Η γενική αίσθηση είναι αδιάψευστη. Σε κάθε τροπή του δημόσιου βίου γίνεται ορατό το χάσμα που χωρίζει το λαϊκό αίσθημα από εκείνο της ελίτ. Αλλού βρίσκονται οι κυβερνώντες, οι διαχειριστές των διαφόρων εξουσιών, και αλλού οι Έλληνες. Άλλα αξιακά συστήματα εμπνέουν τους πολλούς και άλλα τους ελαχίστους.
Δύο κοινωνίες (η μια, μεγάλη, πλειοψηφική, παραδοσιακή, και η άλλη ισχνή σε αριθμό και με νεφελώδεις ιδέες) κινούνται παράλληλα και οι δρόμοι τους τέμνονται σπάνια – ενίοτε στις εκλογές, συχνά στα δικαστήρια, αλλά και σε όλες τις αναπόφευκτες «διασταυρώσεις» της καθημερινότητας.
Οι πολλοί είναι και νιώθουν Έλληνες, όπως ήταν και ένιωθαν Έλληνες οι ανήκοντες στις γενεές που μας παρέδωσαν τα κλειδιά του τόπου και του πολιτισμού μας. Οι περισσότεροι είναι ορθόδοξοι χριστιανοί, πατριώτες, φιλήσυχοι και νομοταγείς πολίτες, βιοπαλαιστές και υπερασπιστές του θεσμού της οικογένειας. Τα απλά, αλλά ιερά και ανεκτίμητα εμπνέουν και οδηγούν τους πολλούς. Ο Σταυρός και η σημαία είναι τα ιδανικά τους.
Από την άλλη πλευρά, οι εξουσιαστές έχουν αλλού στραμμένο το βλέμμα. Στη θέση της οικογένειας και του δικαίου έχουν τοποθετήσει τον δικαιωματισμό. Οι μεροκαματιάρηδες, που ζορίζονται για να τα βγάλουν πέρα, δεν τους απασχολούν. Όμως, κάθε τόσο, οι λίγοι μάς μιλούν για τα δικαιώματα των τραβεστί, των ομοφυλοφίλων, των λαθρομεταναστών, των λεσβιών και άλλων μειοψηφιών, οι οποίες -σύμφωνα με το σκεπτικό της εξουσίας- «καταπιέζονται». Μα, ποιος είναι εκείνος που τους καταπιέζει, αφού η εξουσία συμπαθεί τόσο πολύ τις μειονότητες και αγωνίζεται για αυτές; Το φταίξιμο και σ’ αυτό, ο λίθος του αναθέματος, πέφτει στο μέρος των πολλών. Οι λίγοι δισεκατομμυριούχοι της εξουσίας, οι ισχυροί, οι «δίκαιοι» και «φιλάνθρωποι» προσπαθούν να «σώσουν» τις μειονότητες από τα νύχια των πολλών, οι οποίοι είναι «αναχρονιστές, ακροδεξιοί, σκοταδιστές, σεξιστές».
Η καλλιέργεια του ενοχικού συνδρόμου στην πλειονότητα των πολιτών είναι ένα από τα τεχνάσματα που εξασφαλίζουν τη διαιώνιση της ισχύος των λίγων. Βέβαια, ουδείς υποβάλλει την εξής ερώτηση: Αφού τόσα χρόνια κυβερνούν οι «φιλάνθρωποι» δικαιωματιστές, οι πατεράδες, οι παππούδες, οι θείοι και οι συγγενείς τους, πώς είναι δυνατόν να μην έχει επιτευχθεί ακόμα η κατάργηση των διακρίσεων; Οι δικαιωματιστές πώς στην ευχή εκλέγονται από έναν σκοταδιστή λαό; Κάτι δεν… βγαίνει στην «εξίσωση».
Οι πολλοί, εν όψει της επετείου της συμπλήρωσης 200 ετών από το ξέσπασμα της Εθνεγερσίας του 1821, εύχονται και προσεύχονται στον Θεό για μια ισχυρή πατρίδα. Αρνούνται να παραδοθεί έστω ένα τετραγωνικό χιλιοστό της άγιας γης μας στον προαιώνιο εχθρό. Οι λίγοι ισχυροί συζητούν πόσα θα δώσουν στον Τούρκο, η Πρόεδρος της Δημοκρατίας αρνείται επιδεικτικά να φιλήσει το Ευαγγέλιο και ο Κυριάκος Μητσοτάκης, την ώρα που διαλύεται το κράτος, κάνει επιτροπή για τα δικαιώματα των ΛΟΑΤΚΙ…
Μ.Η.Τ. 232120