Η στόχευση της χθεσινής συνέντευξης Τύπου του Κ. Μητσοτάκη ήταν προφανής. Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε στα μέσα ενημέρωσης κατά αυτόν τον τρόπο -για πρώτη ουσιαστικά φορά αφότου έγινε πρωθυπουργός το 2019- για επικοινωνιακούς κυρίως λόγους. Αυτό φάνηκε περίτρανα και από την απροκάλυπτη νόθευση της όλης διαδικασίας αφού -για ακόμη μια φορά- αποκλείστηκε από την καταβολή των ερωτήσεων η «ενοχλητική» «δημοκρατία». Μια πρακτική που ακολουθείται σταθερά τα τελευταία χρόνια από την πλευρά του κ. Μητσοτάκη και επιβεβαιώνει την αλλεργία και την αποστροφή του στην πολυφωνία και την κριτική, έστω και αν προσχηματικά δηλώνει ότι τις επιζητεί.
Ο κ. Μητσοτάκης εμφανίστηκε ενώπιον των δημοσιογράφων για να περιοριστεί πάλι σε γενικότητες όσον αφορά τις βαρύτατες ευθύνες της κυβέρνησής του συνολικά και των επιμέρους υπουργών και αξιωματούχων ειδικά για τη μεγάλη και αδικαιολόγητη αυτή καταστροφή. Μίλησε αόριστα και παρέπεμψε στις καλένδες για την προσωποποίηση των ευθυνών, ξεχνώντας -αλλά και χωρίς να του το υπομνήσει κάποιος- ότι ορθώς ζητούσε το αντίθετο ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης για την τραγωδία στο Μάτι πριν από τρία χρόνια. Βλέπετε, έχουν αλλάξει και οι ρόλοι. Ακόμη και η κυρία Πελώνη, που τότε εκαλείτο να θέσει τις σχετικές ερωτήσεις ως δημοσιογράφος της «Καθημερινής», χθες παρίστατο δίπλα στον κ. Μητσοτάκη ως κυβερνητική εκπρόσωπος…
Είναι προφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης αντιλαμβάνεται -έστω και έως έναν βαθμό- την οργή της κοινωνίας και δη των περιοχών που κάηκαν. Με λόγια, υποσχέσεις και γενναιόδωρες εξαγγελίες προσπαθεί να απορροφήσει και να αμβλύνει αυτές τις αντιδράσεις πριν προκαλέσουν ανήκεστο βλάβη στην κυβέρνησή του και στον ίδιο. Ποντάρει ως προς αυτό και στη θεωρία της «κοντής μνήμης», ελπίζοντας ότι αν αλλάξει στο προσεχές διάστημα η ατζέντα τότε τα πράγματα από επικοινωνιακής πλευράς θα βελτιωθούν. Υπάρχει πάντοτε, άλλωστε, και η «απειλή» του κορονοϊού, που ανάλογα με τις περιστάσεις και τις ανάγκες πάει κι έρχεται…
Το μόνο που μας «είπε» επί της ουσίας με τον δικό του τρόπο χθες ο κ. Μητσοτάκης ήταν ότι αυτή η καταστροφή δεν θα γίνει αφορμή για να αναθεωρηθούν προς το καλύτερο μέτρα και πολιτικές για τα δάση και το περιβάλλον. Αντιθέτως, θα συνεχιστεί η πεπατημένη και μάλλον με χειρότερο τρόπο…
Μ.Η.Τ. 232120