Η χρεοκοπία έχει γονείς. Δεν ήρθε ουρανοκατέβατη, αλλά κάποιοι την προκάλεσαν. Το ίδιο συμβαίνει με την υπογεννητικότητα· έχουν ονοματεπώνυμα και αυτή, και η ξενοδουλία, και η υποθήκευση κινητών και ακίνητων περιουσιακών στοιχείων της χώρας. Εκείνοι και εκείνες που διαχειρίζονται τις τύχες της χώρας είναι οι βουλευτές και οι κυβερνήσεις. Εκεί ακριβώς εντοπίζεται η συλλογική αποτυχία.
Δεν ήταν ανάγκη η βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας Σοφία Βούλτεψη να πει τη φοβερή ανοησία να αγιοκαταταχθεί ο δολοφονηθείς Παύλος Φύσσας για να αντιληφθεί το κοινό πόσο μεγάλο πρόβλημα στελέχωσης αντιμετωπίζουν οι υπάρχουσες πολιτικές δυνάμεις και πόσο κραυγαλέα είναι η χαμηλή ποιότητα αρκετών βουλευτών και στελεχών των εκάστοτε κυβερνήσεων. Η κυρία Βούλτεψη, η οποία πριν εισέλθει στο Κοινοβούλιο ασχολείτο με τη δημοσιογραφία, με αυτό που ξεστόμισε απλώς συμβόλισε με έντονο τρόπο αυτή την έλλειψη ποιότητας και την έκπτωση στις ζωτικές λειτουργίες της νομοθετικής εξουσίας.
Οι σκοτεινές όψεις του κοινοβουλευτικού βίου είναι περισσότερες από τις φωτεινές. Η ανακολουθία λόγων και έργων δεν αποτελεί εξαίρεση αλλά κανόνα. Τα παραδείγματα είναι χιλιάδες. Ο Αντώνης Σαμαράς υποσχόταν «μόνο μία εξεταστική επιτροπή, για το πώς οδηγηθήκαμε στο Μνημόνιο» και όχι μόνο δεν την έκανε, αλλά υπηρέτησε το Μνημόνιο με ζήλο και συνέπεια. Ο Αλέξης Τσίπρας υποσχόταν κατάργησή του «με έναν νόμο και ένα άρθρο» για να τηρήσει και το Μνημόνιο που παρέλαβε από τη συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και να ψηφίσει ακόμα ένα, εξίσου άθλιο με το προηγούμενο. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης υποσχόταν «δεν θα καλωσορίσω ποτέ Μακεδόνα πρωθυπουργό» για να καταλήξει να καταπιεί αμάσητη τη Συμφωνία των Πρεσπών και να πιστωθεί από τον Σκοπιανό πρωθυπουργό πολλούς «αγώνες» υπέρ του κρατιδίου του! Ο Αδωνις Γεωργιάδης έκανε καμπάνια εναντίον του ισλαμικού τεμένους των Αθηνών και τελικά υπερψήφισε τη δημιουργία του κ.ο.κ.
Οι βουλευτές είθισται να απουσιάζουν σε κρίσιμες ψηφοφορίες, να ψηφίζουν ακόμα και Μνημόνια χωρίς να τα διαβάζουν (κάτι που παραδέχθηκε ότι έπραξε ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης) και να αερολογούν, αντί να είναι καίριοι και ουσιαστικοί. Στο μόνο που δείχνουν αξιοσημείωτη επάρκεια είναι στο να εξασφαλίζουν προνόμια για τους ίδιους.
Στην Ελλάδα, έτσι όπως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα, ισχύει από την ανάποδη το απόφθεγμα που προκαλεί αισιοδοξία στους Αμερικανούς και κινητοποιεί τις δυνάμεις τους: «Οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει πρόεδρος» λένε στις ΗΠΑ, εννοώντας ότι οποιοσδήποτε μπορεί να τα καταφέρει, αν προσπαθήσει έντονα και ακολουθώντας τα σωστά βήματα, αφιερώνοντας χρόνο και κόπο για την επίτευξη του στόχου του. Στην πατρίδα μας τείνουμε να πιστέψουμε ότι οποιοσδήποτε μπορεί να γίνει βουλευτής – δηλαδή, ακόμα κι ο πιο ακατάλληλος για τη δουλειά…
Μ.Η.Τ. 232120