Η βία των δρόμων συναγωνίζεται σε ένταση και συχνότητα εκείνη που ξεσπά μέσα στην οικογενειακή εστία. Καθημερινά μαθαίνουμε για περιστατικά δολοφονιών συμπολιτών μας -κατά κύριο λόγο γυναικών- από συγγενικά τους πρόσωπα ή από άτομα του ευρύτερου κύκλου των γνωριμιών τους.
Είναι τόσα πολλά τα συμβάντα, ώστε δεν γίνεται να αγνοηθούν ή να αποδοθούν σε κάποια παραξενιά της στατιστικής, σε σύμπτωση. Η ενδοοικογενειακή βία είναι γνήσιο αλλά όχι ακόμα επισήμως αναγνωρισμένο παιδί της εποχής μας. Η χώρα μας από το 2010 κι έπειτα βρίσκεται σε μια διαρκή αναταραχή. Από τη στιγμή που η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου σύναψε το πρώτο Μνημόνιο, με αποτέλεσμα η πατρίδα μας να χάσει την αυτεξουσιότητά της και να υπαχθεί στη δικαιοδοσία των πιστωτών, δεν έχουμε περάσει έστω κάποιους μήνες ομαλότητας. Τη μία αρνητική είδηση ακολουθούσε (και ακολουθεί ακόμα) η άλλη και κάθε χθες είναι καλύτερο από το σήμερα και πολύ καλύτερο από το αύριο. Η Υγεία, η Παιδεία, η αγορά εργασίας, η ασφάλεια, το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, όλα πήραν την κατιούσα.
Την οικονομική και κοινωνική καταστροφή που προκάλεσε η παράδοση των κλειδιών της Ελλάδας στους πιστωτές ήρθαν να αποτελειώσουν η πανδημία του κορονοϊού και η ατυχέστατη αντιμετώπισή της από την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη. Σε λίγο καιρό θα συμπληρώσουμε διετία παρανοϊκών, αυταρχικών περιοριστικών μέτρων, τα οποία τελικά αποδεικνύονται από ατελέσφορα έως καταστρεπτικά. Στην περίπτωση της αντιμετώπισης της πανδημίας, για την οποία τέθηκε, με απόφαση του πρωθυπουργού, ολόκληρος ο λαός σε… κατ’ οίκον περιορισμό, το αντίτιμο είναι όπως αυτό του Μνημονίου: και οικονομικό και ψυχολογικό. Η αγορά ξεθεμελιώθηκε και η ψυχολογία των Ελλήνων έπεσε στα Τάρταρα.
Η καταστροφολαγνεία και η καλλιέργεια τρόμου από τα κατεστημένα ΜΜΕ, η αίσθηση της αδικίας, με τους πολίτες κλειδαμπαρωμένους στα σπίτια τους να παρακολουθούν τις ποδηλατάδες του πρωθυπουργού στην Πάρνηθα και τα γλέντια του στην Ικαρία, και η απόγνωση δημιούργησαν το σχάσιμο υλικό για την τρομακτική έκρηξη βίας στα περιστατικά που περνούν στα αστυνομικά δελτία. Και πόσα άλλα συμβαίνουν, που δεν πρόκειται να μάθουμε…
Μ.Η.Τ. 232120