Οι λαοί ψηφίζουν, αλλά η εξουσία έχει πουληθεί στις πολυεθνικές, σε αρπακτικά, σε ιδιώτες, που πουλάνε αέρα και αγοράζουν έναντι του τίποτα πολιτική ισχύ, που ανήκει στους πολίτες.
Αυτό έχει συμβεί και στη Γαλλία. Η «δημοκρατία» χθες στο πρωτοσέλιδο θέμα της ανέδειξε το μέγα σκάνδαλο, που συγκλονίζει τη φίλη ευρωπαϊκή χώρα και το οποίο μπορεί να κοστίσει την προεδρία στον Εμανουέλ Μακρόν.
Όπως σημείωσε στο σχετικό άρθρο της η «δημοκρατία», λίγες μέρες πριν από τις εκλογές «οι οικονομικοί εισαγγελείς στη Γαλλία άνοιξαν έρευνα για φορολογική απάτη και ξέπλυμα βρόμικου χρήματος, βασιζόμενοι σε έκθεση της εξεταστικής επιτροπής της γαλλικής Γερουσίας για τις σκανδαλώδεις κρατικές δαπάνες σε εταιρίες συμβούλων.
Η έκθεση περιγράφει πώς η κυβέρνηση Μακρόν δαπάνησε πέρυσι 893.900.000 ευρώ κρατικού χρήματος σε διάφορους συμβούλους, με τη μερίδα του λέοντος να πηγαίνει στην αμερικανική McKinsey & Co, μία από τις ισχυρότερες εταιρίες συμβουλευτικών υπηρεσιών στον κόσμο. Ο γαλλικός Τύπος υπολογίζει το συνολικό ποσό σε πάνω από 1 δισ. ευρώ».
Αυτό το σκάνδαλο δεν έχει επικοινωνιακή… τύχη στην Ελλάδα (μια και τα συστημικά ΜΜΕ δείχνουν να αδιαφορούν για αυτό). Όμως, έχει τεράστια σημασία για τους Γάλλους, μια και αποκαλύπτεται ότι «ο Μακρόν είχε αναθέσει μυστικά, πληρώνοντας εκατοντάδες εκατομμύρια κρατικό χρήμα, τη διαχείριση όλων των κρίσιμων υποθέσεων σε αμερικανικές εταιρίες και ορδές συμβούλων από το εξωτερικό».
Αυτό δεν αποκλείεται να έχει συμβεί -ή και να συμβαίνει- και στην Ελλάδα. Τέτοιου είδους πρακτικές δεν πρέπει να γίνονται ανεκτές στις δημοκρατίες. Τα κράτη έχουν στελέχη, εκλεγμένους άρχοντες και θεσμούς, οι οποίοι μπορούν να χειριστούν οποιαδήποτε υπόθεση, εύκολη ή δύσκολη, πόλεμο ή υπερβολικό πλεόνασμα από εκμετάλλευση κοιτασμάτων υδρογονανθράκων. Δεν χρειάζονται Αμερικανοί ή άλλης εθνικότητας «ειδικοί» τάχα για να συμβουλεύσουν, αλλά στην ουσία για να αρπάξουν κρατικό χρήμα και να σφετεριστούν εξουσίες, οι οποίες ανήκουν στους λαούς.
Οι χώρες δεν είναι προϊόντα, μετοχές ή υπηρεσίες για να τις διαχειρίζονται οι «μάνατζερ» της συμφοράς. Ανήκουν στους πολίτες και τις δημιούργησαν εκείνοι που πέρασαν για να ζήσουν ελεύθεροι σε αυτές οι τωρινές και οι ερχόμενες γενιές.
Μ.Η.Τ. 232120