Παράδειγμα ζωής μέσα από τον θάνατο

«Αν σωθεί έστω ένα παιδί, θα αξίζει κάθε κλοτσιά που έχω φάει στο κεφάλι, κάθε κάταγμα στα πόδια μου».

Ο ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης στις τελευταίες του ώρες εξηγεί γιατί ζητά από εκείνους που μένουν πίσω και είναι σε θέση να κάνουν πράξη τις επιθυμίες του να βγάλουν σε δημοπρασία τα δύο αργυρά ολυμπιακά μετάλλιά του, της Αθήνας και του Πεκίνου, και το ποσό που θα συγκεντρωθεί να δοθεί σε δομές για τα παιδιά που θα επιλέξει η οικογένειά του. Τα σύμβολα της αγωνιστικής υπεροχής του τα διαθέτει για να σωθεί έστω και ένα παιδί.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης έχασε τη μάχη με τον καρκίνο και, ταυτόχρονα, κέρδισε τον μεγαλύτερο πόλεμο όλων: της νοηματοδότησης του ανθρώπινου βίου για λογαριασμό εκατοντάδων χιλιάδων που διάβασαν το τελευταίο του κείμενο. Γνώριζε ότι θα πεθάνει και συνέταξε έναν συγκλονιστικό αποχαιρετισμό, ο οποίος, μαζί με τον βαθύ πόνο που διατρέχει κάθε φράση του, είναι έμφορτος με υπερηφάνεια για μια ζωή η οποία ήταν αξιοβίωτη, για αγώνες που καλώς δόθηκαν, για την αγάπη που έδωσε και πήρε από την οικογένειά του και τον λαό, για τους φίλους του και τις ιδέες του.

Η επίγνωση του επερχόμενου θανάτου προκαλεί συναισθήματα πικρά, σκέψεις γεμάτες ταραχή και απόγνωση. Λίγοι είναι εκείνοι που κατορθώνουν να διατηρούν τον νου τους διαυγή και το φρόνημα υψηλό. Ο ολυμπιονίκης Αλέξανδρος Νικολαΐδης απέδειξε και με αυτό το κύκνειο άσμα του ότι ο άνθρωπος μπορεί να κατακτήσει μετάλλια άφθαστης αξίας: εκείνα της καλοσύνης, της αποδοχής της παροδικότητας του περάσματος από τον κόσμο και της αδιάκοπης προσπάθειας να φανεί αλληλέγγυος προς τον συνάνθρωπο ακόμα και λίγο πριν από τον ανεπίστροφο διάπλου του Αχέροντα.

Ο Αλέξανδρος Νικολαΐδης με τις τελευταίες σκέψεις του, που αποτυπώθηκαν σε κείμενο, έδωσε ένα σπουδαίο μάθημα σε όλους. Κι αυτό το μάθημα συνοψίζεται σε αυτό το οποίο έγραψε αυτός ο ξεχωριστός άνθρωπος: «Σε αυτή τη ζωή, που είμαστε όλοι περαστικοί, μεγαλύτερη σημασία έχει τι αποτύπωμα θα έχουμε αφήσει και όχι πώς ή πότε θα φύγουμε».