Εμπνέεται από τον Ερντογάν

Η συνάντηση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον Τούρκο πρόεδρο στην Κωνσταντινούπολη πιθανότατα έδωσε ιδέες στον πρωθυπουργό της Ελλάδας για την αντιμετώπιση του «απείθαρχου» Τύπου, δηλαδή των εφημερίδων που αρθρώνουν λόγο, ο οποίος δεν αρέσει στην κυβέρνηση – με πρώτη και καλύτερη τη «δημοκρατία» μας, ασφαλώς.

Άλλωστε, ο Ερντογάν, ο οποίος έχει διαλύσει τον αντιπολιτευτικό Τύπο της Τουρκίας και έχει στείλει στη φυλακή ή -στην καλύτερη περίπτωση- στο ταμείο ανεργίας τους αντικαθεστωτικούς δημοσιογράφους και εκδότες, έχει πείρα από άσκηση διώξεων ακόμα και ελληνικών ΜΜΕ, αφού έχει στραφεί δικαστικά εναντίον της «δημοκρατίας».

Ο κ. Μητσοτάκης, ασκώντας ερντογανική πολιτική, κατέθεσε (ν)τροπολογία σε νομοσχέδιο, η οποία ουσιαστικά αναφέρει ότι ο εκδότης εντύπου οφείλει να καταβάλλει αποζημιώσεις από αγωγές και μηνύσεις από την προσωπική του περιουσία! Επίσης, η ίδια τροπολογία προβλέπει ότι τα έντυπα υποχρεούνται να ορίσουν διευθυντή και διευθυντή σύνταξης, τα ονόματα των οποίων θα αναγράφονται (όπως και του νόμιμου εκπροσώπου του εντύπου) και οι οποίοι θα είναι μέλη επαγγελματικού σωματείου δημοσιογράφων. Δηλαδή, μη μέλος της ΕΣΗΕΑ αποκλείεται διά… νόμου να γίνει διευθυντής! Επιπλέον, όποιο έντυπο δεν ακολουθήσει αυτή την κυβερνητική ντιρεκτίβα, θα του επιβάλλεται βαρύτατο πρόστιμο από το… Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης – μέτρο που μπορεί να χαρακτηριστεί και… σουρεαλιστικό πέρα από ανελεύθερο.

Και το κερασάκι στην τούρτα: το μονοπωλιακού χαρακτήρα πρακτορείο διανομής Τύπου θα εισπράττει τα πρόστιμα για λογαριασμό του Δημοσίου, κατευθείαν από τα έσοδα από τις πωλήσεις των εφημερίδων.

Είναι ηλίου φαεινότερον ότι αυτή η άθλια τροπολογία συγκρούεται με τη λογική, το κοινό περί δικαίου αίσθημα του λαού μας αλλά και με το ελληνικό Σύνταγμα και τον νόμο που αφορά τη λειτουργία και τις υποχρεώσεις των ανώνυμων εταιριών.

Είναι μεγάλη ντροπή για τη χώρα και η κατάθεση της τροπολογίας και το σκεπτικό πίσω από αυτή την αχαρακτήριστη ενέργεια. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης επειδή δεν δύναται να συμβιβαστεί με τη φθορά και το εφήμερο της εξουσίας προσπαθεί να γκρεμίσει οτιδήποτε φοβάται πως επιταχύνει αυτή τη φθορά. Το μόνο που κατορθώνει είναι να διαλύει κάθε αμφιβολία για το ύφος και το ήθος της εξουσίας του.