Στο χθεσινό τηλεοπτικό του μήνυμα, ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανίστηκε αρκετά διαφορετικός σε σχέση με το παρελθόν, στα ανάλογα διαγγέλματά του για τις άλλες κρίσεις που αντιμετώπισε ο τόπος. Και δεν θα μπορούσε ομολογουμένως να γίνει αλλιώς, αφού αυτή τη φορά είναι πολύ διαφορετικές και οι συνθήκες.
Ο πρωθυπουργός ζήτησε «συγγνώμη», χρησιμοποιώντας μια λέξη που για τους πολιτικούς της χώρας μας είναι σπάνια. Δεν την είχαμε ακούσει άλλωστε από κανέναν έως τώρα, παρά τις καταστροφικές ζημιές, την ταλαιπωρία πολλών χιλιάδων συμπολιτών μας, την απώλεια περιουσιών και τα τεράστια λάθη και τις ανεπάρκειες των τελευταίων ημερών. Ο κ. Μητσοτάκης δεσμεύτηκε επίσης ότι «οι ευθύνες θα αποδοθούν όποτε πρέπει και σε όποιον πρέπει».
Πίσω από τις πρώτες εντυπώσεις, ωστόσο, αυτά αρκούν; Είναι προφανές ότι ο κ. Μητσοτάκης έκανε προσεκτική διαχείριση του λόγου του για να μην έρθει σε ευθεία αντίφαση με όσα υποστήριζε ο ίδιος ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης πριν από τρία χρόνια για τη διαχείριση της τραγωδίας στο Μάτι από την τότε κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ.
Το παιχνίδι και η ισορροπία των λέξεων, όμως, δεν μπορεί να έχουν μεγάλη διάρκεια. Δεν ακούσαμε, για παράδειγμα, τον κ. πρωθυπουργό χθες να ομιλεί περί «πολιτικής ευθύνης», κάτι που σε τέτοιες περιπτώσεις άλλωστε προκύπτει και εξ αντικειμένου. Αναφέρθηκε γενικά σε ευθύνες, οι οποίες πιθανόν να περιοριστούν στο επιχειρησιακό επίπεδο και «θα αποδοθούν» μελλοντικά.
Τις πολιτικές ευθύνες, όμως, ποιος τις έχει; Και όποιος ή όποιοι τις έχουν δεν θα πρέπει -έστω και τώρα, με καθυστέρηση- να τις αναλάβουν, να πάψουν άμεσα να ασκούν τα καθήκοντά τους και να φύγουν από τις θέσεις τους; Ο ίδιος ο νυν πρωθυπουργός στα τέλη Ιουλίου του 2018 δήλωνε πολύ ορθώς: «Οταν αναλαμβάνει κανείς πολιτική ευθύνη για κάτι πρέπει να συνοδεύεται αυτή η πολιτική ευθύνη και από μια πράξη. Και, ξέρετε, η παραίτηση είναι και μια πράξη προσωπική ευθύνης».
Επίσης, ο κ. Μητσοτάκης άφησε χθες αναπάντητα και πολλά -αν όχι τα περισσότερα- ερωτήματα για τους λόγους που η πύρινη τραγωδία πήρε τέτοιες διαστάσεις. Ερωτήματα που θέτουν συνεχώς -όχι περί… κλιματικής αλλαγής κ.ο.κ.- οι κάτοικοι των πυρόπληκτων περιοχών για πολύ συγκεκριμένα πράγματα: καθυστερήσεις, εγκατάλειψη, κακό συντονισμό, ψέματα, έλλειψη μέσων. Ερωτήματα που έχουν πλέον όχι μόνο επιχειρησιακό, αλλά και έντονα πολιτικό χαρακτήρα…
Μ.Η.Τ. 232120