Η νομιμοποίηση της αριστερής βίας

Η διαπόμπευση του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου
Αθηνών έχει εξήγηση: Στην Ελλάδα της παρακμής η
παραβατικότητα των αριστερών όχι μόνο επιτρέπεται αλλά…
ευλογείται από το κατεστημένο. Οι εμπειρίες από δεκάδες
περιστατικά στην πρόσφατη ελληνική ιστορία έχουν αποδείξει ότι
δεν χρειάζονται πλέον προφάσεις. Οι θιασώτες της αριστερής βίας
την υποστηρίζουν ανοιχτά. Εδώ είχαμε φτάσει να ακούμε από
επίσημα χείλη ότι είναι καλύτερο για έναν νέο να ρίχνει μολότοφ
από το να κάθεται στον καναπέ του, ενώ έχει ειπωθεί ότι οι
δολοφόνοι της 17 Νοέμβρη κινούνταν από… ανθρωπιστικά
ιδεώδη.

Όσοι τραμπουκίζουν, καταστρέφουν περιουσίες, απειλούν και
ασκούν βία δεν χρειάζονται καν δικαιολογίες. Στην Αριστερά έχει
κατοχυρωθεί το δικαίωμα να εφαρμόζει όποιους νόμους θέλει,
όπως το επιθυμεί και για τη χρονική διάρκεια που της αρέσει. Όταν
συλλαμβάνονται τρομοκράτες που αποπειρώνται να κάψουν
ζωντανούς αστυνομικούς εκσφενδονίζοντας μολότοφ, ο
μηχανισμός παραγωγής κυρίαρχης ιδεολογίας κινητοποιείται
σύσσωμος για να απελευθερωθούν «τα παιδιά» από «τα νύχια»
του κράτους.

Στα πανεπιστήμια θεωρείται φυσιολογικό εγκληματικές συμμορίες
να τρομοκρατούν φοιτητές, να πουλάνε ναρκωτικά και λαθραία
προϊόντα και να ασκούν βία σε όλους όσοι δεν συμμερίζονται τις
ιδεοληψίες τους. Από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος
είναι τέτοια η παράδοση στις διαθέσεις της Αριστεράς ώστε
ακούγεται κάθε τόσο από τα πλέον επίσημα χείλη το κλισέ
«αναγνωρίζω τους αγώνες και τις θυσίες της Αριστεράς».
Φυσικά, δεν μπορεί να μείνει ασχολίαστο το γεγονός της
μνημειώδους ανικανότητας της κυβέρνησης να χειριστεί επιτυχώς
αυτές τις καταστάσεις. Άπαντες θυμούνται τις προεκλογικές
δεσμεύσεις του νυν πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη ότι θα…
καθάριζε τα Εξάρχεια μέσα σε έναν μήνα. Τελικά απεδείχθη ότι όχι
μόνο τα Εξάρχεια δεν «καθαρίστηκαν» αλλά μολύνθηκαν και οι
οφθαλμοί της ελληνικής κοινής γνώμης και της παγκόσμιας πανεπιστημιακής κοινότητας αντικρίζοντας το φρικτό θέαμα της διαπόμπευσης του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών, τον οποίον υποχρέωσαν να φορέσει ταμπέλα όπου
ανεγράφετο σύνθημα υπέρ των καταλήψεων.

Αυτοί είναι οι «αγώνες», αυτές και οι «θυσίες» της Αριστεράς.