Ο Ερντογάν φωτογραφίζεται σαν αρχινονός λατινοαμερικάνικου καρτέλ ναρκωτικών με τον Κενάν Ακίν, τον δολοφόνο του Σολωμού Σολωμού, τον οποίον καταζητεί και έχει επικηρύξει η Ιντερπόλ, και οι σπιθαμιαίου αναστήματος «ηγέτες» της Ευρωπαϊκής Ενωσης -εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων- αποφεύγουν έστω να ψελλίσουν μια λέξη ευθείας καταδίκης της εγκληματικής τουρκικής πολιτικής.
Την Πέμπτη η Ανγκελα Μέρκελ δήλωσε ότι οι ηγέτες των κρατών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης «θα συζητήσουν την επιδίωξη της Τουρκίας για εκμετάλλευση κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ανατολική Μεσόγειο στην επόμενη Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε. τον Δεκέμβριο» και συμπλήρωσε ότι «τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν με τον τρόπο που όλοι ευχόμασταν».
Οι δηλώσεις της κυρίας Μέρκελ, που έγιναν σε δημοσιογράφους μετά την τηλεδιάσκεψη των ηγετών της Ε.Ε., απλώς αφήνουν μια σχεδόν ανεπαίσθητη… αύρα δυσαρέσκειας να πλανάται στην ατμόσφαιρα, ενώ ο Ερντογάν ασκεί επεκτατική πολιτική -όχι μόνο στα λόγια αλλά και με πολεμικές επεμβάσεις- σε βάρος όλων των χωρών με τις οποίες γειτνιάζει η Τουρκία και κινείται ταυτόχρονα και εναντίον χωρών με τις οποίες δεν συνορεύει (όπως για παράδειγμα η Λιβύη).
Στο ίδιο μήκος κύματος κινήθηκε ο Ζοζέπ Μπορέλ, ο οποίος υποτίθεται ότι είναι ο ύπατος εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Ένωσης για τις Εξωτερικές Υποθέσεις και την Πολιτική Ασφάλειας (ένα αξίωμα που παραπέμπει σε αρμοδιότητες υπουργού Εξωτερικών). Συγκεκριμένα, είπε ότι «ο χρόνος τελειώνει, πλησιάζουμε σε ένα σημείο-ορόσημο» για τις σχέσεις Ευρωπαϊκής Ένωσης – Τουρκίας.
Με όλα τα παραπάνω, φυσικά, δεν πρόκειται να συγκινηθεί ούτε να θορυβηθεί ο αυθεντικός εκπρόσωπος της τουρκικής βαρβαρότητας Ρ.Τ. Ερντογάν. Οπως έχει αποδείξει πολλές φορές η Ιστορία, πολιτικοί σαν τον πρόεδρο της γείτονος και, συνολικά, οι Τούρκοι δεν αντιλαμβάνονται άλλη γλώσσα από εκείνη της ισχύος και της πυγμής.
Είναι προφανές ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν αποτελεί αληθινή πολιτική και εθνική συμμαχία.
Είναι μια συγκυριακή λυκοφιλία με κυρίαρχη τη Γερμανία, που δεν σκοπεύει να ασκήσει… πολεμική βία στην αδιόρθωτη Τουρκία – μια και εν πολλοίς τα συμφέροντα Τουρκίας και Γερμανίας ταυτίζονται. Όμως οι υπόλοιπες χώρες οφείλουν να πιέσουν για άμεσες και βαριές οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της Αγκυρας. Η Τουρκία αυτήν την περίοδο δοκιμάζεται στην οικονομία της και αυτό αποτελεί μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για περαιτέρω πιέσεις και στο διπλωματικό αλλά και στο γενικότερο πολιτικό πεδίο.
Η υποχώρηση της αξίας της τουρκικής λίρας σε συνδυασμό με τις επιδιωκόμενες (τουλάχιστον από την πλευρά της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, της Γαλλίας και της Αυστρίας) οικονομικές κυρώσεις μπορει να πυροδοτήσει μια σειρά από εξελίξεις στην πολιτική σκηνή της γείτονος – κι αυτό θα δώσει στην πατρίδα μας πολύτιμο χρόνο να προετοιμαστεί για παν ενδεχόμενο.
Μ.Η.Τ. 232120