Η νοοτροπία της Τουρκίας παραμένει ίδια και απαράλλακτη εδώ και αιώνες. Το ίδιο και η ανευθυνότητα μερίδας του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που κάνει ότι δεν ξέρει και πως δεν είδε όλα όσα έχουν συμβεί στο έθνος εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το όνειδος των Ιμίων, για το οποίο φέρει ακέραια την ευθύνη η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, οι Τούρκοι έχουν αποθρασυνθεί. Θεωρούν ότι το 2023, στην επέτειο των 100 ετών από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους, πρέπει να επιτύχουν κάτι αξιομνημόνευτο, να καταφέρουν μια επέκταση της επικράτειάς τους σε βάρος της πατρίδας μας. Δεν είναι κάτι που κρατούν μυστικό, άλλωστε. Για να το επιτύχουν χρησιμοποιούν συνδυασμό μέσων – από τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και την αμφισβήτηση των συνόρων, μέχρι την εργαλειοποίηση πληθυσμών που «σπρώχνουν» στην ελληνική επικράτεια και την απόπειρα χειραγώγησης τμήματος της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
Η πατρίδα καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, γνωρίζοντας ότι την κρίσιμη ώρα έκαστος είναι μόνος και πως στα εθνικά θέματα δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Όμως, από την άλλη πλευρά, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και η προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών και φρεγατών από τη φίλη χώρα μπορούν να αποτελέσουν μια καλή βάση εκκίνησης της ισχυροποίησης της αμυντικής θωράκισης της πατρίδας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ανήκουν στο φάσμα της Αριστεράς, αρέσκονται να πολιτεύονται με οδηγό τις αυταπάτες τους. Οι Τούρκοι, αλλά και κάθε εξωτερική απειλή δεν υπολογίζουν τις αυταπάτες οποιουδήποτε. Μόνο τους συσχετισμούς ισχύος. Και, όποτε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, προχωρούν. Γι’ αυτό αποτελεί δείγμα ασυγχώρητης ελαφρότητας και μικροκομματικής τύφλωσης η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία.
Η Ελλάδα φυσικά και δεν πρέπει να συμπεριφερθεί σαν πανικόβλητη και ανήμπορη χώρα, χρυσοπληρώνοντας οπλικά συστήματα που θα μπορούσε να προμηθευτεί φτηνότερα, αλλά η συμφωνία με τη Γαλλία δεν διέπεται από τέτοιου είδους λογική. Και, για να γίνεται συζήτηση επί χειροπιαστών δεδομένων, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στον ορίζοντα.
Tης Τουρκίας παραμένει ίδια και απαράλλακτη εδώ και αιώνες. Το ίδιο και η ανευθυνότητα μερίδας του ελληνικού πολιτικού κόσμου, που κάνει ότι δεν ξέρει και πως δεν είδε όλα όσα έχουν συμβεί στο έθνος εξαιτίας της τουρκικής επιθετικότητας.
Τα τελευταία χρόνια, ειδικά μετά το όνειδος των Ιμίων, για το οποίο φέρει ακέραια την ευθύνη η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, οι Τούρκοι έχουν αποθρασυνθεί. Θεωρούν ότι το 2023, στην επέτειο των 100 ετών από την ίδρυση του σύγχρονου τουρκικού κράτους, πρέπει να επιτύχουν κάτι αξιομνημόνευτο, να καταφέρουν μια επέκταση της επικράτειάς τους σε βάρος της πατρίδας μας. Δεν είναι κάτι που κρατούν μυστικό, άλλωστε. Για να το επιτύχουν χρησιμοποιούν συνδυασμό μέσων – από τις παραβιάσεις του εναέριου χώρου μας και την αμφισβήτηση των συνόρων, μέχρι την εργαλειοποίηση πληθυσμών που «σπρώχνουν» στην ελληνική επικράτεια και την απόπειρα χειραγώγησης τμήματος της μουσουλμανικής μειονότητας στη Θράκη.
Η πατρίδα καλείται να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις, γνωρίζοντας ότι την κρίσιμη ώρα έκαστος είναι μόνος και πως στα εθνικά θέματα δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις. Όμως, από την άλλη πλευρά, η αμυντική συμφωνία με τη Γαλλία και η προμήθεια μαχητικών αεροσκαφών και φρεγατών από τη φίλη χώρα μπορούν να αποτελέσουν μια καλή βάση εκκίνησης της ισχυροποίησης της αμυντικής θωράκισης της πατρίδας.
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης, που ανήκουν στο φάσμα της Αριστεράς, αρέσκονται να πολιτεύονται με οδηγό τις αυταπάτες τους. Οι Τούρκοι, αλλά και κάθε εξωτερική απειλή δεν υπολογίζουν τις αυταπάτες οποιουδήποτε. Μόνο τους συσχετισμούς ισχύος. Και, όποτε βρίσκουν πρόσφορο έδαφος, προχωρούν. Γι’ αυτό αποτελεί δείγμα ασυγχώρητης ελαφρότητας και μικροκομματικής τύφλωσης η καταψήφιση της αμυντικής συμφωνίας με τη Γαλλία.
Η Ελλάδα φυσικά και δεν πρέπει να συμπεριφερθεί σαν πανικόβλητη και ανήμπορη χώρα, χρυσοπληρώνοντας οπλικά συστήματα που θα μπορούσε να προμηθευτεί φτηνότερα, αλλά η συμφωνία με τη Γαλλία δεν διέπεται από τέτοιου είδους λογική. Και, για να γίνεται συζήτηση επί χειροπιαστών δεδομένων, δεν υπάρχει κάτι καλύτερο στον ορίζοντα.
Μ.Η.Τ. 232120