Η Ελλάδα που λείπει…

Ο θάνατος του Μίκη Θεοδωράκη θυμίζει σε όλον τον κόσμο και μία εκδοχή της πατρίδας μας που ξεχωρίζει. Η εικόνα αυτής της πατρίδας είναι η αυθεντική, πηγαία, χωρίς φτιασίδια κι επιτήδευση και γι’ αυτό είναι και τόσο γοητευτική και πρωτοπόρα.

Η Ελλάδα που δημιουργεί, πρωταγωνιστεί και ελκύει το ενδιαφέρον της διεθνούς κοινότητας είναι ο εαυτός της. Είναι οι πολεμιστές που απέμειναν χωρίς πυρομαχικά και συνέχισαν τη μάχη με πέτρες και ξύλα. Είναι τα ασβεστωμένα πεζούλια στις γειτονιές, οι ταπεινοί ορθόδοξοι ναοί που μυρίζουν λιβάνι και βασιλικό, οι μεροκαματιάρηδες που προσπαθούν να ζήσουν τις οικογένειές τους. Κι όλος αυτός ο κόσμος, με τους επιστήμονές του, τους ανθρώπους της βιοπάλης, τους νέους και τα παιδιά του εκφράστηκε μέσα από μεγαλειώδη έργα τέχνης, τα οποία κέρδισαν το μέγα στοίχημα της διάρκειας.

Εκείνοι που διακρίθηκαν σε παγκόσμιο επίπεδο, εκεί που έκαναν τη διαφορά και ύψωσαν την Ελλάδα σε σημείο ώστε να φαίνεται και να λάμπει σε Ανατολή και Δύση, δεν ήταν μεταπράτες ιδεών. Δεν πιθήκισαν ξένα μοτίβα, προσπαθώντας να στριμώξουν ξένους τρόπους ζωής, αντιλήψεις και βιώματα στις συνειδήσεις των Ελλήνων.

Λένε ότι στην επιτυχία μετρούν οι «δημόσιες σχέσεις», η επικοινωνία. Η επιταγή των δημοσίων σχέσεων εξαργυρώνεται άμεσα και διαρκεί λίγο. Οποιες κι αν ήταν οι σχέσεις των μεγάλων δημιουργών με την κοινωνία, με αυτά που αποκαλούμε καλλιτεχνικά ή γενικότερα επαγγελματικά κυκλώματα, με τις κυβερνήσεις και τους μηχανισμούς παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας, τελικά ήταν το έργο τους που μέτρησε.

Ο Μίκης Θεοδωράκης στις 4 Φεβρουαρίου 2018 στην ιστορική ομιλία του υπέρ της ελληνικότητας της Μακεδονίας και εναντίον της κατάπτυστης Συμφωνίας των Πρεσπών όρισε τη στάση του απέναντι στα πράγματα, ως μία απόδειξη πίστης στην πατρίδα και στις «ιερές σκιές των προγόνων».

Είπε, μεταξύ άλλων, ο Μίκης: «Αδέρφια μου φασίστες, ρατσιστές, αναρχικοί, τρομοκράτες, τραμπούκοι. Οι πατριώτες που μας κυβερνούν και τα βαποράκια τους οι αριστεριστές έριξαν μπογιές για να με εμποδίσουν να μιλήσω μπροστά σε εσένα κυρίαρχε λαέ. […] Αφιερώνω την ομιλία μου στον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. […] Εγώ δεν ντρέπομαι όπως οι εθνομηδενιστές που μας κυβερνούν να παραμένω πιστός στις ιερές σκιές των προγόνων μας, που μας δίδαξαν την αγάπη για το έθνος και την πατρίδα -μια πατρίδα που σέβεται και αγαπά όλες τις πατρίδες του κόσμου- να είμαι πατριώτης, διεθνιστής και συνάμα να περιφρονώ και να μάχομαι τον φασισμό σε όλες του τις μορφές και προ παντός στην πιο πονηρή, απατηλή και επικίνδυνη μορφή του, την “αριστερίστικη”».

Αυτή είναι η Ελλάδα που λείπει σε όλους μας. Η γενναία, η δημιουργική, η παρεμβατική και ελεύθερη. Την αναζητούμε. Ας παλέψουμε για να την ξαναβρούμε.