Είναι είτε βαλτοί είτε παντελώς άσχετοι με την πραγματικότητα όσοι νομίζουν ότι θα αλλάξει κάτι προς το καλύτερο, αν ο πρόεδρος της Τουρκίας Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αποχωρήσει -ή για λόγους υγείας ή έπειτα από εκλογική ήττα- από την εξουσία.
Η μακραίωνη Ιστορία του έθνους μας και οι εμπειρίες μας από τις αδιάκοπες συγκρούσεις με τους Τούρκους διδάσκουν ότι οι ηγεσίες στη γειτονική χώρα έρχονται και παρέρχονται, αλλά ο χαρακτήρας αυτού του κρατικού μορφώματος δεν αλλάζει. Είτε με κεμαλισμό είτε με ισλαμισμό ή με δημοκρατία ή με στρατιωτική δικτατορία, οι Τούρκοι έχουν αυτοκρατορικές βλέψεις και επιδιώκουν να αφαιρέσουν γη και ελευθερίες από τους Ελληνες, ώστε να κυριαρχήσουν στην ευρύτερη περιοχή.
Ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχοντας κατασκευάσει στον νου του μια επικών διαστάσεων αυτοεικόνα, έδειξε να βιάζεται να ξεπεράσει τον Ατατούρκ σε… εθνικά επιτεύγματα (αν μπορούν να θεωρηθούν επιτεύγματα οι γενοκτονίες και οι εθνοκαθάρσεις), και στη συνέχεια να χάνει τον έλεγχο της κατάστασης που είχε επεξεργαστεί ιδεολογικά και, εν πολλοίς, προετοιμάσει ο άλλοτε στενός συνεργάτης του και εμπνευστής του δόγματος του νεοοθωμανισμού Αχμέτ Νταβούτογλου.
Η βιασύνη του Ερντογάν, η λυκοφιλία του με τους Ρώσους, η αγορά ρωσικών οπλικών συστημάτων, η ρήξη που προκάλεσε στις σχέσεις της Τουρκίας με το Ισραήλ και οι σπασμωδικές κινήσεις του στη Μεσόγειο και τη βόρεια Αφρική διευκόλυναν την επιδίωξή μας για σύναψη ισχυρών διεθνών συμμαχιών και την εναρμόνιση των συμφερόντων μας με εκείνα των μεγάλων «παικτών».
Η αποχώρηση Ερντογάν από το προσκήνιο δεν θα σημάνει για την πατρίδα μας τίποτε άλλο παρά… μια από τα ίδια, συν την υποχρέωση να αντιδράσουμε στην επαναπροσέγγιση που θα επιδιώξει η διάδοχος κατάσταση στην Τουρκία με τη Δύση και το Ισραήλ. Ολα τα υπόλοιπα είναι άνευ σημασίας για τη χώρα μας – και μερικά εξ αυτών επικίνδυνα.
Ο μεγαλύτερος κίνδυνος όλων είναι να πιστέψουμε ότι όποιος πάρει τη θέση του Ερντογάν θα είναι οπαδός της ειρήνης και της ειλικρινούς συνεννόησης με την Ελλάδα.
Μ.Η.Τ. 232120