Σαν σήμερα το 1949 ο Ελληνικός Στρατός επισφράγισε στον Γράμμο τη νίκη του έθνους έναντι των ξενοκίνητων ανταρτών του αποσχιστικού κινήματος, το οποίο κατηύθυνε το ΚΚΕ.
Τα παιδιά της πατρίδας, με νύχια και με δόντια, χαρίζοντας τα νιάτα τους, τη σωματική ακεραιότητά τους, τον ιδρώτα, το αίμα τους, αλλά και -χιλιάδες εξ αυτών- τη ζωή τους την ίδια, έσωσαν την Ελλάδα από ακαριαίο θάνατο. Σε περίπτωση επικράτησης του αποκαλούμενου «Δημοκρατικού Στρατού» θα ακολουθούσαν ο διαμελισμός της χώρας και ο διαμοιρασμός των κομματιών της στη Γιουγκοσλαβία, στην Αλβανία και οπουδήποτε αλλού θα υποδείκνυε η Σοβιετική Ενωση. Και ύστερα δεν θα έμενε λίθος επί λίθου από τη μια άκρη της Ελλάδας μέχρι την άλλη.
Όσοι έχουν αμφιβολίες αλλά και αυταπάτες για ό,τι θα συνέβαινε στην πατρίδα μας σε περίπτωση επιβολής κομμουνιστικής τυραννίας δεν έχουν παρά να ανατρέξουν στα έργα και στις ημέρες των δολοφονικών συμμοριών του ΚΚΕ και στη δράση τους στην Πελοπόννησο, στην Αθήνα, στην Ηπειρο, στη Θεσσαλία και τη Μακεδονία από το 1943 έως το 1949.
Επιπλέον, το πείραμα της εφαρμογής του κομμουνισμού στη διαχείριση της εκτελεστικής εξουσίας έχει εφαρμοστεί σε μια σειρά από χώρες, από τις οποίες ονειρεύονταν να αποδράσουν οι περισσότεροι εκ των κατοίκων τους.
Οι χιλιάδες οικογένειες που ανέσυραν μέλη τους από τις διάφορες «πηγάδες» και έβλεπαν τα κατακρεουργημένα κορμιά των αγαπημένων τους, που έπεσαν θύματα των συμμοριών του ΕΛΑΣ και του «Δημοκρατικού Στρατού», βίωσαν την απόλυτη φρίκη της απώλειας και της απειλής, αλλά και μια βαθιά ανακούφιση, όταν πληροφορήθηκαν τη συντριβή των κομμουνιστών στο Βίτσι και στον Γράμμο.
Όλα τα παραπάνω είναι γνωστά, αλλά όχι σε όλους. Η χρονική απόσταση από τα γεγονότα μειώνει κατά πολύ το συναισθηματικό φορτίο των ανθρώπων για πρόσωπα και καταστάσεις. Η λήθη επικράτησε ακριβώς στα σημεία όπου έπρεπε να κυριαρχεί η ιστορική μνήμη. Οι απόγονοι των νικητών, των ηρώων του Εθνικού Στρατού είδαν και άκουσαν τη μνήμη των προγόνων τους να σπιλώνεται από πολιτικούς και βιολογικούς απόγονους των ηττημένων κομμουνιστών. Οι επικεφαλής της παράταξης, η οποία έστειλε τα παιδιά της Ελλάδας στον πόλεμο εναντίον των ανταρτών, έριξαν λευκή πετσέτα στην ιδεολογική μάχη. Απέχουν από κάθε εκδήλωση, μνημόσυνο και ομιλία που γίνεται για να τιμηθούν οι Ελληνες πολεμιστές του 1946-1949 και των Δεκεμβριανών.
Οι ήρωες του έθνους έχουν προδοθεί από όσους ευεργετήθηκαν από τη θυσία τους κι αυτό αποτελεί μια ιστορική ατιμία και λειτουργεί σαν το σαράκι που κατατρώει τα θεμέλια του κράτους και της κοινωνίας. Είναι ζήτημα εθνικής επιβίωσης η έμπρακτη αναγνώριση της προσφοράς των ηρώων του Εθνικού Στρατού, που συνέτριψαν την κομμουνιστική ανταρσία
Μ.Η.Τ. 232120