Οι επικίνδυνες συλλογικές πλάνες, οι μεγάλες κοινωνικές κατηφόρες και οι δημοκρατικές εκτροπές ξεκινούν με καταστάσεις και πρόσωπα που ρέπουν στη γραφικότητα. Η γραφικότητα μπορεί να είναι επιτηδευμένη ή πηγαία. Η «γνησιότητά» της δεν έχει και τόση σημασία. Εκείνο που ενδιαφέρει είναι το αποτέλεσμα: ο λαϊκισμός, ως παιδί της γραφικότητας.
Αυτό που αποκαλείται «λαϊκισμός» δεν είναι ό,τι ορίζουν η επίσημη «γραμμή» και η καθεστωτική άποψη – δηλαδή η εκφορά με απλό τρόπο των λαϊκών απόψεων περί κοινού συμφέροντος. Αληθινός λαϊκισμός είναι η νόθευση του ορθού και αποδείξιμου λόγου με σοφιστείες. Στόχος του πραγματικού λαϊκισμού είναι ο έλεγχος και η χειραγώγηση των μαζών.
Ενδεικτική περίπτωση των προαναφερθέντων είναι όσα είπε χθες ο καθηγητής Πνευμονολογίας Θεόδωρος Βασιλακόπουλος, στον Σκάι: «Αν εγώ πάω και κατεβάσω δύο μπουκάλια ουίσκι και καβαλήσω το αμάξι μου και βγω σαν ελεύθερος καουμπόης (sic)… Επιτρέπεται; Γιατί; Μπορώ να σκοτωθώ εγώ… Έχω το δημοκρατικό δικαίωμα στον θάνατο, αλλά μπορώ να σκοτώσω κι άλλους. Πόσους; Τέσσερις, πέντε; Δεν μπορώ να σκοτώσω άπειρους. Δεν μπορώ να τρακάρω με ένα αμάξι, να ξετρακάρω, να πάω να τρακάρω με ένα άλλο. Αν αρχίσω μια αλυσίδα μετάδοσης, πόσους μπορώ να φάω; Αν ο ένας κολλάει πέντε ή τέσσερις -το πιο μεταδοτικό στέλεχος-, στο τέλος εγώ που δεν εμβολιάζομαι πόσους μπορώ να φάω; Μπορώ να φάω περισσότερους; Γιατί το ένα είναι αδίκημα που φέρνει και φυλάκιση, ενώ το άλλο είναι δημοκρατικό δικαίωμα που δεν το θίγει κανείς;»
Είναι μεγάλη ντροπή για τον ιατρικό κόσμο να ταυτίζεται η εγκληματική συμπεριφορά ενός ασυνείδητου, μεθυσμένου οδηγού με έναν υγιή άνθρωπο που δεν έχει εμβολιαστεί! Ο κ. Βασιλακόπουλος λησμονεί ότι μεταδίδουν Covid-19 και οι εμβολιασμένοι, ενώ οι υγιείς ανεμβολίαστοι δεν μπορούν να μεταδώσουν κάτι, ακόμα κι αν το… επιθυμούν.
Με τέτοιου είδους δημόσιες παρεμβάσεις δεν πλήττεται μόνο το κύρος όσων τις κάνουν αλλά και του συνόλου της επιστημονικής κοινότητας. Είναι προφανή τα αίτια της αμφισβήτησης του ιατρικού κόσμου από μερίδα του ελληνικού λαού.
Μ.Η.Τ. 232120