Χρειάστηκε να ξεσπάσει με δάκρυα και να ανακοινώσει την αποχώρησή του από τον αθλητισμό ο Θοδωρής Ιακωβίδης για να εκδηλωθεί ένα μεγάλο κύμα συμπαράστασης και να «ευαισθητοποιηθούν» οι κάθε λογής αρμόδιοι, είτε από τον χώρο της κυβέρνησης είτε από τις ομοσπονδίες.
Κι όμως αυτή δεν ήταν η πρώτη φορά που ο Θ. Ιακωβίδης μιλούσε για τις αντιξοότητες που αντιμετωπίζουν οι αθλητές στη χώρα μας και την εγκατάλειψή τους από την Πολιτεία. Ούτε αυτός είναι ο μόνος που έστελνε ισχυρά σήματα. Ενας άλλος «χρυσός» αθλητής μας, ο Λευτέρης Πετρούνιας, επιστρέφοντας προ ολίγων μηνών με ένα νέο μετάλλιο από την Ελβετία, είχε καταγγείλει ότι «είμαστε εφτά μήνες απλήρωτοι». Και μόλις προχθές ο Στέφανος Ντούσκος, που έτρωγε παγάκια για να ξεχάσει την πείνα του και στέφθηκε χρυσός ολυμπιονίκης στην κωπηλασία, ήρθε να συμπληρώσει ότι «από την Πολιτεία δεν είχα καμιά στήριξη».
Ας μην παρασυρόμαστε από τα κροκοδείλια δάκρυα που χύνουν και τις ψεύτικες «συγγνώμες» που εκστομίζουν τα τελευταία εικοσιτετράωρα οι ανευθυνοϋπεύθυνοι για λόγους πρωτίστως επικοινωνιακούς. Μέχρι να κοπάσει η αντάρα. Αν ήθελαν να τους πάρουμε έστω και κατ’ ελάχιστον στα σοβαρά, θα έπρεπε κάποιος εξ αυτών -εάν όχι όλοι- να έχει παραιτηθεί. Και αφού δεν παραιτήθηκε κανείς, κάποιος ανώτερος να τους είχε αποπέμψει.
Η «ατυχία» -μα και συνάμα η μεγάλη ευλογία- των παλικαριών αυτών είναι ότι εκτός από μεγάλοι αθλητές έχουν μέσα τους και ψυχή. Έχουν Ελλάδα, έχουν πίστη, έχουν αυταπάρνηση. «Λευτεριά στην Κύπρο» συνήθιζε να λέει -για να ακούγεται στα πέρατα της γης- ο Ιακωβίδης, όταν ολοκλήρωνε τις προσπάθειές του. Το εθνόσημο στο στήθος του φιλούσε ο Πετρούνιας στο Τόκιο την ώρα που η ΕΡΤ δεν μετέδιδε (!) την ηρωική προσπάθειά του. Κι ο Ντούσκος, μόλις κέρδισε το χρυσό, εξομολογήθηκε: «Ηταν δώρο Θεού. Στα τελευταία 500 μέτρα μίλαγα με τον Θεό. Θεέ μου, οι δυνάμεις μου τελείωσαν, το αφήνω πάνω σου».
Ε, λοιπόν, η καθημαγμένη και ταλαιπωρημένη Ελλάδα έχει μέλλον. Προώρισται να ζήσει και θα ζήσει. Και το μέλλον της βρίσκεται στα πρόσωπα αυτών των παιδιών και σε όσα άλλα (πάρα πολλά) τους μοιάζουν. Δεν είναι celebrities, δεν μετράνε τα μηδενικά στους τραπεζικούς τους λογαριασμούς, δεν κάνουν πάρτι στα σαλέ του εξωτερικού. Στην αρχαία Ελλάδα γκρέμιζαν τα τείχη της πόλης για να υποδεχτούν τους ολυμπιονίκες. Η σημερινή τούς πληγώνει. Αλλά ο Φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του.
Μ.Η.Τ. 232120