Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων

Τον Ιανουάριο του 1913 τα ελληνικά στρατεύματα προσπαθούσαν να απελευθερώσουν την Ηπειρο από τους Τούρκους. Κεντρικός στόχος ήταν το Οχυρό Μπιζάνι που φυλασσόταν με ισχυρές δυνάμεις. Έπειτα από μερικές ημέρες στασιμότητας, στις 20 Φεβρουαρίου εξαπολύθηκε η μεγάλη αιφνιδιαστική επίθεση που έφερε την «άνευ όρων» παράδοση στον Ελληνικό Στρατό της πόλεως των Ιωαννίνων, από τον Τούρκο διοικητή Εσάτ Πασά. Ηταν 21 Φεβρουαρίου 1913, σαν σήμερα.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων, πέρα από την εξουδετέρωση κάθε σοβαρής τουρκικής αντιστάσεως στην Ήπειρο και την κυρίευση σημαντικού πολεμικού υλικού, είχε πρώτιστα σοβαρή επίδραση στο ελληνικό γόητρο, το οποίο έπειτα και από την επιτυχία αυτή εξυψώθηκε διεθνώς. Ο ενθουσιασμός με τον οποίο ο λαός των Ιωαννίνων δέχτηκε την είσοδο στην πόλη των ελληνικών στρατευμάτων κατόπτριζε και τον πανελλήνιο ενθουσιασμό, που ήταν πράγματι πρωτοφανής.

Όμως οι απελευθερωτικοί αγώνες και οι θυσίες του Ελληνικού Στρατού δεν είχαν τα προσδοκώμενα αποτελέσματα. Οι προαιώνιοι πόθοι και τα όνειρα των Ελλήνων της Βόρειας Ηπείρου έμειναν τελικά ανεκπλήρωτα, αφού η Βόρεια Ήπειρος περιλήφθηκε με απόφαση των τότε Μεγάλων Δυνάμεων στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος.

Οι Έλληνες της Αλβανίας αποτέλεσαν από τότε αναγνωρισμένη μειονότητα και, παρότι έφτασαν μια ανάσα από την ένταξή τους στο ελληνικό κράτος, την περίοδο του Επους του 1940, παρέμειναν υπό τη διοίκηση της κομμουνιστικής (πλέον) Αλβανίας.

Τα χρόνια που μεσολάβησαν ο Ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου υπέστη διώξεις και δεινά. Όμως δεν λύγισε. Έως σήμερα δεν λυγίζει, παρότι συνεχίζονται από τον Έντι Ράμα και την κυβέρνησή του οι τιμωρητικές πολιτικές κατά των Ελλήνων της Αλβανίας, με στόχο την εξαφάνισή τους και την αρπαγή των περιουσιών τους.

Η ελληνική Πολιτεία σπανίως στέκεται στο ύψος των περιστάσεων. Συνήθως τους ξεχνά. Λίγοι είναι αυτοί που καταπιάνονται με τα δικαιώματα της μειονότητάς μας και ψάχνουν τρόπους για να υψώσουν τείχος προστασίας.

Η απελευθέρωση των Ιωαννίνων που σήμερα γιορτάζουμε έμεινε ανολοκλήρωτη. Όπως τόσα και τόσα άλλα εθνικά οράματα. Όμως οι χαμένες πατρίδες που «πάλι με χρόνια θα είναι δικές μας» δεν αποτελούν ουτοπία, αλλά εθνικό στόχο. Σε τελική ανάλυση, δεν επιδιώκουμε να κλέψουμε εδάφη που δεν μας ανήκουν, αλλά να επιστρέψουμε στη γη που ήταν δική μας.

Πολεμικός λαός δεν είμαστε ούτε υποστηρίζουμε ως εφημερίδα ότι πρέπει να επιτεθούμε στους γείτονές μας. Όμως κανείς δεν μπορεί να μας αναγκάσει να πάψουμε να ονειρευόμαστε και να ελπίζουμε στην ανασύσταση της Μεγάλης Ελλάδας. Κυρίως όμως να στηρίζουμε και τον τελευταίο Ελληνα όπου Γης!