές ιστορίες που δημοσιοποιούνται καθημερινά σχετικά με τους βιασμούς, τους άγριους ξυλοδαρμούς και την εκμετάλλευση των παιδιών από ενήλικες, οι οποίοι με τις πράξεις τους αποδεικνύουν ότι έχουν απολέσει την ανθρώπινη ιδιότητα.
Μόνο όποιος είναι αθεράπευτα αφελής πιστεύει ότι πρόκειται για μεμονωμένα περιστατικά και δεν αντιλαμβάνεται ότι όλες τούτες οι υποθέσεις κακοποίησης μικρών παιδιών, που φαντάζουν λες και μόλις ξεβράστηκαν από την Κόλαση, δεν φανερώνουν ένα γενικότερο πρόβλημα, μια σαφέστατη κοινωνική και ηθική αποσάθρωση. Τα εγκλήματα αυτού του είδους είναι σαν τα ανεπιθύμητα ζωύφια που προκαλούν αισθήματα απέχθειας στους ιδιοκτήτες κάθε σπιτιού. Για κάθε ένα που γίνεται αντιληπτό υπάρχουν δεκάδες άλλα που δεν φαίνονται, αλλά εκδηλώνονται όταν πέσει το σκοτάδι. Έτσι συμβαίνει και με τις σωματικές κακοποιήσεις και τις ψυχικές δολοφονίες που λαμβάνουν χώρα πίσω από τους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού, όπου στεγάζονται -εκ πρώτης όψεως- «συνηθισμένες» οικογένειες.
Ενα βασικό χαρακτηριστικό της εποχής, που φούντωσε την εγκληματικότητα -και δη τις σεξουαλικές επιθέσεις και τους βιασμούς- σε βάρος των παιδιών είναι η επίθεση που δέχεται από τις νεοταξικές παρακμιακές δυνάμεις το τρίπτυχο της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Γκρεμίζοντας τα θεμέλια της κοινωνίας ουδέν υγιές απομένει. Η κανονικότητα δαιμονοποιείται και ο εκφυλισμός δοξάζεται.
Επιπλέον υπάρχει ο εθισμός στην πορνογραφία, η εύκολη πρόσβαση σε αυτήν και η θεσμοθέτησή της στη δημόσια σφαίρα. Ερωτικές πράξεις και συμπεριφορές που στο παρελθόν θεωρούνταν αδιανόητες εκτροπές και βδελύγματα, τώρα έχουν… κανονικοποιηθεί. Υπάρχει απρόσκοπτη πρόσβαση μέσω του διαδικτύου στο πορνό, σε οποιαδήποτε μορφή του, ακόμα και στις πλέον αποκτηνωμένες και εωσφορικές διαστροφές. Η «καριέρα» ως πορνοστάρ λανσάρεται σαν αξιοζήλευτη και αποδοτική επιλογή. Το κράτος διά των κομμάτων συμμετέχει σε εκδηλώσεις όπου παρελαύνουν άνθρωποι επιδεικνύοντας με προκλητικό τρόπο και πρόστυχο ντύσιμο τη σεξουαλικότητά τους ενώπιον μικρών παιδιών.
Ο εθισμός στην πορνογραφία, στην υπερσεξουαλικότητα, στη χυδαιότητα, όπως όλοι οι εθισμοί, απαιτεί αδιάκοπα περισσότερες και διαρκώς εντονότερες «εμπειρίες» για να ικανοποιείται. Και το ένα σκαλοπάτι προς τα κάτω οδηγεί στο επόμενο, μέχρι το τέρμα της αβύσσου.
Κάπως έτσι οδηγηθήκαμε στη σημερινή εφιαλτική κατάσταση.
Μ.Η.Τ. 232120