Το 2019 οι γεννήσεις στην Ελλάδα ήταν 83.763 και οι θάνατοι 124.965! Πέθαναν 41.202 άνθρωποι περισσότεροι απ’ όσοι γεννήθηκαν. Οι γεννήσεις μειώθηκαν σε ποσοστό 3,1% σε σχέση με το 2018, οπότε ήταν 86.440. Η αύξηση των θανάτων για το έτος 2019 ήταν 3,9% σε σχέση με το 2018, οπότε έχασαν τη ζωή τους 120.296 άτομα. Επίσης αυξήθηκε η βρεφική θνησιμότητα. Οι θάνατοι βρεφών ηλικίας κάτω του έτους ανήλθαν σε 314, αυξάνοντας τον δείκτη βρεφικής θνησιμότητας (θάνατοι βρεφών ηλικίας κάτω του έτους ανά 1.000 γεννήσεις ζώντων) από 3,47 το 2018 σε 3,75 το 2019. Αυτοί οι αριθμοί προέρχονται από τα δεδομένα που συγκέντρωσε η ΕΛ.ΣΤΑΤ. και φανερώνουν τον βαθμό αποτυχίας του ημεδαπού πολιτικού συστήματος.
Σταδιακά, έτσι όπως βαίνουν τα πράγματα, χάνει το νόημά της η ύπαρξη του ίδιου του κράτους, αφού είναι πρακτικά αδύνατον να υφίσταται κράτος δίχως… λαό. Τούτο το αυτονόητο και αυταπόδεικτο φαίνεται να το έχουν λησμονήσει και η «ελίτ» της Ελλάδας αλλά και αρκετοί εκ των συμπολιτών μας, οι οποίοι στηρίζουν πολιτικές που μας έχουν οδηγήσει κοντά στην κυριολεκτική -και όχι μεταφορική- εξαφάνιση.
Φυσικά, στο πρόβλημα της αύξησης των θανάτων και της μείωσης των γεννήσεων δεν είναι λύση οι «μετεγγραφές» αλλοεθνών και αλλοθρήσκων, που προκρίνουν πολλοί εκ των πολιτικών ηγετών μας και από τη διεθνιστική Αριστερά και από τη νεοφιλελεύθερη Δεξιά. Δεν θα μπορεί καν να αποκαλείται Ελλάδα αυτό το κράτος, αν δεν κατοικείται από Ελληνες, οι οποίοι θα έχουν κοινό αξιακό σύστημα, κοινές πεποιθήσεις για την Ιστορία και τον προορισμό τους, κοινή γλώσσα, ήθη, έθιμα και θρησκεία. Η Ελλάδα πρέπει να έχει λαό, όχι απλώς πληθυσμό, για να είναι χώρα, και όχι χώρος.
Το πρόβλημα είναι βαθύτερο απ’ ό,τι φαίνεται και δεν αφορά μόνο την οικονομία. Ακόμα και αν λυθούν τα οικονομικά ζητήματα, το εγωιστικό μοντέλο ζωής που προβάλλει συστηματικά η νεοταξική προπαγάνδα βρίσκεται στην ακριβώς αντίπερα όχθη από τις παραδοσιακές αξίες της πατρίδας, της θρησκείας και της οικογένειας. Κάθε άνθρωπος γίνεται αριθμός, απρόσωπη καταχώριση μέσα στις πολλές· υπάρχει μονάχα για να εκπληρώνει υλικές ανάγκες και καπρίτσια, και δεν ζει για τους άλλους, δεν αγωνίζεται εξυπηρετώντας κάποιον υπέρτερο σκοπό.
Τα στοιχεία που δημοσιοποιούνται για τον πληθυσμό της πατρίδας μας αποδεικνύονται «κάθε πέρσι και καλύτερα». Το σβήσιμο του ελληνικού έθνους από τον χάρτη δεν αποτελεί υπόθεση εργασίας, αλλά το πιθανότερο ενδεχόμενο, αν δεν αλλάξουμε μυαλά, τακτικές και πολιτικές όχι άμεσα, αλλά χθες!
Το δημογραφικό είναι η ηχηρότερη και η σημαντικότερη προειδοποίηση που μας στέλνει η πραγματικότητα για το εσφαλμένο μοντέλο ζωής, το οποίο προβάλλουν ως «ιδανικό» εκείνοι που ορίζουν την πνευματική, την πολιτική και την οικονομική ζωή της Ελλάδας.
Μ.Η.Τ. 232120