Η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία εξόργισε τον κ. Μητσοτάκη, ο οποίος μερίμνησε και κυρώσεις να επιβληθούν στη Ρωσία και να στείλει ελληνικά όπλα στην Ουκρανία. Ο «Αττίλας» του ’74 στην Κύπρο δεν φαίνεται να τον ενοχλεί τόσο πολύ ούτε το casus belli που έχει ανακοινώσει η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας σε περίπτωση που επεκτείνουμε τα χωρικά ύδατά μας στα 12 μίλια ούτε το γκριζάρισμα των Ιμίων ούτε η αμφισβήτηση της ελληνικής ΑΟΖ ούτε οι βάρκες με τους λαθρομετανάστες που σπρώχνει το μαφιόζικο κράτος στη μεριά μας.
Αν τον ενοχλούσαν όλα τα παραπάνω τον κ. Μητσοτάκη, θα φρόντιζε να τα επισημάνει όλα στον κ. Ερντογάν και να τα πει και δημόσια. Οι Ελληνες πρωθυπουργοί δεν συναντώνται με Τούρκους προέδρους ή ομολόγους τους για να κάνουν δημόσιες σχέσεις και να «φτιάχνουν κλίμα», αλλά για να υπερασπίζονται τα συμφέροντα του λαού και του έθνους και για να λύνουν προβλήματα.
Αντί, λοιπόν, ο κ. Μητσοτάκης να επιμείνει στην ουσία, στις δηλώσεις του μίλησε για τη… συμμαχία μας με την Τουρκία στο ΝΑΤΟ (και η αναφορά αυτής της «συμμαχίας» μόνο θυμηδία μπορεί να προκαλέσει), για το καλό «κλίμα» που δημιουργήθηκε στις σχέσεις μας με τη γειτονική χώρα, αλλά και για τα προβλήματα της… ανθρωπότητας.
Μεταξύ άλλων, ο Ελληνας πρωθυπουργός είπε ότι «συμφωνήσαμε πως αντιμετωπίζουμε τόσες προκλήσεις ως ανθρωπότητα, αλλά και ως δύο χώρες σύμμαχοι αυτή την εποχή στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, που είναι πιο σημαντικό να εστιάζουμε σε αυτά που μας ενώνουν και λιγότερο σε αυτά που μας χωρίζουν».
Θέλοντας να ξεπεράσει τον σκόπελο της ουσίας στις διμερείς σχέσεις με την Τουρκία, είπε ότι «προφανώς επαναλάβαμε τις πάγιες εθνικές μας θέσεις. Δώσαμε όμως έμφαση στην οικοδόμηση μιας θετικής ατζέντας, κυρίως στον τομέα της οικονομίας». Και η απορία που προκύπτει είναι: Πώς μπορεί κάποιος να κάνει καλές σχέσεις και να οικοδομήσει «θετική ατζέντα» με τον φονιά της περιοχής του;
Μπορεί να μας χωρίζουν με μια χώρα τα βασικά αξιακά και υπαρκτικά ζητήματα και να μας ενώνουν τα δευτερεύοντα;
Μ.Η.Τ. 232120