Πεθαίνοντας στην Ελλάδα

Η πανδημία καλπάζει και χθες σημειώθηκε νέο ρεκόρ κρουσμάτων. Τα συστημικά μέσα ενημέρωσης ξεσπαθώνουν τις τελευταίες ημέρες με τους γνωστούς τρομολαγνικούς τίτλους. Επέστρεψαν σε αυτά που μας είχαν συνηθίσει όλο το προηγούμενο διάστημα. Τι κι αν το 30% αυτών των κρουσμάτων είναι νέοι άνθρωποι, σχεδόν ασυμπτωματικοί; Ουδείς μπαίνει στον κόπο να το αναφέρει.

Το πραγματικό ανησυχητικό είναι άλλο. Ο αριθμός των διασωληνωμένων και των νεκρών. Εκεί καθρεπτίζεται το πρόβλημα που υπάρχει στην Ελλάδα σήμερα. Και σε άλλες χώρες αυξάνονται ραγδαία τα κρούσματα τις τελευταίες εβδομάδες, αλλά πουθενά στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σταθερά τόσοι θάνατοι, πάντα σε αναλογία με τον πληθυσμό.

Τι συμβαίνει, λοιπόν, στην Ελλάδα; Τα πράγματα είναι απλά. Η θνησιμότητα είναι στα ύψη (και, δυστυχώς, πιθανότατα θα αυξηθεί κι άλλο) επειδή το σύστημα υγείας αφέθηκε στην τύχη του και οι ευάλωτοι δεν προστατεύτηκαν επαρκώς. Αυτά για τα οποία φωνάζουν από την πρώτη ημέρα της πανδημίας όλοι οι σοβαροί επιστήμονες.

Στην αρχή μάς έλεγαν ότι πρέπει να κερδηθεί χρόνος για να θωρακιστούν οι δομές του ΕΣΥ. Στη συνέχεια ότι απαιτείται λίγος χρόνος ακόμα για να στελεχωθούν τα νοσοκομεία. Τώρα τι μας λένε; Τίποτα… Απλά μεμψιμοιρούν διαρκώς ότι το σύστημα είναι στα όριά του ή τα έχει ξεπεράσει. Ποιος άφησε τα πράγματα να φτάσουν εκεί; Οι πολίτες; Μήπως οι ανεμβολίαστοι που φταίνε για όλα; Η κυβέρνηση έχει την αποκλειστική ευθύνη.

Έκλεισε ΜΕΘ, άφησε πολλές εξ αυτών χωρίς προσωπικό, έβγαλε εκτός ΕΣΥ 7.000 υγειονομικούς που δεν πειθάρχησαν στον υποχρεωτικό εμβολιασμό, δεν προσέθεσε ούτε ένα κρεβάτι στα νοσοκομεία εδώ και έναν χρόνο (αντιθέτως αφαίρεσε), δεν έκανε ούτε ένα βήμα μπροστά όσον αφορά των πρωτοβάθμια φροντίδα και έρχεται τώρα να σηκώσει τα χέρια ψηλά.

Όταν στο προηγούμενο μεγάλο κύμα πανδημίας είχαμε 700 διασωληνωμένους, μας έλεγαν οι αρμόδιοι υπουργοί ότι το σύστημα άντεξε. Τώρα με 450 γιατί φράκαρε και στη βόρεια Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε μία κλίνη ΜΕΘ άδεια; Πότε έλεγαν ψέματα, τότε ή τώρα;

Όλο αυτό το αλαλούμ, που επαναλαμβάνεται από την πρώτη μέρα της πανδημίας, έχει οδηγήσει στα συνεχή αδιέξοδα. Καμία στρατηγική. Μηδαμινός σχεδιασμός. Ολα αφημένα στην τύχη τους. Γιʼ αυτό θρηνούμε κάθε μέρα σχεδόν 50 νεκρούς, όταν άλλες μεγάλες χώρες τούς έχουν περιορίσει στο ελάχιστο. Εκεί είναι το πραγματικό πρόβλημα και όχι στους αριθμούς των κρουσμάτων, που, χάρη στον εμβολιασμό, δεν σημαίνουν απαραιτήτως κάτι.