Οι διάβολοι είναι εδώ…

«Η Κόλαση είναι άδεια, όλοι οι διάβολοι είναι εδώ» έγραφε ο Σαίξπηρ. Πράγματι, εδώ είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας μας. Και, όταν τον κοιτάμε, βλέπουμε Πισπιρίγκου, Φιλιππίδηδες, Λιγνάδηδες, πιλότους Μπάμπηδες, 33χρονους που κουβαλούν για χρόνια πτώματα παιδιών σε εργαλειοθήκες.

Οι αξίες που αποτελούσαν τη σπονδυλική στήλη της κοινωνίας μας υπονομεύτηκαν. Ροκανίστηκαν για δεκαετίες από έναν πλασματικό τρόπο ζωής, τον λεγόμενο «δυτικό». Με πολλά φώτα, αλλά περισσότερα σκοτάδια και σκουπίδια…

Πλέον έχουμε μια κοινωνία ασπόνδυλη. Διχασμένη, κυνική και δύσπιστη, χωρίς ηθική ραχοκοκαλιά. Που θεωρεί φυσιολογικό να «χτενίζει» το Instagram ενός θύματος δολοφονίας, που σοκάρεται ολοένα λιγότερο από την ανατριχιαστική ψυχραιμία μιας φόνισσας, που αισθάνεται πιο άνετα με την έννοια της ενοχής. Και που έπαψε να αντιδρά στις αποτυχίες επιβολής του νόμου.

Το Χόλιγουντ εξάγει εδώ και μισό αιώνα μια ατελείωτη σειρά ντοκιμαντέρ και ταινιών που εθίζουν γενιές και γενιές στη γεύση του εγκλήματος. Μας εκπαίδευσε στην απενοχοποίηση της βίας, της ντροπής και της απανθρωπιάς.

■ Στην άκριτη αποθέωση «ινδαλμάτων» που στην πραγματική ζωή τους αποδεικνύονται στυγνοί βιαστές.

■ Στην ακραία κατάχρηση της «πολιτικής ορθότητας», που απαγορεύει να πεις τα πράγματα με το όνομά τους, «πνίγοντας» τις αλήθειες.

■ Στον ναρκισσισμό κάθε συμπλεγματικού, που γυρεύοντας ένα like στα social media είναι ικανός να κάνει τα πάντα, ακόμα και να σκοτώσει σε απευθείας μετάδοση.

■ Στην ειδωλοποίηση διάσημων φονιάδων και στη μετατροπή κατακαθιών σε σελέμπριτι.

Ναρκωμένη η κοινωνία μας, προϊόν του δήθεν πολιτισμού της Δύσης, βλέπει ακόμα κι ένα παιδί να γίνεται αναλώσιμο από κάθε Ρούλα Πισπιρίγκου. «Και τι έγινε; Θα κάνουμε άλλα…» φέρεται ότι έλεγε.

Μέσα σε λίγες δεκαετίες η κοινωνία μας μεταλλάχθηκε. Ξεπέρασε τα σενάρια των θρίλερ με τα οποία ανατράφηκε, συνήθισε στην εξαγρίωση, ποτισμένη από ολοένα μεγαλύτερους όγκους βίας. Με την υποκρισία να περισσεύει, τους θεσμούς να κλείνουν τα μάτια και την αγωνία κάτι «δικαιωματιστών» να είναι επιλεκτική, ανάλογα με τη ΜΚΟ τους.

Η υπερευαισθησία για τη βίδρα που απειλείται με εξαφάνιση και η αναισθησία για τα ουρλιαχτά από το διπλανό σπίτι είναι γεννήματα της ίδιας κοινωνίας. Παιδιά έρχονται και φεύγουν «αόρατα». Για την οικογένειά τους, τους γιατρούς, τους γείτονες, τους ιατροδικαστές, τους θεσμούς της Πολιτείας…

Τα πρότυπα ακραίας βίας έχουν απλώσει βαθιές ρίζες. Ο κόσμος, αποκαμωμένος πια, χάνει το θάρρος του, την πίστη του, την ελπίδα καλυτέρευσης της ζωής του, τις αντιστάσεις του. Ξεριζώθηκαν ένα ένα όλα τα αποκούμπια του. Και, πάνω απ’ όλα, η οικογένειά του. Εφτασαν να δηλητηριάζονται σε πανελλήνια μετάδοση ακόμα και οι πιο ιερές σχέσεις, της μάνας με το παιδί της.

Το 1964 έγινε μια έρευνα στις ΗΠΑ. Διαπιστώθηκε ότι ένας έφηβος εκείνης τις εποχής είχε δει περισσότερες από 10.000 ανθρωποκτονίες σε κόμικς, ταινίες και τηλεόραση. Σήμερα;

Ο σημερινός άνθρωπος ζει τον εφιάλτη του. Κουβαλάει μέσα του πλέον ένα τόσο ισχυρό δυναμικό βίας, που ψάχνει να το βγάλει τυφλά. Εγκλήματα του παραλόγου έρχονται από παντού, με όλο και μεγαλύτερη ένταση και συχνότητα… Αυτός είναι ο κόσμος μας.